ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ

Η ΛΟΓΙΚΗ, ειναι ενα απο τα αμέτρητα πιθανα μοτιβα συνειρμών των σωμάτων μας, το οποίο όμως χαίρει μοναδικής επικύρωσης απο τον Πολιτισμό μας. Οποιοδήποτε άλλο μοτίβο αλληλουχίας ιδεών, δεν επικυρώνεται ως επιστημονικό, ως αληθινό –ή, στην καλύτερη περίπτωση, δεν εγκρίνεται ως εργαλείο σκέψης για επιστημονικές πρακτικές. Πολύ απλά, ό’τι άλλο, δεν υπάρχει.

Η λογική είναι αριστοκρατία. Η λογική είναι η παρέλαση των υποστηρικτών απολυταρχικών καθεστώτων. Η λογική είναι αρρενωπή. Η λογική είναι ο χαμός της αναρχίας. Η λογική είναι ο λόγος που ψάχνουμε την αιτία της δυστυχίας μας σε οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτήν.

Προφανώς, ο συνειρμός της λογικής, ταυτίζεται με την έννοια της Νηφαλιότητας, καθώς και με την έννοια των Σώων Φρένων, δηλαδή της Νευροτυπικής κατάστασης στον τομέα της Ψυχικής Υγείας. Κοινώς, ο «λογικός» άνθρωπος (αυτός που σκέφτεται και δρα «λογικά») είναι αυτός που μετατόπισε το Χριστιανικό ιδεολόγημα της «Παρθενιάς» από τα σεξουαλικά του όργανα προς τον εγκέφαλό του, και επιπροσθέτως, δεν είναι «τρελός» από την «φύση» του.

Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, παρατηρούμε ότι για να είναι κάποιος κοινωνικά παραγωγικός, για να βρει δουλειά και για να επιβιώσει, οφείλει να κατασκευάζει αποκλειστικά Λογικές Περσόννες μέσω τεχνολογιών πειθάρχησης, ειδάλλως καταδικάζεται στο περιθώριο, στον εγκλεισμό, ή ακόμη και στον μη-εθελοντικό θάνατο. Ο άνθρωπος έδωσε όρκους πίστης στην θρησκεία της λογικής (αργότερα θα δούμε ότι η θρησκεία είναι η Επιστήμη), πολύ πριν εμφανιστούν στον πλανήτη οι οργανωμένες θεϊστικές θρησκείες όπως τις ξέρουμε σήμερα. Η σκληρότητα του αγνώστου του Θανάτου, και η γεμάτη φόβο ζωή, τον έστρεψε προς δομές ιεράρχησης και εξουσίας, εγκαταλείποντας την νηνεμία της παράδοσης και του συλλογικού. Έτσι, μέσα από ένα –καθόλου τρελό- ταξίδι στην Ιστορία, ο άνθρωπος συγκροτούταν ως Homo Neurotypicus. Οι Εξαιρέσεις κάθε τόπου και χρόνου, απλώς έχουν μια γενεαλογία επίμονης ενσωμάτωσης στον Homo Neurotypicus, που συνεχίζεται δίχως τελειωμό, θέτοντας το ενδιαφέρον ερώτημα: Θα βρεθεί στιγμή στο μέλλον όπου η ύπαρξη και ο ορισμός του «άλλου» ως τέτοιου, θα πάψει να είναι δυνατή?

Μην με παρεξηγήσετε: Σε καμμια περίπτωση δεν εννοώ ότι υπάρχει μόνο ένα δίπολο είδους συνειρμών στον άνθρωπο, τύπου «Λογικό/Παράλογο» ή «Λογική/Τρέλλα». Όπως θα πληκτρολογήσω παρακάτω, υπάρχουν αρκετές τεχνολογίες στην ύπαρξή μας –μοτίβα συνειρμών- τις οποίες σε καμμία περίπτωση δεν θα ιεραρχήσω, ούτε θα τις τοποθετήσω εξ’ορισμού απέναντι από την λογική: Απλώς υπο τις παρούσες πολιτισμικές συνθήκες, υπάρχουν στην σκιά της, και είναι καταδικασμένες να μην βοηθούν νέες μορφές επιστήμης να παρατηρήσουν, να εξηγήσουν, να τμήσουν και να αναποδογυρίσουν τον κόσμο γύρω μας αλλά και τον κόσμο μέσα στα σώματά μας.

Οι εφευρέσεις του ανθρώπου έχουν μια συγκεκριμένη και κατεγραμμένη Ιστορία. Διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές της, μπορούμε να συναρμολογήσουμε συμπεράσματα για το ποιόν της Επιστήμης, καθως και να ψηλαφίσουμε τα όριά της, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η ίδια –αλλά και οι πιστοί της- εμμένουν στην ιδέα ότι η εξέλιξή της και οι δυνατότητές της είναι ατέρμονες, θυμίζοντας τρομακτικά την πολύ βολική «αμέθεκτη» φύση του θεού των χριστιανών.

Η κάθε πρωτολεια εφεύρεση του ανθρώπου βασίστηκε στην σχέση της υλικότητάς του με αυτο που αποκαλούσε «φύση». Ο τροχός εφευρέθηκε επειδή κάποια στιγμή, κάποιος, εβαλε τα πράγματα κάτω και αντιληφθηκε τη σχέση του κυκλικού σχήματος με την βαρύτητα (πολύ πριν της δώσει καν ονομασία). Οι (1)παρατηρήσεις του, τα (2)πειράματα και τα (3)αποτελέσματα (Επιστήμη) είχαν τον άνθρωπο ως κέντρο, καθ’ότι χρησιμοποίησε τις αισθήσεις του για να διαβεί αυτό το τρίπτυχο. Μέσα στο χάος πληροφορίας που είναι το Σύμπαν, οι αισθήσεις μας δημιουργούν ένα πτωχό «κάδρο» προκειμένου να υπάρξουμε, κάδρο το οποίο απέχει μακράν από οποιαδήποτε αντικειμενική αλήθεια (εάν υπάρχει). Συμπερασματικά, η κάθε εφεύρεση του ανθρώπου, είναι μια υλική προβολή των ικανοτήτων/περιορισμών του, και σε καμμία περίπτωση κάποιο αποτέλεσμα κάποιας αντικειμενικής εξέτασης κάποιας δήθεν αντικειμενικής πραγματικότητας. Οι εφευρέσεις του ανθρώπου αντικατοπτρίζουν το πως βλέπει το Σύμπαν υποκειμενικά.

Το ΓΙΓΑΝΤΕΙΟ πρόβλημα ξεκινά με το ότι ο άνθρωπος χρησιμοποίησε τις εφευρέσεις καθεαυτές, για να παρατηρήσει λεπτομερέστερα –κατ’ αυτόν- τον κόσμο γύρω του, και τις έκανε εργαλεία παραγωγής θεωριών, συμπερασμάτων, κλπ. Αντι να αντιληφθεί τον περιορισμό του να παρατηρείς ένα σύστημα ΜΕΣΑ στο οποίο ανήκεις, ανήγαγε το υλικό σε φορέα της Αλήθειας. Φτάνοντας στο σήμερα, οι τρομερά περίπλοκες τεχνολογίες που απολαμβάνουμε, διατρέχονται από το ίδιο σφάλμα, διότι γενεαλογικά η αλυσίδα δεν έσπασε ποτε: Όπως το μικροσκόπιο κάποτε βασίστηκε στην ανθρώπινη όραση, έτσι ακριβώς, τα μαθηματικά (που ειναι Εφεύρεση κατ’εμέ και πολλούς άλλους) βασίστηκαν σε περίπλοκους ανθρωποκεντρικούς συσχετισμούς, η Ιατρική δεν ξεπέρασε ποτέ τον κρυφό της πόθο για Αθανασία, και τα πειράματα στο CERN προσπαθούν να «κοιτάξουν» σε τόσο εξωτικά μικρής κλίμακας τοπία μπας και βρουν καναν προγραμματιστή πίσω από το simulation της ζωής. Επιστημονικές επιθυμίες οι οποίες όλες διατρέχονται απο την υποκειμενική φύση της ανθρώπινης παρατήρησης, απο την πιο απλη έως την πιο περίπλοκη.

Αφού λοιπόν συμπερασματικά η επιστήμη ποτέ δεν θα είναι αντικειμενική διότι δεν μπορεί να βγεί έξω από το αντικείμενο παρατήρησής της, έχει τους εξής αυτοσκοπούς: 1.Την συνεχή περιπλοκοποίησή των μέσων και συμπερασμάτων της, 2.Την συνεχή ψευδο-αποκωδικοποίηση της φόδρας του χωρο-χρόνου (αφου ανήκει σε αυτό το σύστημα που προσπαθεί να «κρακάρει»), 3.Την συνεχή αύξηση της περιπλοκότητας της διαμεσολάβησης ενός σώματος από κάθε τι άλλο (τεχνολογίες και κοινωνική δικτύωση), 4.Την διατήρηση μιας ουτοπικής ελπίδας ότι κάποτε θα μας λύσει όλα τα προβλήματα (συμπεριλαμβανομένου και του θανάτου), 5. Την δημιουργία κυρίαρχων λόγων περί κανονικοτήτων σχετικά με τα σώματά μας (duh).

Αξίζει να αναφέρουμε ότι ακόμη και σε περιπτώσεις όπου μια πτυχή της ανάγνωσης του όλου απο την επιστήμη αντικρούει μία άλλη, η ίδια έχει φροντίσει να τις κανονικοποιήσει, ονομάζοντας την συνθήκη «Παράδοξο – Paradox». Άλλωστε ο Νο1 κανόνας περί των κανόνων, είναι ότι υπάρχουν πάντοτε εξαιρέσεις.

Δυστυχώς για τους Νευροτυπικούς, όσο και να ψηλαφείται η φόδρα του χωροχρόνου, πολλοί άνθρωποι γουστάρουν να ασχολούνται με τα Νοήματα. Γουστάρουν να εναποθέτουν τα δικά τους νοήματα επάνω σε λέξεις και πράγματα που βρήκαν ήδη βαπτισμένα και επεξηγημένα όταν ήρθαν σε αυτόν τον πλανήτη, ανατρέποντάς τα. Μέσα στην Ασχήμια ενός κόσμου που ο αληθινός θάνατος είναι ο κάθε ορισμός, αυτοί είναι Κουκλάρες. Και μέσα στο ζόφο ενός κόσμου που θέλει να είναι Νευροτυπικός, αυτοί έχουν Ψυχολογικά Προβλήματα.