ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ Η ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΜΕΣΑΖΟΝΤΕΣ, ΚΟΜΜΑΤΑ, ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ

Από την αρχή της ιστορίας ο άνθρωπος είχε την τάση να παρατά τα προνόμια της αυτονομίας του και είτε να τα φορτώνει σε εκπροσώπους, είτε να τα πολλαπλασιάζει, εκπροσωπώντας.

Δεν γνωρίζω τους λόγους για αυτό το τόσο εύκολο ξεπούλημα της αξιοπρέπειας, αλλά μπορώ να γράψω κάποιες σκέψεις για την άμεση δράση, καθώς και για μορφές συλλογικοτήτων που διέπονται από αντι-ιεραρχικές ιδέες και πρακτικές.

Η ΑΜΕΣΗ ΔΡΑΣΗ

Η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση που προωθούν οι εξουσιαστές, είναι η αδυναμία του ανθρώπου να δράσει όπως το επιθυμεί κοινωνικά ώστε να απελευθερώσει μία ή παραπάνω επιθυμίες του, και επομένως να «αλλάξει τα πράγματα». Ελπίζω να γίνεται κατανοητό ότι μόνο μέσω της ενσάρκωσης μιας επιθυμίας μπορεί η κλισέ αυτή φράση να οριστεί ως πραγματική.

Οι οποιοιδήποτε μεσάζοντες (κόμματα, εκπρόσωποι, φορείς, «η πολιτεία»), σπάζοντας την αμεσότητα μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας του κάθε ατόμου, κατακερματίζουν ουσιαστικά την πραγμάτωση των επιθυμιών του, και εντέλει και τις ίδιες τις επιθυμίες του.

Η τρέχουσα κατακερματισμένη πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα αυτή, μέσω ενός πανέξυπνου φαύλου κύκλου, καταλήγει να παίρνει ιδεολογικές προεκτάσεις στην πλειοψηφία των ατόμων του κόσμου που ζούμε. Εννοώ ότι η πραγματικότητα αυτή, καταλήγει να περιορίζει πλέον την ζωή του υποκειμένου, μην φτάνοντας καν να δημιουργήσει ένα φαντασιακό μιας άμεσης δράσης.

Ας προσπαθήσουμε όλοι να επαναφέρουμε το ψυχεδελικό εναγκάλιασμα του φαντασιακού με το πραγματικό.

ΜΟΡΦΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ

Δεν κατανοώ γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο άνθρωπος έχει «από την φύση του» ηγετικές τάσεις ή ότι οι άνθρωποι «χρειάζονται ηγέτες».

Η απλή μορφή αντι-ιεραρχικής συλλογικότητας προτείνει ένα μοντέλο λειτουργικό και επιθυμητικά ευρύ. Κανείς δεν έχει θεσμικά περισσότερες ευθύνες, μεγαλύτερη ισχύ γνώμης, επιρροή στους άλλους. Άτυπες τάσεις για κάτι τέτοιο που πιθανόν να προκύψουν, συζητούνται και αντιμετωπίζονται ξεκάθαρα και φωτεινά.

Από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του. Ο καθ’ ένας έχει την απόλυτη ευθύνη για τον εαυτό του ως ατομικότητα, αλλά και ως μέλος μιας συλλογικότητας.

Έρχονται καιροί που η κατάρρευση οικονομικών και πολιτικών πραγματικοτήτων, θα καταστήσει αναγκαία μια κάποια μορφή αυτόνομης πολιτικής ύπαρξης σε μεγάλη μερίδα πληθυσμού που η μόνη σχέση της με τον αναρχικό χώρο περνούσε μέσα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Και επειδή σε χαλεπούς καιρούς οι κοινωνίες έχουν βγάλει Χιτλερ(ς), θα ήταν αξιοπρόσεκτο και εύστοχο να διαποτίζονταν κοινωνικές ομάδες με βασικές αρχές αυτόνομης δράσης και συνήδεισης, ώστε την ώρα που όλα καταρρέουν να έχουν αυτή την σκέψη σε ένα μέρος του μυαλού τους ελπίζω μη-αδρανές.