Η ΔΥΣΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ

Κατά την διάρκεια της ενασχόλησής τους με τις επαναστατικές διαδικασίες, τα υποκείμενα εκτός από τις αντίστοιχες πρακτικές, τις ανθρώπινες σχέσεις, τις ηδονές και τις λύπες, έχουν να διαβούν μέσα από το μονοπάτι της ανάγνωσης και της αφομοίωσης κειμένων που έχουν γραφτεί από συντρόφους, φιλοσόφους, πολιτικούς και ούτω καθ’ εξής.

Πολλές φορές, η Αυθεντία τέτοιων θεωρητικών εκφράζεται μέσα από κείμενα εξαιρετικής περιπλοκότητας, που υποχρεώνουν τον αναγνώστη -εφόσον δεν είναι κάτοχος διδακτορικού- να περάσει μέσα από ώρες προκαταρκτικών μελετών όψιμων θεωρητικών ώστε και να αφομοιώσει τις βάσεις πάνω στις οποίες εκφραστήκαν οι ύστεροι Λόγιοι, αλλά και να «εξασκήσει» το σώμα του με skills ορθολογιστικής Δυτικής σκέψης και κατανόησης.

Συχνά παράγονται τέτοιοι διαχωρισμοί κατά την διάρκεια κουβεντών. Αντί ο ομιλητής να παρουσιάσει ένα μεστωμένο προσωπικό συμπέρασμα στο οποίο να έχουν πρόσβαση όλοι μέσω της απλότητάς του, ανακαλεί τα γραπτά (ή απλά το όνομα) κάποιου/κάποιας θεωρητικού, χρήζοντας την μισή συντροφιά ανίκανη να συνεχίσει να παρακολουθεί την πορεία της κουβέντας και συντηρώντας την φασιστική υποχρέωση του πολιτισμού μας περί των «διαβαστερών και μελετηρών σωμάτων». Άλλωστε όποιος θέλει να καταλάβει, ας βάλει τον κώλο του κάτω να διαβάσει, έτσι? (Θυμίζει σε κάποιον άλλον το σχολείο αυτή η φάση?). Αρκετές φορές, η ικανοποίηση που παράγεται έχει να κάνει με το κατόρθωμα της ακριβούς μεταφοράς του Λόγου της αυθεντίας που επικαλείται ανά περίσταση, παρά με την ηδονή της ανθρώπινης επικοινωνίας και ζύμωσης.

Η ιεροποίηση του διαβάσματος από τον πολιτισμό μας, δεν έχει αμφισβητηθεί από τους ριζοσπαστικούς χώρους, καθώς θεωρείται αυτονόητη η συνθήκη ότι όλα τα σώματα είναι ικανά να αφιερώσουν χρόνο στο διάβασμα. Δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν καθ’ όλου η πιθανότητα η ανάγνωση να φέρνει δυσφορία σε κάποιο σώμα, είτε για λόγους αισθητικής, είτε για λόγους που πηγάζουν από την υλικότητα του εκάστοτε σώματος. Επιπλέον, η ταξική/κοινωνική διάσταση του ζητήματος διαφαίνεται σημαντική: Πολύ απλά, για να αφιερώσεις χρόνο στο να εξασκήσεις μακροπρόθεσμα ικανότητες ανάγνωσης και αφομοίωσης, απαιτείται αρκετός ελεύθερος χρόνος και καθαρό μυαλό, πράγμα που τα προλεταριακά και τα ποικίλως καταπιεσμένα σώματα δεν μπορούν / δεν επιθυμούν να διαθέσουν έτσι ώστε να «ξεστραβωθούν».

Η Μεταμοντέρνα Αντίσταση προτάσσει την παύση κάθε αναφοράς σε οποιουδήποτε είδους Αυθεντία, παρά μόνο στην άμεσα κατανοητή (και άρα αδιαμεσολάβητη) εγκυρότητα του προσωπικού βιώματος, του παραδείγματος, ακόμη και του παιχνιδιού με τις σωματικότητές μας. Την επιστροφή και την επανοικειοποίηση της έμφυτης συναισθητικής ικανότητας μεταξύ των σωμάτων μας. Την έλλειψη πειθαρχείας στην χρήση του γραπτού και προφορικού λόγου. Τακτικές που και δεν αποκλείουν κανένα υποκείμενο από το να γίνει μέρος των συντροφικών σχέσεων που επιθυμεί, αλλά και δημιουργούν μια οικουμενική συνθήκη που ξεπερνά και αποδομεί την συνθήκη του κατορθώματος.

Όπως ο ετεροσεξισμός θεωρεί όλα τα σώματα ως straight, έτσι και η διάκριση με βάση την ικανότητα, θεωρεί όλα τα σώματα ικανά / με την επιθυμία να εμπλακούν σε διαδικασίες «μόρφωσης». Κάθε φορά που σε μία συντροφιά, κάποιος Λόγος ή γνώση θεωρείται αυτονόητα κατεκτημένη, εγκαθιδρύεται ο διαχωρισμός και η κυριαρχία.