ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Ο Θάνατος είναι ένα συμβάν που εγγυημένα θα συμβεί σε όλους μας. Δεν ειναι μια κατάσταση αποφευχθέα. Δεν είναι ένα γεγονός που με προσπάθεια μπορεί να προσπεραστεί. Σε αντίθεση με πόνους και δυσάρεστα συμβάντα μέσα στην ζωή, τα οποία μπορούν να αποφευχθούν, και –ειρωνικά- οι άνθρωποι δείχνουν πιο διαθέσιμοι να αντιδράσουν στον θάνατο και να τον ξορκίσουν, παρά σε δυσάρεστες καταστάσεις για τα σώματά μας και την ελευθερία τους. Κοινώς, ένας άνθρωπος θα «χτυπήσει ξύλο» πιο εύκολα όταν κάποιος αναφέρει τον Θάνατο, παρά μια βαριά κατάθλιψη, μια φυλάκιση ή ένα χτύπημα στο πόδι που θα καταστήσει κάποιον λιγότερο ικανό να περπατήσει με άνεση για την υπόλοιπή του ζωή (το λένε αναπηρία).

Οι άνθρωποι του Δυτικού Πολιτισμού, επηρρεασμένοι απο την καπιταλιστική σκέψη, επιθυμούν να ζήσουν μια όσο το δυνατόν μακρύτερη χρονικά ζωή. Όμως, η εμπειρία δείχνει ότι η ζωή είναι σαν την τσίχλα: Όσο την τεντώνεις, ανοίγουν τρύπες. Οι άνθρωποι προτιμούν να χτυπήσουν τα 90, ακόμη και αν σε αυτή την ηλικία, οι περιπέτειες και οι ηδονές έχουν πια αγγίξει το μηδέν. Κοινώς, δεν προτιμούν μια ζωή σύντομη και γεμάτη, αλλά μια ζωή μακριά και ξενέρωτη.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, όπως έχω ξαναπεί, το ότι η Αυτοκτονία, ενώ είναι η Απόλυτη πράξη βουτιάς στο άγνωστο (καθ’ ότι κανείς δεν έχει επιστρέψει από τον θάνατο), οι περισσότεροι την χαρακτηρίζουν «πράξη δειλίας» και «φυγοπονιά». Με τα λόγια τους μιάζουν την πιό θαρραλέα απόφαση που υπάρχει στο Σύμπαν, και την καταντάν να μοιάζει με το αντίθετο απο αυτό που είναι. Μέσα στον φόβο τους για το άγνωστο, νομίζουν ότι επικυρώνουν τις προσωπικότητές τους λέγοντας αυτήν την πατάτα. Όχι ερωτευμένοι.

Μέσα σε αυτό το φιλοσοφικό φάσμα βρίσκουμε τις απόψεις και τις πόζες του καθενός για το πού ακριβώς βρίσκεται ανάμεσα σε αυτό το δίπολο. Και έτσι, η θέση του κάθε ανθρώπου μέσα σε αυτό το φάσμα, είναι η αφετηρία για να γεννηθούν ηθικές, αισθητικές, και επομένως Πολιτικές.

Η Πολιτικότητα του κάθε υποκειμένου μοιάζει να είναι μια ευθέως εκκινούμενη Πόζα από την άνωθι θέση: Ένας Αναρχικός ρισκάρει στον δρόμο και τις συγκρούσεις – στην παρανομία, προκειμένου να σκαριφήσει όσο το δυνατόν περισσότερο την πραγματικότητα προς το πιο – κατ’ αυτόν, ελεύθερο. Ένας συντηρητικός καπιταλιστής (ή ακόμη χειρότερα, ένας ελληνοχριστιανός που προσβάλλει την αισθητική μας καταρχάς), καθώς επιθυμεί κατα βάθος την αθανασία, καδραρισμένη από το κέρδος και την απληστία, πολιτικοποιείται συντηρητικά και πράττει αναλόγως.

Αυτο το κείμενό μου είναι λειψό. Είναι η αρχή της σκέψης μου για το πόσο η πολιτικότητα, η ηθική και οι αισθητικές του κάθε υποκειμένου βρίσκονται σε συνάρτηση με την θέση του απέναντι στον ανακουφιστικά (για εμέ) αναπόφευκτο θάνατο.

Αναμένεται συνέχεια.

Υ.Γ. Ζήστε σύντομα και ζουμερά. Όλοι θα πεθάνουμε. Ας ζήσουμε λοιπόν μια ζωή σύντομη, αλλά πηχτή και γεμάτη ηδονές. Καλό σας απόγιομα.