ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ

Η ΛΟΓΙΚΗ, ειναι ενα απο τα αμέτρητα πιθανα μοτιβα συνειρμών των σωμάτων μας, το οποίο όμως χαίρει μοναδικής επικύρωσης απο τον Πολιτισμό μας. Οποιοδήποτε άλλο μοτίβο αλληλουχίας ιδεών, δεν επικυρώνεται ως επιστημονικό, ως αληθινό –ή, στην καλύτερη περίπτωση, δεν εγκρίνεται ως εργαλείο σκέψης για επιστημονικές πρακτικές. Πολύ απλά, ό’τι άλλο, δεν υπάρχει.

Η λογική είναι αριστοκρατία. Η λογική είναι η παρέλαση των υποστηρικτών απολυταρχικών καθεστώτων. Η λογική είναι αρρενωπή. Η λογική είναι ο χαμός της αναρχίας. Η λογική είναι ο λόγος που ψάχνουμε την αιτία της δυστυχίας μας σε οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτήν.

Προφανώς, ο συνειρμός της λογικής, ταυτίζεται με την έννοια της Νηφαλιότητας, καθώς και με την έννοια των Σώων Φρένων, δηλαδή της Νευροτυπικής κατάστασης στον τομέα της Ψυχικής Υγείας. Κοινώς, ο «λογικός» άνθρωπος (αυτός που σκέφτεται και δρα «λογικά») είναι αυτός που μετατόπισε το Χριστιανικό ιδεολόγημα της «Παρθενιάς» από τα σεξουαλικά του όργανα προς τον εγκέφαλό του, και επιπροσθέτως, δεν είναι «τρελός» από την «φύση» του.

Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, παρατηρούμε ότι για να είναι κάποιος κοινωνικά παραγωγικός, για να βρει δουλειά και για να επιβιώσει, οφείλει να κατασκευάζει αποκλειστικά Λογικές Περσόννες μέσω τεχνολογιών πειθάρχησης, ειδάλλως καταδικάζεται στο περιθώριο, στον εγκλεισμό, ή ακόμη και στον μη-εθελοντικό θάνατο. Ο άνθρωπος έδωσε όρκους πίστης στην θρησκεία της λογικής (αργότερα θα δούμε ότι η θρησκεία είναι η Επιστήμη), πολύ πριν εμφανιστούν στον πλανήτη οι οργανωμένες θεϊστικές θρησκείες όπως τις ξέρουμε σήμερα. Η σκληρότητα του αγνώστου του Θανάτου, και η γεμάτη φόβο ζωή, τον έστρεψε προς δομές ιεράρχησης και εξουσίας, εγκαταλείποντας την νηνεμία της παράδοσης και του συλλογικού. Έτσι, μέσα από ένα –καθόλου τρελό- ταξίδι στην Ιστορία, ο άνθρωπος συγκροτούταν ως Homo Neurotypicus. Οι Εξαιρέσεις κάθε τόπου και χρόνου, απλώς έχουν μια γενεαλογία επίμονης ενσωμάτωσης στον Homo Neurotypicus, που συνεχίζεται δίχως τελειωμό, θέτοντας το ενδιαφέρον ερώτημα: Θα βρεθεί στιγμή στο μέλλον όπου η ύπαρξη και ο ορισμός του «άλλου» ως τέτοιου, θα πάψει να είναι δυνατή?

Μην με παρεξηγήσετε: Σε καμμια περίπτωση δεν εννοώ ότι υπάρχει μόνο ένα δίπολο είδους συνειρμών στον άνθρωπο, τύπου «Λογικό/Παράλογο» ή «Λογική/Τρέλλα». Όπως θα πληκτρολογήσω παρακάτω, υπάρχουν αρκετές τεχνολογίες στην ύπαρξή μας –μοτίβα συνειρμών- τις οποίες σε καμμία περίπτωση δεν θα ιεραρχήσω, ούτε θα τις τοποθετήσω εξ’ορισμού απέναντι από την λογική: Απλώς υπο τις παρούσες πολιτισμικές συνθήκες, υπάρχουν στην σκιά της, και είναι καταδικασμένες να μην βοηθούν νέες μορφές επιστήμης να παρατηρήσουν, να εξηγήσουν, να τμήσουν και να αναποδογυρίσουν τον κόσμο γύρω μας αλλά και τον κόσμο μέσα στα σώματά μας.

Οι εφευρέσεις του ανθρώπου έχουν μια συγκεκριμένη και κατεγραμμένη Ιστορία. Διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές της, μπορούμε να συναρμολογήσουμε συμπεράσματα για το ποιόν της Επιστήμης, καθως και να ψηλαφίσουμε τα όριά της, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η ίδια –αλλά και οι πιστοί της- εμμένουν στην ιδέα ότι η εξέλιξή της και οι δυνατότητές της είναι ατέρμονες, θυμίζοντας τρομακτικά την πολύ βολική «αμέθεκτη» φύση του θεού των χριστιανών.

Η κάθε πρωτολεια εφεύρεση του ανθρώπου βασίστηκε στην σχέση της υλικότητάς του με αυτο που αποκαλούσε «φύση». Ο τροχός εφευρέθηκε επειδή κάποια στιγμή, κάποιος, εβαλε τα πράγματα κάτω και αντιληφθηκε τη σχέση του κυκλικού σχήματος με την βαρύτητα (πολύ πριν της δώσει καν ονομασία). Οι (1)παρατηρήσεις του, τα (2)πειράματα και τα (3)αποτελέσματα (Επιστήμη) είχαν τον άνθρωπο ως κέντρο, καθ’ότι χρησιμοποίησε τις αισθήσεις του για να διαβεί αυτό το τρίπτυχο. Μέσα στο χάος πληροφορίας που είναι το Σύμπαν, οι αισθήσεις μας δημιουργούν ένα πτωχό «κάδρο» προκειμένου να υπάρξουμε, κάδρο το οποίο απέχει μακράν από οποιαδήποτε αντικειμενική αλήθεια (εάν υπάρχει). Συμπερασματικά, η κάθε εφεύρεση του ανθρώπου, είναι μια υλική προβολή των ικανοτήτων/περιορισμών του, και σε καμμία περίπτωση κάποιο αποτέλεσμα κάποιας αντικειμενικής εξέτασης κάποιας δήθεν αντικειμενικής πραγματικότητας. Οι εφευρέσεις του ανθρώπου αντικατοπτρίζουν το πως βλέπει το Σύμπαν υποκειμενικά.

Το ΓΙΓΑΝΤΕΙΟ πρόβλημα ξεκινά με το ότι ο άνθρωπος χρησιμοποίησε τις εφευρέσεις καθεαυτές, για να παρατηρήσει λεπτομερέστερα –κατ’ αυτόν- τον κόσμο γύρω του, και τις έκανε εργαλεία παραγωγής θεωριών, συμπερασμάτων, κλπ. Αντι να αντιληφθεί τον περιορισμό του να παρατηρείς ένα σύστημα ΜΕΣΑ στο οποίο ανήκεις, ανήγαγε το υλικό σε φορέα της Αλήθειας. Φτάνοντας στο σήμερα, οι τρομερά περίπλοκες τεχνολογίες που απολαμβάνουμε, διατρέχονται από το ίδιο σφάλμα, διότι γενεαλογικά η αλυσίδα δεν έσπασε ποτε: Όπως το μικροσκόπιο κάποτε βασίστηκε στην ανθρώπινη όραση, έτσι ακριβώς, τα μαθηματικά (που ειναι Εφεύρεση κατ’εμέ και πολλούς άλλους) βασίστηκαν σε περίπλοκους ανθρωποκεντρικούς συσχετισμούς, η Ιατρική δεν ξεπέρασε ποτέ τον κρυφό της πόθο για Αθανασία, και τα πειράματα στο CERN προσπαθούν να «κοιτάξουν» σε τόσο εξωτικά μικρής κλίμακας τοπία μπας και βρουν καναν προγραμματιστή πίσω από το simulation της ζωής. Επιστημονικές επιθυμίες οι οποίες όλες διατρέχονται απο την υποκειμενική φύση της ανθρώπινης παρατήρησης, απο την πιο απλη έως την πιο περίπλοκη.

Αφού λοιπόν συμπερασματικά η επιστήμη ποτέ δεν θα είναι αντικειμενική διότι δεν μπορεί να βγεί έξω από το αντικείμενο παρατήρησής της, έχει τους εξής αυτοσκοπούς: 1.Την συνεχή περιπλοκοποίησή των μέσων και συμπερασμάτων της, 2.Την συνεχή ψευδο-αποκωδικοποίηση της φόδρας του χωρο-χρόνου (αφου ανήκει σε αυτό το σύστημα που προσπαθεί να «κρακάρει»), 3.Την συνεχή αύξηση της περιπλοκότητας της διαμεσολάβησης ενός σώματος από κάθε τι άλλο (τεχνολογίες και κοινωνική δικτύωση), 4.Την διατήρηση μιας ουτοπικής ελπίδας ότι κάποτε θα μας λύσει όλα τα προβλήματα (συμπεριλαμβανομένου και του θανάτου), 5. Την δημιουργία κυρίαρχων λόγων περί κανονικοτήτων σχετικά με τα σώματά μας (duh).

Αξίζει να αναφέρουμε ότι ακόμη και σε περιπτώσεις όπου μια πτυχή της ανάγνωσης του όλου απο την επιστήμη αντικρούει μία άλλη, η ίδια έχει φροντίσει να τις κανονικοποιήσει, ονομάζοντας την συνθήκη «Παράδοξο – Paradox». Άλλωστε ο Νο1 κανόνας περί των κανόνων, είναι ότι υπάρχουν πάντοτε εξαιρέσεις.

Δυστυχώς για τους Νευροτυπικούς, όσο και να ψηλαφείται η φόδρα του χωροχρόνου, πολλοί άνθρωποι γουστάρουν να ασχολούνται με τα Νοήματα. Γουστάρουν να εναποθέτουν τα δικά τους νοήματα επάνω σε λέξεις και πράγματα που βρήκαν ήδη βαπτισμένα και επεξηγημένα όταν ήρθαν σε αυτόν τον πλανήτη, ανατρέποντάς τα. Μέσα στην Ασχήμια ενός κόσμου που ο αληθινός θάνατος είναι ο κάθε ορισμός, αυτοί είναι Κουκλάρες. Και μέσα στο ζόφο ενός κόσμου που θέλει να είναι Νευροτυπικός, αυτοί έχουν Ψυχολογικά Προβλήματα.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΝΟΠΛΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΚΑΝ

Σχετικα με το θεμα των ενοπλων συντροφων που συνελληφθησαν και βασανιστηκαν, σας παραπέμπω σε αρθρο που εγραψα παλαιότερα και πιστεύω ότι ταιριάζει.

 

Αλληλεγγύη στους ένοπλους αντάρτες, στους ένοπλους ληστες και στον Ιλλεγκαλισμό.

 

Λινκ του παλιού άρθρθου: Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Η ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΤΣΟ ΚΑΙ Ο ΜΗ-ΠΟΛΙΤΗΣ

 

Στην μητροπολιτική πραγματικότητα, είναι συχνό φαινόμενο η εξακρίβωση στοιχείων η ακόμη και η προσαγωγή ατόμων από τους μπάτσους, με αφορμή την «ιδιαίτερή» τους εμφάνιση, την παρουσία τους σε δημόσιους χώρους ή και (όπως πρόσφατα) την παρουσία τους σε «κοιτίδες τρομοκρατίας» όπως αρέσκονται να αποκαλούν τα Εξάρχεια οι χείρες της ίδιας εξουσίας που εκτελεί κυριαρχικά τα άνωθι.

Συχνά όλες και όλοι έχουμε βρεθεί σε μία τέτοια θέση, και η αντιμετώπιση ενός τέτοιου συμβάντος από πλευράς μας περνά αρκετές φορές μέσα από ατομικίστικες διαδρομές. Η επιτέλεση του «αγανακτισμένου πολίτη» απέναντι στον μπάτσο, ζητώντας ευγενικά τον λόγο για τον οποίο μας ζητά ταυτότητα, η μακιαβελικής εμπνεύσεως ερώτηση «γιατί μου ζητάτε ταυτότητα? έχει συμβεί κάτι?», η δήλωση «εγώ στη δουλειά μου / στο σπίτι μου πήγαινα» και σε εξαιρετικές περιπτώσεις η απαίτηση να μας παραδώσει «τον αριθμό του» ώστε να τον χρησιμοποιήσουμε υποτίθεται για να καταγγείλουμε κάποια «αντιδημοκρατική συμπεριφορά του» αργότερα, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία δημοκρατικότατη συμπεριφορά πολίτη, η οποία μπορεί σε μοριακό πλαίσιο να μας γλιτώσει από ένα μεταμεσονύχτιο τράβηγμα στην ΓΑΔΑ, αλλά σίγουρα δεν αποτελεί σπόρο για μία συλλογικότερη πολιτική απείθεια η οποία εφόσον επικοινωνηθεί κατάλληλα, μπορεί να ασκήσει πολιτική με τους δικούς μας όρους.

Μη αποδεχόμενοι την δημοκρατική πολιτική συγκρότηση του υποκείμενου «πολίτης», οφείλουμε να προσθέσουμε και να επικοινωνήσουμε μία νέα μορφή καθημερινής συλλογικής αντίστασης μέσα στην μητροπολιτική μετα-μοντέρνα φυλακή. Με συλλογικούς (ποιοτικά και αριθμητικά) όρους, μπορούμε να αρνηθούμε να παραδώσουμε οποιαδήποτε ταυτότητά μας σε έλεγχο μπάτσου στον δρόμο. Ο αριθμός του δεν μας αφορά, καθ’ ότι δεν επιλέγουμε να κινηθούμε μέσω διαμεσολαβημένων διαδικασιών για να εκφράσουμε την εκδίκησή μας (την εκδίκησή μας την εκφράζουμε ευθέως – δεκαετίες τώρα).   Σε γενικευμένο πογκρόμ, μπορούμε συλλογικά να αρνηθούμε να παραδώσουμε οποιοδήποτε στοιχείο μας. Μαζικές προσαγωγές προς την ΓΑΔΑ καθημερινά σίγουρα θα παραδίδανε ένα αδιαμεσολάβητο μήνυμα προς το Υπουργείο ΠΡΟΠΟ, και εφόσον επικοινωνούταν πολιτικά και προταγματικά, θα έφτανε στο επίπεδο μιας καθημερινής κυψέλης αντίστασης στο μικρο-επίπεδο των παιχνιδιών εξουσίας μέσα στην πόλη. Υπερβολικές «ασεβείς» επιτελέσεις από πλευράς μας που θα δημιουργούσαν δυσμενή συνθήκη για την σωματικότητά μας, ειδικά όταν αυτές λαμβάναν χώρα σε ατομικό επίπεδο και προτού η ιδέα αυτού του άρθρου κάποτε είναι μια πολιτική πραγματικότητα, θα μπορούσαν να αποφευχθούν για την ώρα.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη έγραψε ιστορία στα πλαίσια της πολιτικής ανυπακοής, με δεκάδες πολίτες να παύουν την επιτέλεση του «πολίτη» και, απελευθερώνοντας εξεγερμένους που πιάστηκαν προσωρινά όμηροι στα χέρια των μπάτσων, γιουχάροντας πολιτικές κινήσεις των ΥΜΕΤ, και πετώντας γλάστρες από τα μπαλκόνια στα εξάρχεια έγιναν έμπνευση για τον εμπλουτισμό των καθημερινών, «εξω-κινηματικών» στιγμών (αν υφίστανται τέτοιες) της καθημερινότητας όλων μας.

Η καταστροφή αυτού του πολιτισμού και η ταυτόχρονη γεννεσιουργία του επόμενου, ο οποίος θα είναι πιο κοντά στην απελευθέρωση του ανθρώπου από την εκμετάλλευση και τις συγκεντρωτικές δομές κυριαρχίας, συμβαίνει και εκρηκτικά, αλλά και με μία υφέρπουσα καυτή ανάσα που εκπνέεται από τους εξεγερμένους, τις εξεγερμένες και τα εξεγερμένα αυτής της πόλης, εκλύοντας δυσωδίες ελευθερίας προς τα εξευγενισμένα ροζ ρουθούνια των κυρίαρχων.

Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Αν η Τέχνη γεφυρώνει τη Σιωπή με τη Φιλοσοφία, τότε τα σύγχρονά της εργαλεία αξίζει να γίνουν η εισαγωγική παράγραφος για τις σκέψεις περί αναζήτησης τρόπου ορισμού των εργαλείων μιας πιθανής Επανάστασης. Της ανεύρεσης τρόπου ύπαρξης της στον χωροχρόνο μας, με την ονομαστική επισήμανση των υποκειμένων, της θεώρησης και των πόρων που θα την ενσαρκώσουν.

Οι καλλιτεχνες της συγχρονης εποχης δεν πρεπει να περιλαμβανουν στη δημιουργια τους την επισημανση της προελευσης των επιρροων τους. Η μεταμοντέρνα τέχνη είναι κατι πολύ παραπάνω από εννοιολογικό παζλ που έχει ως κομματια του, υπάρχοντα έργα. Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από μετα-τέχνη που χρησιμοποιεί υπάρχοντα έργα ως μετα-νότες, μετα-χρώματα, μετα-σχήματα κλπ. Είναι ουσιαστικά η απέκδυση του παλαιού έργου από τον δημιουργό του και το μετέπειτα γύρισμα της φόδρας ανάποδα, η τμήση του έργου σε κομμάτια και η επανένωση τους, η αποσυναρμολόγησή του και η επανεγκατάσταση, ο θάνατός του και η επανίδρυσή του.

Όλα αυτά συμβαίνουν σε μιά εποχή που η ολική επανίδρυση του Υπάρχοντος κυρίαρχου Πολιτικού Συστήματος μοιάζει πιο αδύνατη από ποτέ: Η έλλειψη υπάρχουσας εναλλακτικής που θα μπορούσε να γίνει ανεκτή από την κοινωνία. Η έλλειψη κάποιου Σιδηρούν Παραπετάσματος είναι πιο εκκωφαντική από τις εποχές που χώριζε τον κόσμο.

Μια έλλειψη που στο μυαλό των μεγαλύτερων γενιών καθιστά νικηφόρο το πείραμα του Καπιταλισμού.

Όμως, όσον αφορά τις νέες γενιές, έχουμε να κάνουμε με άτομα που η έλλειψη εναλλακτικής τα κατέστησε εν δυνάμει επαναστατικότερα υποκείμενα. Η έλλειψη πολιτικής εναλλακτικής προκαλεί και έλλειψη κατασκευής «ιδεολογιών», και χαρίζει αποκλειστικά στα νέα παιδιά την απάντηση στο ΠΩΣ θα εφαρμόσουν πρακτικά την υπαρξιστική (έως και μηδενιστική) φιλοσοφική θεώρηση, ως το μοναδικό πλέον όπλο σκέψης που μπορεί να εφαρμοστεί πρακτικά στο Υπάρχον. Το νέο  «κεφάλαιο του Μαρξ» της εποχής μας, είναι η απόλυτη απουσία του.

Από τις μεγαλύτερες γενιές ακούγεται ότι οι νέεοι σκέφτονται και δρούν έτσι λόγω κάποιας «έλλειψης ρεαλισμου» και επειδή είναι «κακομαθημένα». Ξεχνάνε όμως ότι κοινωνικά αυτά τα άτομα υπάρχουν σε μια συνθήκη όπου το «No Future» δεν είναι πια τραγούδι, αλλα ρεπορτάζ ειδήσεων.

Ξεχνάμε ακόμη ότι –ηθικά- είναι τα μόνα άτομα στην κοινωνία που δεν φέρουν κανένα μερίδιο ευθύνης για την τρέχουσά της παρακμή. Το ότι αυτά τα παιδιά δεν έχουν εκλογικεύσει ακόμη το ανήθικο του να αναπαράγεσαι και να γεννάς υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι σύμπτωση και θέμα χρόνου. Για αυτά τα άτομα, η ολική επανίδρυση του Υπάροντος είναι κάτι κοντινό και (κυριολεκτικά) χειροπιαστό. Το σιδηρούν παραπέτασμα διασχίζει τα σώματά τους. Η Ιδεολογία πλέκει τις αρνήσεις τους. Τα μανιφέστα αντιμετωπίζονται όπως τους αρμόζει, με τη δύναμη της σιωπής τους. Ο Ρεαλισμός τους όταν εκφράζεται, κανεις δεν τολμά να είναι κάπου γύρω, ως αυτήκοος μάρτυρας.

Ο ίδιος ο παλιός κόσμος θα σαπίσει και θα αποσυντεθεί γύρω τους, διότι θα είναι αυτοί που θα σπρώξουν την κοινωνία μακριά από τις δομές και τα πλέγματά της. Έξω από το σώμα της. Διότι μία είναι η μοναδική περίπτωση Επανάστασής της κοινωνίας:  Η ίδια της η κατάργηση.

Η ΔΡΟΜΙΣΙΑ ΝΕΑ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ: Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

 

Κάποιες πρώτες σκέψεις: Προειδοποιώ ότι η λέξη «ίσως» υπερχρησιμοποιήθηκε, αλλά είναι αργά, και το άρθρο έχει μορφή «λίστας». Αρκετά πρόχειρο διότι βιάστηκα να καταγράψω ιδέες πριν τις ξεχάσω – αλλά αρκετά σημαντικό διότι κατάφερα να σπάσω την πολιτική σιωπή μου σχετικά με το φαινόμενο της χρήσης της «Χρυσής Αυγής» απο την Δημοκρατία ως νέο θεσμό καταστολής και παραπλάνησης, στους καιρούς του Επιθανάτιου Ρόγχου του Καπιταλισμού.

Οι τελευταίοι μήνες είναι ζοφεροί για κάθε αντιφασίστα, αναρχικο και ελευθεριακό άτομο. Παρατηρήσαμε την είσοδο της Χρυσής Αυγής στην βουλή, με ένα τρομακτικό ποσοστό κόσμου να τους εχει ψηφίσει…

ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΟΤΙ ΜΠΗΚΕ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ (ΑΝ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΔΡΑΣΗΣ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ):

• Σαν πολιτικό μόρφωμα, θα συμμορφωθεί με τις βουλευτικες διαδικασιες και θα γλυκαθεί από τα βουλευτικα προνομια (και αρα θα απομακρυνθει απο την βαση της – βασικά θα δημιουργηθεί το δίπολο Βάση – Κόμμα).
• Λόγω του άνωθι, ίσως να χασει το δηθεν «κυρος» της απο υποκείμενα που στραφηκαν σε αυτην λογω γενικης απογοητευσης με το πολιτικο συστημα της δημοκρατιας, με τους πολιτικούς, καθώς θα αφομοιωθεί στη βουλευτικη και πολιτική πραγματικοτητα.
• Σε αντιθεση με τη βαση της, ανωτερα στελέχη ξέρουν πάρα πολύ καλα οτι πλεον ειναι κομματι, οργανο, και εποχιακος δακτυλος της δημοκρατιας. Εξηγώ:

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΟΤΙ Η Χ.Α. ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΗΜΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΥΤΟΝΟΜΟΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΟΦΙΣ:

ΤΟ ΝΕΟ ΚΟΛΠΟ ΠΟΥ ΕΠΙΝΟΗΣΕ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Η καταστολη των μπατσων σε κινητοποιήσεις, δημιουργούσε αντιμπατσικές αντιδρασεις στον κοσμο και μικρή συμπάθεια προς τον Αναρχικό Χώρο. Αντιθέτως, η πολιτοφυλακή της Χ.Α. στις ημερες μας (παρ’όλο που δολοφονεί πιο ορατά), κανει το αντιθετο: Ο «λαος» τους βλεπει ως «κοινους, λαϊκούς ανθρώπους» που τους προστατεύουν και με militant πράξεις προφυλάσσουν τον Εθνικό Κορμό. Η Δημοκρατια δυστυχώς καταλαβε οτι αυτού του είδους η καταστολη την βολευει πολύ περισσότερο απο την Αστυνομικη… Οι μπάτσοι πλέον είναι ξεπερασμένοι, και μην εκπλαγείτε αν δουμε Χρυσαυγίτες να επιτηρούν αριστερόστροφες και αναρχικές πορείες ως εξτρα μονάδα αντιμετώπισης του χάους μας.

ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΝΕΟ ΚΟΛΠΟ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ:

• Φτάνουν οι καιροι οπου τα νεα μετρα θα γονατισουν οριστικά τον λαο: Η δημοκρατία στρεφει την προσοχη και την οργη της μαζας απο τις τραπεζες και τους Ευρωπαϊκούς θεσμους που μας βάζουν σε συνθήκες πτώχευσης, προς τους αποδιοπομπαιους τραγους (για την ωρα μετανάστες.)
• Σε πολύ νεαρα, μπερδεμενα υποκειμενα διχως πολιτική, κοινωνική και ιστορική παιδεια, τους προσφερει μια δηθεν επαναστατικη, raw επιλογη που την βολεύει, μακρια απο αναρχιες και αλλα επικυνδινα προς το υπαρχον.
• Τα Μ.Μ.Ε. προωθουν την Χ.Α. συνειδητά και καθόλου ως φαινομενο με επικριτική επίγευση:  Το περιστατικο με τον βιαστη πακιστανο στηριχθηκε στην εθνικη του ταυτοτητα και δεν υπήρξε καμμία ανάλυση στο έμφυλο επίπεδο και το ζοφερο της πραξης του Βιασμού ως τέτοιο. Αντιθετως, περιστατικα οπως ο επανηλλειμένος βιασμος της βουλγαρας κοπελίτσας απο ελληναρά 60χρονο, δεν αναφερθηκε απλως ΠΟΥΘΕΝΑ.
• Όταν δεν θα υπαρχουν νεα μετρα να παρουσιαστουν, ή γινει μια ξαφνικη αλλαγη (πχ ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσια κ επιτάχυνση χρεωκοπίας με μοντέλο Τσάβεζ μετά), η Δημοκρατια μεσω των ΜΜΕ θα τους ξεχασει, δεν θα ειναι πια χρησιμοι.

ΜΕΛΛΟΝ

• Θα ηρωποιηθούν χρυσαυγιτες που θα συλληφθουν σε δικα τους μπαχαλα, και επειδη ταυτόχρονα ειναι και στην βουλη, θα εχουν βημα τις διαδικασιες της αλλά βήμα και στα ΜΜΕ ωστε η «ηρωιοποιηση» αυτή θα εξελιχθει σε δηθεν επαναστατικότητα και αρα μεγαλυτερη δημοτικοτητα του πολιτικού μορφώματος αυτού.
• Ο Χωρος μας, λογω του οτι εκ πολιτικης φυσεως ειναι εξωθεσμικος και αντι-ΜΜΕ δεν θα μπορεσει καθολου να απαντήσει σε αυτό…

ΛΥΣΕΙΣ (Η ΜΑΛΛΟΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΛΥΣΕΩΝ)

• Το να ξανασκεφτει ο Αναρχικός Χώρος το αντι-ΜΜΕ ειναι μια δυσκολη κουβεντα που δεν θα παρουσιασει διαθεσεις για επανεξεταση της στασης αυτης.
• Η εξωθεσμικη δραση μας, θα περασει απαρατηρητη την εποχη που τα ΜΜΕ αποτελουν πλεον 100% μεσο προπαγανδας της δημοκρατιας (τουλάχιστον παλιά ήταν 90%).
• Ο Χώρος επειδη εχει μια αξιοπρεπη μεθοδολογία απεύθυνσης, που αποφευγει λαικϊσμους και παιδομάζωμα, θα χασει μεγαλο τμημα νεολαιας που λογω των ανωθι επιχειρηματων δεν εχει την υπομονη να ακουσει και να αφομοιωσει αναρχοκομμουνιστικες ιδεες. Απλα αναζητά φανατισμένα, επικλήσεις στο συναισθημα, κατι που ο χωρος πανω-κατω το αποφευγει, και καλα κανει.
• Η καταθλιψη και το ρακος των επαναστατικων υποκειμενων θα γινει τροχοπεδη για ευρεση λυσεων. Η ανεργία που μας γαμάει όλους δεν βοηθάει, επίσης.
• Στην Ελλάδα υπαρχει δημοκρατης κοσμος που νομιζει οτι «τα ακρα συναντιωνται», και επομενως –βλακωδως- ταυτιζει την Χ.Α. με τον Αναρχικό Χώρο. Δυσκολο να φτασουν στα αυτια του κόσμου αυτού καινουριες αναλυσεις μας, που θα αποδυκνειουν οτι δεν ειμαστε ελεφαντες. Και –ειλικρινά- δεν νομιζω οτι ο χωρος θα εχει διαθεση να αποδειξει κατι αυτονοητο για πολλους, αυτονόητο ακομη και για άτομα περιφεριακά, η εντελώς έξω απο αυτον…

ΨΗΓΜΑΤΑ ΘΕΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ: ΕΞΕΓΕΡΣΙΑΚΕΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ

• Υπαρχει μια σιωπηλη Αριστεροστροφη μαζα που εχει τρομοκρατηθει κ μουδιασει απο την φαινομενικά αυτόνομη ανοδο του φασισμου (συμπεριλαμβανομενου του χωρου).
• Αν, και αυτο ειναι μεγαλο ΑΝ, το Αριστερόστροφο αυτό κομμάτι της κοινωνίας καταλαβει οτι η Χ.Α. στην Ελλαδα ειναι Όργανο της Δημοκρατιας, και οχι αυτονομος ποταμος τυπου γερμανια πριν τον Χιτλερ, ισως (μεγαλο ΙΣΩΣ) αλλαξει σταση σιγα σιγα, βγει στους δρομους και αποκτησει όνειρα και προθεσεις για εξεγερσιακο μελλον.
• Αν κλιμακωθει η βια και η πολιτικη καφριλα, ισως να αρχίσει η συνειδητοποιηση οτι ζουμε εναν νεου τυπου εμφυλιο απο τον γενικο πλυθησμο… Μιλούσαμε για Εμφύλια κατάσταση από παλαιότερα, αλλά τώρα μόνο η κούτρα του λαουτζίκου ίσως να ψυχανεμιστεί ότι αυτό δεν ήταν ποιητική αδοία, αλλα μεστωμένη πολιτική ανάλυση.
• Η απειλη της ανοδου σε δύναμη και επιρροή της Χρυσής Αυγής, ισως δημιουργησει νεα ευρυτερα Αντιφασιστικά μορφωματα με τασεις ενωτικες του αριστεροστροφου συνεχους, με επιτελους καλους ορους.
• Ίσως η ανωθι ενωτικοτητα να επικεντρωθει στο εξωθεσμικό, και να απωλέσει ψευδαισθήσεις περι «αλλαγής απο μέσα» μιας και που ο Φασισμός ΕΙΝΑΙ το «μέσα» της Δημοκρατίας πλέον…
• Όταν η κατασταση χειροτερεψει ακόμη περισσότερο για ολους οικονομικα σε 3-5 μηνες, η Χ.Α. θα βρισκει νεους στόχους. Πιθανόν να αρχίσει να δημιουργείται ισχυρό αισθημα τρομοκρατιας στον πληθυσμο, διοτι δεν θα ξερει ποιος θα ειναι ο «επόμενος». Αυτό, θα αποτελέσει ενα αφυπνιστικο σοκ και για αυτούς που σιωπούν συνένοχα, αλλά και για αυτούς που για ακατανόητους λόγους ψήφισαν Χ.Α. Τέτοιοι πληθυσμοί είναι: Ομοφυλοφιλοι και λοιποί LGBT του Δημοκρατικού φάσματος, που οι πολιτικές ενσωμάτωσης που στήριζαν, δεν τους άφηναν να ριζοσπαστικοποιηθούν και να δούν το αβγό του φιδιού. «Ανάπηροι» – που δεν θα ξέρουν από που τους ήρθε, υποκείμενα που η αισθητική τους είναι επαναστατική και ιδιαίτερη, άτομα που ανήκουν σε υποκουλτούρες underground/chaotic (punk, μουσικές ομάδες, πρεζάκια, ιλλεγκαλιστές της καθημερινότητος). Ακόμη και Έλληνες σκουρόχρωμοι που δεν θα προλάβουν καν να «δείξουν ταυτότητες» στις Πολιτοφυλακές των Χρυσαυγιτών. Με μία λεξη, όλα τα «άλλα».
• Σε τετοιους καιρους, (και μια φορα στα 60 χρονια) νεες μορφες τεχνης ξεπηδουν, οπου δημιουργουν νεες συνειδήσεις, και ισως να δώσουν σπίθα ώστε να σκαριφησουν λιγο την κοινωνικη πραγματικοτητα…
• Άν ο χωρος βρει μια καινουρια μεθοδολογια απευθυνσης, καθως και καλωσορισματος νέου κόσμου σε αυτον, ισως (το χιλιοστό ισως) να ανακτησει κοσμο του δεκεμβρη. Δυστυχώς αυτο, απαιτει φοβερη και εν-τω-βάθει αυτοκριτικη, κατι το οποιο δυσκολα ο χωρος το κανει – ειδικα σε τοσο ζοφερους καιρους.
• Ειναι ευκαιρια για τον Χωρο (αν και λειπω πολυ καιρο, δεν ξερω τι παιζει) να σταματησει περιστατικά και ατμοσφαιρες διάσπασης.
• Τελος, αλλα παντα το πιο σημαντικο, το στοιχειο της Ιστορικης Εκπληξης: Καποιο γεγονος που κανεις μας δεν μπορει να προβλεψει, το οποιο θα μας εκτιναξει σε εξεγερσιακα μονοπατια εντελως αχαρτογραφητα, και θα ξαναζησουμε το αισθημα ελευθεριας του να καταστρεφεις, χτιζοντας καινουριες δομες ανα βημα, εξω απο κλειστα συστηματα ιδεολογιων. Ανοικτα μυαλα, ανοικτο μελλον, ανοικτες πιθανοτητες και ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΛΛΗΜΑ ΜΕ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΝΑ ΕΠΑΝΕΞΕΤΑΣΟΥΜΕ ΑΞΙΑΚΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑΣΤΕΙΣ Κ ΑΠΟΨΕΙΣ, ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙ ΤΗΝ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ UPDATE ΣΤΙΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΜΑΣ, ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑ.

Το μέλλον ανήκει στην επανάσταση. Η χρήση του Φασισμού ως όπλο της Δημοκρατίας και του Καπιταλισμού, είναι αποδεικτικό στοιχείο του Επιθανάτιου Ρόγχου του.

Λίγο υπομονή, αλλά μην ξεχνάμε ότι δεν γίνεται τίποτα με προσευχές.

Κειμενο απο φιλικο μπλογκ και περσοννα!

 

 

Ο φιλος απο το μπλογκ http://a-politiko.espivblogs.net/ μου εστειλε ενα αποσπασμα του Βob Βlack επειδη πιστεψε οτι θα μου αρέσει και έχει δικιο!

 

Διδαχτήκαμε την αλφάβητο της μιζέριας, τη γραμματική της υποταγής. Από πολύ μικροί, μάθαμε να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από αυτή. Αναγκαστήκαμε να υποτάσσουμε τα όνειρά μας σε αυτή, να μολύνουμε τις ελπίδες και την ψυχή μας με αυτή.
Δεχτήκαμε αδιαμαρτύρητα ότι ο χρόνος μας είναι κάτι που μπορεί να πουληθεί και να αγοραστεί. Ότι το ίδιο ισχύει για τη δημιουργία μας, για τη σκέψη μας, για το ίδιο μας το σώμα. Πιστέψαμε κάθε λέξη από τα γαμημένα ψέματά τους και σκύψαμε παθητικά το κεφάλι, παραδίνοντας τις ζωές μας στο φάντασμα της δουλειάς. Κι αυτό σιγά σιγά κατάπιε κάθε συστατικό των ζωών και των ονείρων μας, μέχρι που δεν έμεινε τίποτα για εμάς τους ίδιους.
Η μηχανή που σκοτώνει τον πλανήτη κινείται με καύσιμο το δικό μας αίμα, τα τείχη που μας κρατούν φυλακισμένους είναι χτισμένα με τα δικά μας κορμιά, οι εφιάλτες που υποβιβάζουν τη ζωή μας σε επιβίωση είναι κατασκευασμένοι από τα δικά μας όνειρα.
Αν αυτό είναι η πραγματικότητα, τότε ας χαθούμε στην φαντασία. Αν αυτό είναι το σωστό, τότε ας κάνουμε το λάθος. Να σκεφτούμε, να μιλήσουμε και να πράξουμε λάθος.
Να φωτίσουμε το μέλλον μας με τις φωτιές της κόλασής τους.

Απο μελλοντικο τραγούδι:

«Αυτο που απαιτει ο κοσμος – σεβας στα νιατα μας / τοξικα φρικια και λουμπεν φωνες, να συνηθισουνε τα ματια σας.»

«Αυτο που απαιτει ο κοσμος – ζωή όχι επιβίωση / να παίζει στις παλάμες του και όχι στα ζάρια, την ακουσμενη θλιβερή του ζωή.»

Η ΘΕΩΡΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ PERFORMANCE ART

ΘΕΩΡΙΑ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑΣ PERFORMANCE ART

by Alex C

2007

 

 

1. Η συνειδητότητα παράγει σκέψη.
2. Η σκέψη παράγει ηθική.
3. Η ηθική παράγει αισθητική. [μου το εμαθε ο Δασκαλός μου ο Μιχαήλ Μαρμαρινός]
4. Η αισθητική παράγει πολιτική.
5. Η πολιτική παράγει πράξη.
6. Η πράξη παράγει ζωή.
7. Η ζωή παράγει θεατρικότητες, μουσικές, ποίηση, σωματικές φράσεις και νευροβιολογίες.
8. Performance Art, ίσως να είναι η αφήγηση, με τέτοιον χρωματισμό, ορισμένων φετών ζωής ώστε να προκαλείται μία αλλόκοτη διαδρομή προς την αλήθεια.
9. Η αφήγηση είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που δεν αναπαριστά κάτι, αλλά παρίσταται στον χώρο.
10. Κάνουμε ένα δικό μας re-construction με αφέλεια και κουλή επιλεκτικότητα της «πραγματικότητας».
11. Η αφήγηση δεν πρέπει να προκαλεί συναισθήματα και ταύτιση αλλά σκέψη και αμφιταλάντευση.
12. O αφηγητής δεν αντιδρά σε ψυχολογίες, αλλά σε χρονισμούς και νευροβιολογίες.
13. Ο αφηγητής δεν ταυτίζεται, μοιράζεται.
14. Ο χώρος αφήγησης οφείλει να τελεί υπό κατάληψη.
15. Χώροι θεωρούνται και τα σχήματα της σκέψης μας.
16. Σκοπός είναι να κάνουμε κατάληψη και σε αυτούς τους χώρους, ώστε να παραχθεί συνειδητότητα.
17. Και τότε θα ξαναδιαβάσουμε την φράση 1.

 

 

Με το τραγούδι θα ασχοληθώ ως Performance Artist που προσποιείται τον τραγουδιστή. Θα ασκήσω πολιτική κάνωντας Occupy στην δισκογραφία

4000 έτη Φαρμακολογίας

4000 ΦΑΡΜΑΚΟΛΟΓΙΑΣ
———————-

2000 π.χ. «Να! Φαε αυτη τη ρίζα φυτού!»

1000 μ.χ. «Η ρίζα είναι ειδωλολατρική! Προσευχήσου!»

1865 μ.χ. «Οι προσευχες είναι προκατάληψη! Πιές αυτό τον ζωμό!»¨

1935 μ.χ. «Αυτός ο ζωμός είναι δηλητήριο φιδιού! Φάε αυτό το Χάπι!»

1975 μ.χ. «Αυτό το χάπι δεν κάνει δουλειά! Πάρε αυτή την αντιβίωση!»

2012 μ.χ. «Η αντιβίωση είναι δηλητίριο! Νά, φάε καλύτερα αυτή τη ρίζα φυτού!»

Η Ιστορια Του Ολου

Η Ιστορια Του Ολου

Πριν ο χρόνος απο fractal γίνει γραμμικός, Ο Αιώνια Εθισμένος Στο Όπιο Ερμαφρόδιτος, έπλεε στο Σύμπαν όντας ταυτοχρόνως Αυτό. Για να βιώσει, να χαρεί και να δει με έναν Καθρέπτη την ύπαρξή του, δημιούργησε ένα δίπολο αρσενικής και θηλυκής ενέργειας, σχίζοντας τον εαυτό του στα δύο, και στέλνοντας σε ένα επίπεδο ψευδαίσθησης υλικότητας τις δύο αυτές εκφάνσεις, οι οποίες είχαν μια δεύτερη ψευδαίσθηση θνητότητας. Και οι δύο, έπρεπε για να «επιβιώσουν» να υπάρξουν συμβιωτικά με το περιβάλλον. Να είναι μέρος των κύκλων που Ο Αιώνια Εθισμένος Στο Όπιο Ερμαφρόδιτος κατασκεύασε. Κρίσιμο κομμάτι των κύκλων αυτών.

Η Αρσενική ύπαρξη πάταγε γερά στην ψευδαίσθηση της υλικότητας, και είχε το αβαντάζ σε αυτήν. Ήξερε να βρεί φαγητό, ήταν δυνατός, και δημιουργούσε ιεραρχίες βάση της επικράτησης μέσω της βίας. Οι κύκλοι του περιβάλλοντος τον τρόμαζαν, φοβόταν την θνητότητα, και γινόταν όλο και πιο σκληρός και βίαιος.

Η Θηλυκή ύπαρξη ίπτατο λίγα εκατοστά από το έδαφος, και ήταν απελευθερωμένη από την ψευδαίσθηση της ύλης. Ήξερε να βλέπει την φόδρα της πραγματικότητας, εκτιμούσε την ηδονή του φαγητού και όχι την αξία επιβίωσης του, ήταν λιγότερο δυνατή σωματικά από τον Άντρα, και δεν αρεσκόταν στην κατασκευή ιεραρχιών. Η θνητότης δεν την τρόμαζε, καθ’ότι οι κύκλοι του περιβάλλοντος ήταν περισσότερο αντικείμενο παρατήρησής της, και άρα ανάλυσης, παρά άβουλο κομμάτι τους.

 Τους ευλόγησε με τον Έρωτα και το Σεξ. Κατα την διάρκεια και των 2, η ένωσή τους, τους φέρνει σε κατάσταση συνειδητότητας του Αιώνια Εθισμένου Στο Όπιο Ερμαφρόδιτου και, άρα, στη ΘΕΩΣΗ. Η δε ικανότητα αναπαραγωγής του ανθρώπου, τους προκαλούσε συναισθήματα πληρότητας. Ένα παιδί, ήταν μια Θυσία πόνου της γυναικας προς τον Αιώνια Εθισμένο Στο Όπιο Ερμαφρόδιτο, καθώς ήταν καρπός της ισορροπίας Αρσενικού/Θηλυκού. Επιπλέον, ο πόνος της γυναίκας κατά τον τοκετό σχεδιάστηκε έτσι ώστε να ενισχύει την ενέργεια του Οπίου του Αιώνια Εθισμένου Στο Όπιο Ερμαφρόδιτου.

Ομως Κατι Πηγε Στραβα. Και Ακομη Παει.

Η Αρσενική δύναμη επικράτησε στον πλανήτη. Επειδή ό Άντρας είχε το αβαντάζ να είναι αυτός που διαχειρίζεται καλύτερα την ψευδαίσθηση της ύλης, γέμισε τον κόσμο Ιεραρχίες, Βία, Πολέμους, και –το χειρότερο- λόγω της διασποράς του φόβου της Θνητότητας, δημιουργήθηκαν άπειρες ψευδο-θρησκείες οι οποίες βασίστηκαν στην Αρσενική ποιότητα, και λειτούργησαν ως κανονιστικά πλαίσια για τις κοινωνίες, ως περιορισμοί – και όχι ως πνευματικά εργαλεία απελευθερωτικής εξερεύνησης.

Κατι Επρεπε Να Γινει.

Ο Αιώνια Εθισμένος Στο Όπιο Ερμαφρόδιτος, αποφάσισε κάτι ριζοσπαστικό: Να άρχιζε να στέλνει στον πλανήτη, πλάσματα Κατ’Οικόνα και Καθ’Ομοίωσή του. Όντα με ΔΥΟ [2] ψυχές αντί με μία. Η μία ενέργεια θα ενσαρκωνόταν ως ψευδο-ύλη (σώμα) και η άλλη ως Πνεύμα (Ψυχή). Ο Αιώνια Εθισμένος Στο Όπιο Ερμαφρόδιτος αποφάσισε ότι ο αριθμός τους θα αυξανόταν ανα τα χρόνια, και έτσι ίσως κάποτε να επαναφερόταν η ισορροπία στον πλανήτη μεταξύ των Δυο ενεργειών.

Τα Δίψυχα αυτά όντα, ΔΕΝ θα μπορούσαν να τεκνοποιήσουν. Αντ’ αυτού, θα είχαν τιμητικά ταλέντα ώστε να παράξουν όσα Πνευματικά Τέκνα επιθυμούν. Το κυριότερο: Δεν θα απαιτείτο να κάνουν σεξ ή έρωτα με άνθρωπο του αντίστροφου σώματος, καθότι θα είχαν την τιμή να βρίσκονται στην Ιερή Συνειδητότητα του Αιώνια Εθισμένου Στο Όπιο Ερμαφρόδιτου ΜΟΝΙΜΑ. Το τρομακτικό μειονέκτημα για αυτή την τιμή, είναι η φοβερή τους ευαισθησία και οι –για την περιορισμένης φύσης επιστήμη του πλανήτη- «μεταφυσικές» τους ικανότητες, στοιχεία τα οποία τους εξορίζουν στην σφαίρα της ΜΟΝΑΞΙΑΣ. Μην μπερδεύεστε: Συχνά θα τους δείτε περιτριγυρισμένους απο πλήθη που τους θαυμάζουν. Όμως, κανεις Μονόψυχος δεν τολμα να τους πλησιάσει και να δει τη λάμψη και τη δόξα της ψυχής τους. Οι υπόλοιποι Δίψυχοι, θα βρίσκονται περιστασιακά, αλλά «κάτι» δεν θα τους ενώνει ούτε ως καλη παρέα, ούτε ερωτικά, καθώς ο Ρόλος τους είναι να αναμιχθούν σε πυρήνες Μονόψυχων και να τους Αφυπνίσουν/Ισσοροπήσουν.

Ο Αιώνια Εθισμένος Στο Όπιο Ερμαφρόδιτος έφτιαξε λοιπόν τα εξής επιπλέον ΔΥΟ όντα:

1. Τα όντα με Αρσενικό σώμα, αλλά Θηλυκή ψυχή.

Αυτά, θα χλευάζονταν από την αρχή της ιστορίας τους. Η θηλυπρεπής κίνησή τους και η αγάπη τους προς τους Μονόψυχους άνδρες, θα τους καθιστούσε εξόριστους, μέχρι το ιστορικό σημείο όπου ο αριθμός τους θα δημιουργούσε μια ψευδαίσθηση κοινότητας. Παραμένουν μοναχικοί. Έχουν όμως ένα Φοβερό ταλέντο, που εξέπληξε ακόμη και τον ίδιον τον Αιώνια Εθισμένο Στο Όπιο Ερμαφρόδιτο: Μέσω της ΤΕΧΝΗΣ, η οποία είναι Θηλυκής καταγωγής, παράγουν έργα τα οποία με την αλήθεια τους σοκάρουν την κοινωνία των Μονόψυχων. Το σοκ, το οποίο καθώς περνάν τα χρόνια μεγαλώνει, περνα σαφώς και σε ομόκεντρους κύκλους όπως η Φιλοσοφία και η Πολιτική, αλλάζοντας τον κόσμο με έναν ρυθμό που εξέπληξε ακόμη και τον Ίδιον !

2. Τα όντα με Θηλυκό σώμα, αλλά Αρσενική ψυχή.

Τα όντα αυτά αργήσαν να αποκτήσουν ορατότητα στην κοινωνία, αν και ενσαρκώθηκαν ταυτόχρωνα με τα προηγούμενα. Η κοινωνία επιβραβεύει τόσο την προσκόλληση στο «υλικό», που δεν αντιλήφθηκε καν ότι επρόκειτο για Δίψυχα πλάσματα! Τα όντα αυτά, έχουν μια Μαγεία που είναι δύσκολο να αποκρυπτογραφηθεί. Η Μαγεία τους έγκειται στο ότι μπορούν να χειριστούν την Ύλη (η καλύτερα, την ψευδαίσθησή της) με έναν τρόπο που ο καλύτερος Ανήρ Μονόψυχος μάστορας θα ζήλευε. Δεύτερον, έχουν  μια εξίσου δυνατή μαγεία η οποία προστατεύει τις Μονόψυχες Γυναίκες. Δεν είναι σύμπτωση ότι το κίνημα του Φεμινισμού εμπεριείχε πολλές Δίψυχες (αποκαλούνται Λεσβίες). Τρίτον, μοιράζονται την ίδια ικανότητα να παράξουν ΤΕΧΝΗ, αν και με διαφορετικούς τρόπους, άλλα επίπεδα, και άλλες προθέσεις. Υπάρχουν πολλές ακόμη πτυχές των ταλέντων τους, αλλα δεν εχει φθάσει η ιστορική στιγμή να αποκαλυφθούν.

Τα δύο όντα αυτά πέρασαν απο σαράντα κύματα. Η –ακριβέστερα- απο ΤΕΣΣΕΡΑ [Ιστορικά μιλώντας]:

α. την σφαίρα του ΑΔΙΑΝΟΗΤΟΥ

β. την σφαίρα του ΘΑΝΑΤΟΥ

γ. την σφαίρα της ΠΑΡΑΝΟΜΙΑΣ

δ. την σφαίρα της ΨΥΧΙΚΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ

Επειτα, μετά από πολλούς αγώνες, σε μέρη της γης, είναι ελεύθερα να ζήσουν. Οι φοβισμένοι Μονόψυχοι, όμως, ακόμη τα κοροϊδεύουν, καθώς φοβούνται την εκ φύσεως ενσωματωμένη πιθανότητα του να γίνουν Δίψυχοι μέσα τους. Αυτό παρατηρήται περισσότερο στους Άντρες, καθώς οι Μονόψυχες Γυναίκες, ως μη προσκολλημένες στο υλικό, διαισθάνονται την μαγική υπόσταση αυτών των όντων. Ακόμη και αυτές, δυστυχώς, τα χρησιμοποιούν είτε για υποσυνειδητα υστερόβουλους σκοπούς, είτε για Πατερίτσες σε κοινωνικές τους ελλείψεις.

Ηγκηκεν Η Ωρα

Ιστορικά, έφτασε η στιγμή όπου τα Δίψυχα όντα θα αποκτήσουν τεράστια ορατότητα, σέβας, και μαζί με τις αδικημένες Μονόψυχες Γυναίκες, θα καταφέρουν να φέρουν τον πλανήτη στην απόλυτη Ερμαφρόδιτη Ισορροπία. Μόνον τότε θα τελειώσουν οι Χαρμάνες του Αιώνια Εθισμένου Στο Όπιο Ερμαφρόδιτου, και θα συμβούν 2 πράγματα:

1. Ο Ίδιος θα αποκτήσει ΤΡΙΠΛΗ υπόσταση [η ΤΡΙΤΗ φύση, μας ειναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΗ και ΑΜΕΘΕΚΤΗ]

 2. Η κοινωνία των ανθρώπων θα γίνει ολόκληρη Δίψυχη, μη έχοντας ανάγκη το υλικό, περνώντας σε ένα απολαυστικό –φαινομενικά αιώνιο- Συνειδητό Όνειρο, όπου τα Βάσανα της Ύλης θα έχουν τελειώσει, και ο καθείς θα έχει πάρει το μάθημά του. Όσοι ήταν Δίψυχοι απο πριν δε, θα απολαύσουν μεγαλύτερες ποσότητες ηδονής και ανακούφισης, καθ’ ότι λειτούργησαν ως μάρτυρες και ως όσιοι για πολλά χρόνια, δίχως να αναγνωριστεί αυτό απο απολύτως κανέναν.

 Θα είναι οι πρώτοι που θα ξεπεράσουν το όριο της Θέωσης, και θα εισέλθουν σε επίπεδα που εσείς, ω αγαπημένοι μου «θνητοί», δεν μπορειτε να συλλάβετε με το μηχάνημα από άνθρακα που σας κατασκεύασα.

 Μην ξεχνάτε κάτι: Η ζωή στην Γη πλάστηκε για να Υποφέρετε: Μόνον έτσι θα μπορούσε να παραχθεί αυτός ο πλούτος ΤΕΧΝΗΣ, ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ, ΟΜΟΡΦΙΑΣ, καθώς και –αξιοθρήνητων- προσπαθειών για Αγάπη, Έρωτα και Ηδονή.

 Σύντομα τελειώνει. Όποιος επιθυμεί να τελειώσει πρόωρα το μάθημά του, διότι δεν αντέχει, είναι ελεύθερος να Αυτοκτονήσει. Ανόητες θρησκείες θεωρούν μια τέτοια πράξη ως δειλή, ενώ Ο Αιώνια Εθισμένος Στο Όπιο Ερμαφρόδιτος καλωσορίζει αυτά τα όντα με ιδιαίτερη θέρμη. Λάτρεις της ΜΗΤΡΑΣ, ΠΑΘΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΑΚΙΝΗΣΙΑΣ, ΜΗ-ΚΟΠΟΥ, ΗΔΟΝΗΣ.

Ένας από τους 16 Αγγέλους

του

Αιώνια Εθισμένου Στο Όπιο Ερμαφρόδιτου,

Alex C JunkieFaggot

ΑΠΟΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΨΥΧΟΤΡΟΠΩΝ ΟΥΣΙΩΝ

Όχι, δεν περιμέναμε το Κράτος να αποποινικοποιήσει την κατοχη και χρήση των ψυχότροπων ουσιών για να αισθανθούμε διαφορετικά ή να παράξουμε πολιτικό λόγο, ούτε βιώνουμε ως ορθό το να χαρούμε πολιτικά για αυτό που συνέβη – ασχέτως αν ανακουφιζόμαστε ως υποκείμενα για πρακτικούς λόγους.

Σύντομα οι κάτοικοι του Ελλαδικού χώρου θα μπορούν να μετακινούνται στην πόλη έχοντας στις τσέπες τους τις ουσίες της προτίμισής τους, με το Κράτος να ορίζει μέχρι ποιά ποσότητα καθορίζει το εάν ο πολίτης κατέχει την ουσία, ή την εμπορεύεται (το οποίο παραμένει κακούργημα).

Πολλοί θα βιαστούν να πουν μέσω Μανιχαϊστικών αναλύσεων, ότι μεσα στους χαλεπούς καιρούς που βιώνουμε, το κράτος επιλέγει την οδό της αποποινικοποίησης, ώστε να θολώσει και καταστείλλει το επαναστατικό ρεύμα που κρύβεται στις μάζες και δεν το βλέπουμε τόσο καιρό, έτοιμο να εκραγεί. Θα μιλήσουν για το «ύσηχο» Άμστερνταμ, για τους «φλώρους Ευρωπαίους», και –πάντα κρατώντας ένα μπουκάλι μπύρα- θα κάνουν πολιτικό κήρυγμα σχετικά με το πως «ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ» (έτσι, τσουβάλιασμα) και «η επανάστασις» δεν χωράνε στην ίδια φράση. Θα επιμείνουν, παραταύτα, ότι η Μπύρα χωράει στην επανάσταση, καθώς «απλώς σε ζαλίζει λίγο, και δεν σε στέλνει όπως ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ» [sic, ακριβής μεταφορά τοποθέτησης συντρόφου].

Έχουμε βαρεθεί το επι ετών ντιμπέιτ σχετικά με το θέμα, οπότε δεν πρόκειται να πετάξουμε στα μούτρα πολλών τους αριθμούς θανάτων σχετιζόμενων με το αλκοόλ [και τα ατυχήματα που σχετίζονται με αυτό] και το τσιγάρο, ούτε θα επιμείνουμε να ανοίξουν κανα βιβλίο και να απολαύσουν την περιγραφή της τρομερής χαρμάνας του καφέ και ιδιαιτέρως της ζάχαρης.

Ούτε θα προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε το απλό πραγματάκι, ότι ουσίες που χαρμανιάζουν (όπως η πρέζα), όταν υπάρχουν σε πλαίσια παρανομίας και κοινωνικού στίγματος, και προκαλούν αύξηση της χρήσης – αλλά και δημιουργούν αυτοεκπληρούμενες προφητείες καταλήγοντας σε έλλειψη παιδείας χρήσης, και έπειτα ΟΝΤΩΣ σε καταστολή υποκειμένων. Το ότι οι φανατικοί πολέμιοι της υπεύθυνης χρήσης ουσιών, είναι οι ίδιοι κομμάτι της καταστολής αυτής, είναι ένα fun fact που όταν το συνειδητοποιήσουν (αν), κοιτάξτε γύρω σας διότι μάλλον φθάσαμε συλλογικά επίπεδο συνειδητότητας Bhudda.

Ας μπούμε στο ψητό:

Δεν προτιμούμε ρεφορμιστικούς αγώνες, οπότε το βήμα της αποποινικοποίησης δεν το θεωρούμε ακριβώς «νίκη».

Όμως, αυτή η αλλαγή στη νομοθεσία θα επιφέρει πάρα πολλές θετικές εξελίξεις στην κοινωνική πραγματικότητα, όπως έχει φανεί σε χώρες όπου ήδη εφαρμόζεται, καθώς και πολλές άλλες που δεν μπορούμε να προβλέψουμε/ιχνηλατήσουμε, καθώς η ιδιαιτερότητα της ελληνικής πραγματικότητας, ως τσατσά, στέλνει αδιάβαστα ακόμη και τα μέντιουμ.

1. Παιδεία

Το γεγονός ότι η κατοχή/χρήση ουσιών θα βγεί στο φως της πραγματικότητας πολλών οικογενειών/φίλων/ομάδων, θα εκκινήσει συζητήσεις, έρευνες και πειράματα σχετικά με την περίπλοκη σχέση μιας ουσίας και ενός υποκειμένου, αφήνοντας παρακαταθήκες για τις επόμενες γενιές, οι οποίες δεν θα έχουν αντανακλαστικά έτοιμα για κατάχρηση (όπως γίνεται με κάθε τι ‘απαγορευμένο’) αλλά έναν πλούτο πληροφοριών και συμβουλών, ώστε να αντιληφθούν ότι η κάθε ουσία απο μόνη της στερείται νοήματος, και το αποκτά σε σύζευξη με τις ψυχικές και σωματικές ιδιαιτερότητες του κάθε ανθρώπου, την χωροχρονική του κοινωνική πραγματικότητα, καθώς και τον παράγοντα της τυχαιότητας (ρίσκα).

2. Coming Out / Αποκαλύψεις

Άπειροι χρήστες σκληρών –και καλά- ουσιών, όπως η Ηρωίνη, οι οποίοι ζούσαν για δεκαετίες ολόκληρες υγιέστατες ζωές (συγγνώμη για τον όρο), θα «βγούν απο την ντουλάπα» και θα αποκλύψουν αλήθειες. Μέχρι τώρα, οι μόνες ιστορίες που ακούγονται σχετικά με ουσίες που χαρμανιάζουν, είναι ιστορίες θανάτων, τραγωδιών καθώς και καλλιτεχνήματα του στύλ «χειμώνας ειναι εκεί που πας και θα κρυώνεις νανανα». Πλέον, θα αρχίσει να ακούγεται η αφήγηση μιας ομάδας ανθρώπων που ντρεπόταν/φοβόταν να παραδεχτεί την χρήση τους, και θα γινει αντιληπτό ότι για κάποια υποκείμενα, ορισμένες ουσίες δρούν περισσότερο ως γειωτές στην πραγματικότητα, παρά ως σκεύη φυγής από αυτήν. Αυτό, είναι ενα fact που πολλοί αρνούνται να το αντιληφθούν, και θα συνεχίσουν ανενόχλητοι το κουτσομπολιό, το να παύουν να μιλάνε σε φίλους που κάνουν χρήση, αρνούμενοι πεισματωδώς να αφήσουν το κοινωνικό στίγμα να πάψει να υφίσταται.

3. Περι «παραμύθας»

Είναι μεγάλη αλήθεια ότι σε σχέση με τις ουσίες, αρκεί ένα «σπασμένο τηλέφωνο» για να πάψουν να σου μιλάνε, δίχως να διασταυρώσουν την πραγματικότητά σου με μια συνάντηση μαζί σου. Επίσης είναι μεγάλη αλήθεια ότι κάποιοι θα αγκιστρωθούν απο πράξεις/λόγια χρηστών που έλαβαν χώρα κάτω από επήρρεια ουσίας, ώστε να χαρακτηρίσουν το άτομο και να το απομονώσουν. Η ειρωνία είναι όμως ότι και οι ίδιοι βιώνουν άλλες «παραμυθατζίδικες» καταστάσεις, που σε ένα τρίτο υποκείμενο θα προκαλούσαν χειρότερη αντίδραση.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: Αν ο γράφων του άρθρου κάτω απο την επήρρεια ενός δυνατού ηρεμιστικού (πχ Vulbegal – είναι Βενζοδιαζεπίνη) πεί ένα ψέμμα, ΜΠΑΜ – αυτό αρκεί για να φορεθεί μια γιγαντιαία κοινωνική μαρκίζα πάνω από το κεφάλι του, που θα γράφει «ΠΡΟΣΟΧΗ: ΠΡΕΖΑΚΙ. ΚΟΛΛΑΕΙ ΚΑΙ ΚΛΕΒΕΙ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΣΑΣ. Herp Derp.». ΟΜΩΣ, αν ενα άλλο άτομο πάνω στην –αθώα- μέθη του MDMA πει σε έναν φίλο του ότι τον αγαπά και θέλει να κάνουν έρωτα, και την επόμενη μέρα το μόνο που γαμιέται είναι η αμηχανία με τα κεφάλια τους, τότε δεν πειράζει, έτσι είναι αυτά….

Λέγοντας αυτά, θέλω να καταλήξω ότι: Οι «παραμύθες» ορίζονται από την κατάσταση, τα άτομα, την ουσία, και την τυχαιότητα.

Επίσης: Την παραμύθα πολλοί αγάπησαν, τον παραμυθατζή κανείς.

4. Φυλάκιση

Δεν θέλουμε να αναφέρουμε πολλά για αυτό το ζήτημα,  καθώς διαφωνούμε με τον θεσμό της φυλακής στην ολότητά του. Παρ’όλα αυτά, αξίζει να αναφέρουμε ότι οι φυλακές σχεδόν θα αδειάσουν, και ότι θα πάψει να τιμωρείται κάποιος για κάτι που κάνει στον ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΕΑΥΤΟ *ΤΟΥ*.

5. Θάνατος

Ούφ… Έχω γράψει άπειρες φορές ότι ο θάνατος νοηματοδοτείται από το πως η εκάστοτε κοινωνία βλέπει την ζωή, καθώς και ότι δεν μου προκαλεί συναισθήματα αρνητικά (πέρα από την εγωιστική θλίψη της απώλειας κάποιου), αλλά ας υποκριθώ για λίγο ότι ο θάνατος είναι φτου κακά και αχ-πως-θα-καταφέρουμε-να-τον-ξορκίζουμε:

Λοιπόν. Λόγω των άνωθι, οι χρήστες πάσης φύσεως ουσιών θα έχουν τις κατάλληλες πληροφορίες και γνώσεις στο κεφάλι τους, ωστε να αποφεύγουν το «χειρότερο». Οι ‘δρομίσιες’ γνώσεις που  -κατα την πείρα μου- είναι συχνά επικινδύνως λανθασμένες, θα αντικαθίστανται σταδιακά με επικυρωμένες και διασταυρωμένες πληροφορίες μέσω (1) βιβλιογραφίας (2) εμπειρίας και (3) υπεύθυνης χρήσης του Internet για την ανεύρεση των παραπάνω.

6. Σαμποτάζ αλκοόλ, τσιγάρων, φαρμάκων

Σε λίγα χρόνια λοιπόν, που θα ειναι μια πιο εμφανης πραγματικότητα η χρήση ουσιών και οι συνέπειές της, θα ξεκινήσει πολύς κόσμος να αντιλαμβάνεται ότι ο διαχωρισμός σε «ΝΑΡΚΩΤΙΚΑΑΑΑ» και μη, δεν ήταν παρά μια νομική απαγόρευση ουσιών που –αν μελετήσετε- θα δείτε ότι Ιστορικά περισσότερο είχε να κάνει με ανταγωνιστικά λόμπι στο παιχνίδι του καπιταλισμού, παρά με πρόθεση να προστατεύσουν την ανθρωπότητα.

Μιας και που θα υπάρχουν γλαστρούλες φούντας στα σπίτια μας, λοιπόν, οι εταιρείες αλκοόλ και τσιγάρων –συγχωρέστε με-  θα τον πιούνε. Ποιός δεν θα προτιμήσει να καλλιεργήσει ένα φυτό που πανεύκολα μεγαλώνει υγειες στο μεσογειακό κλίμα για να φτάσει στην Μέθη (η οποία είναι και απείρως καλύτερη ποιοτικά αλλά και λιγότερο επιβαρυντική για τα σώματά μας), αλλά θα τα σκάει στα μπαρ και στις καβες ώστε να γίνεται κουδούνι και να ξερνά στις τουαλέτες για να… φλερτάρει και να ξεχάσει. Τουλάχιστον η ντροπή & αμηχανία που προκαλεί η διευρυμένη συνειδησιακή κατάσταση της Μέθης της Φούντας, θα εξοπλίσει συλλογικά τους χρήστες με τις κατάλληλες ωοθήκες (για να μην πω αρχίδια), ώστε να ξεπεράσουν την φάση Χασικλής-του-καναπέ, και να τολμήσουν να κοινωνικοποιηθούν παρ’όλη την ψυχεδέλεια που θα βουίζει την υπαρξιακή αντίληψη του εγκεφάλου τους. Άιντε, παίζει και να το ξαναρχίσω τώρα που το σκέφτομαι…

Δεύτερον, πολλές ουσίες –όπως η φούντα- έχουν ευεργετικές ιδιότητες για πολλές ασθένειες. Η φούντα συγκεκριμένα βοηθά στην κατάθλιψη, σε πόνους, ναυτία, σκλήρυνση κατα πλάκας, γλαύκωμα, και πολλά άλλα. Τα μανιτάρια ψιλοκυβίνης (τα ψυχεδελικά δηλαδή) είναι η μοναδική λύση σε σοβαρές περιπτώσεις ημικρανίας. Τα οπιούχα, αν και σωματικά «εθιστικά» είναι η μόνη λύση για «ψυχώσεις», «σχιζοφρένεια», και «βαριά κατάθλιψη». Εκτος αν προτιμάτε τα Νευροληπτικά, όπου ανταλάσσεις την φρενιτική σχιζοκατάσταση με ένα μαγκωμένο ζόμπι. Τουλάχιστον με τα οπιούχα θα υπάρχει μια ευχάριστη διαύγεια. Καλό θα είναι βέβαια να υπάρχει και ένας διαυγής  φίλος για να τσεκάρει μην παρα-θεραπευτεί ο πάσχων, και φάει όλα του τα λεφτά στη πρέζα, πίνοντας 5g τη μέρα.

Αυτά. Για τους ρεφορμιστές, είναι μακρύς ο δρόμος της πλήρους νομιμοποίησης κάθε ουσίας (legalization).

Για εμας, μια πρακτική ανακούφιση διότι δεν θα χάσουμε την ελευθερία μας επειδή κουβαλάμε ένα αποξηραμένο λουλούδι στην τσάντα μας.

Για εμας, ειναι ακομη μια ευκαιρια να φωναξουμε στο Κράτος και στην Κοινωνία ότι

 

 

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ. ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΡΕΒΑΤΙΑ ΜΑΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΝΕΥΡΟΔΙΑΒΙΒΑΣΤΕΣ ΜΑΣ.

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Ο Θάνατος είναι ένα συμβάν που εγγυημένα θα συμβεί σε όλους μας. Δεν ειναι μια κατάσταση αποφευχθέα. Δεν είναι ένα γεγονός που με προσπάθεια μπορεί να προσπεραστεί. Σε αντίθεση με πόνους και δυσάρεστα συμβάντα μέσα στην ζωή, τα οποία μπορούν να αποφευχθούν, και –ειρωνικά- οι άνθρωποι δείχνουν πιο διαθέσιμοι να αντιδράσουν στον θάνατο και να τον ξορκίσουν, παρά σε δυσάρεστες καταστάσεις για τα σώματά μας και την ελευθερία τους. Κοινώς, ένας άνθρωπος θα «χτυπήσει ξύλο» πιο εύκολα όταν κάποιος αναφέρει τον Θάνατο, παρά μια βαριά κατάθλιψη, μια φυλάκιση ή ένα χτύπημα στο πόδι που θα καταστήσει κάποιον λιγότερο ικανό να περπατήσει με άνεση για την υπόλοιπή του ζωή (το λένε αναπηρία).

Οι άνθρωποι του Δυτικού Πολιτισμού, επηρρεασμένοι απο την καπιταλιστική σκέψη, επιθυμούν να ζήσουν μια όσο το δυνατόν μακρύτερη χρονικά ζωή. Όμως, η εμπειρία δείχνει ότι η ζωή είναι σαν την τσίχλα: Όσο την τεντώνεις, ανοίγουν τρύπες. Οι άνθρωποι προτιμούν να χτυπήσουν τα 90, ακόμη και αν σε αυτή την ηλικία, οι περιπέτειες και οι ηδονές έχουν πια αγγίξει το μηδέν. Κοινώς, δεν προτιμούν μια ζωή σύντομη και γεμάτη, αλλά μια ζωή μακριά και ξενέρωτη.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, όπως έχω ξαναπεί, το ότι η Αυτοκτονία, ενώ είναι η Απόλυτη πράξη βουτιάς στο άγνωστο (καθ’ ότι κανείς δεν έχει επιστρέψει από τον θάνατο), οι περισσότεροι την χαρακτηρίζουν «πράξη δειλίας» και «φυγοπονιά». Με τα λόγια τους μιάζουν την πιό θαρραλέα απόφαση που υπάρχει στο Σύμπαν, και την καταντάν να μοιάζει με το αντίθετο απο αυτό που είναι. Μέσα στον φόβο τους για το άγνωστο, νομίζουν ότι επικυρώνουν τις προσωπικότητές τους λέγοντας αυτήν την πατάτα. Όχι ερωτευμένοι.

Μέσα σε αυτό το φιλοσοφικό φάσμα βρίσκουμε τις απόψεις και τις πόζες του καθενός για το πού ακριβώς βρίσκεται ανάμεσα σε αυτό το δίπολο. Και έτσι, η θέση του κάθε ανθρώπου μέσα σε αυτό το φάσμα, είναι η αφετηρία για να γεννηθούν ηθικές, αισθητικές, και επομένως Πολιτικές.

Η Πολιτικότητα του κάθε υποκειμένου μοιάζει να είναι μια ευθέως εκκινούμενη Πόζα από την άνωθι θέση: Ένας Αναρχικός ρισκάρει στον δρόμο και τις συγκρούσεις – στην παρανομία, προκειμένου να σκαριφήσει όσο το δυνατόν περισσότερο την πραγματικότητα προς το πιο – κατ’ αυτόν, ελεύθερο. Ένας συντηρητικός καπιταλιστής (ή ακόμη χειρότερα, ένας ελληνοχριστιανός που προσβάλλει την αισθητική μας καταρχάς), καθώς επιθυμεί κατα βάθος την αθανασία, καδραρισμένη από το κέρδος και την απληστία, πολιτικοποιείται συντηρητικά και πράττει αναλόγως.

Αυτο το κείμενό μου είναι λειψό. Είναι η αρχή της σκέψης μου για το πόσο η πολιτικότητα, η ηθική και οι αισθητικές του κάθε υποκειμένου βρίσκονται σε συνάρτηση με την θέση του απέναντι στον ανακουφιστικά (για εμέ) αναπόφευκτο θάνατο.

Αναμένεται συνέχεια.

Υ.Γ. Ζήστε σύντομα και ζουμερά. Όλοι θα πεθάνουμε. Ας ζήσουμε λοιπόν μια ζωή σύντομη, αλλά πηχτή και γεμάτη ηδονές. Καλό σας απόγιομα.

Η ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ (Η «ΤΑ ΕΝ ΟΙΚΩ ΜΗ ΕΝ ΔΗΜΩ»)

Θα ξεκινήσω το άρθρο μου την δήλωση ότι η φράση «τα εν οίκω μη εν δήμω» είναι η αρχή, η ρίζα και ο πυλώνας του φασισμού.

Η συντριπτική πλειοψηφία των υποκειμένων στην εποχή μας φυλάσσουν τις προσωπικές τους αποσκευές μόνο για μια κλειστή ελίτ φίλων / γνωστών ή ακόμη και συγγενών. Κοινώς, μοιράζονται τα προβλήματά τους, τις σκέψεις τους, τις εμπειρίες τους και τις απόψεις τους με λίγα άτομα. Ακόμη, αποκαλύπτουν την υπόσταση της ταυτότητάς τους στην ολότητά της επίσης σε αυτή την περιορισμένη ελίτ. Γύρω μας κυκλοφορούν άνθρωποι μυστήρια. Κλειστά βιβλία όπου για να έχεις την πολυτέλεια να αποκτήσεις πρόσβαση στις σελίδες τους, θα πρέπει να μπεις στο παιχνίδι της απόκτησης κοινωνικών κατασκευασμάτων όπως η «εμπιστοσύνη» η «εχεμύθεια» καθώς και η «διακριτικότητα». Θα πρέπει να ξοδέψεις χρόνο και ενέργεια ώστε μέσα από κοινωνικές τεχνολογικές διαδρομές να αρχίσεις να διαβάζεις τις σελίδες τους, ακόμη και αν εσύ από την αρχή της γνωριμίας σας έχεις ξετυλίξει την ολότητα της ύπαρξής σου με την λογική «σε όποιον αρέσουμε και στους άλλους δεν θα μπορέσουμε».

Άτομα, όπως ο γράφων του άρθρου, που είναι κινητές δηλώσεις των οντοτήτων τους (όχι απο ξιπασμένες αφετηρίες, αλλά απο επιθυμία για την διάλυση των Εγώ) συνήθως χαρακτηρίζονται ως πόρνες προσοχής (attention whores), ανίκανοι να θεσπίσουν όρια, άτομα «ότι νά ναι», έως και άτομα που –τι ειρωνία- με την αποκάλυψη των δικών τους αληθειών, μπαίνουν βίαια στον προσωπικό χώρο των άλλων. Χαρακτηριστική η φράση εξ Αμερικής «Too much information, dude” – “Το παραέκανες με τις λεπτομέρειες, μεγάλε».

Επίσης, έχει χαρακτηριστεί ως προβληματική η έννοια της «διαφάνειας». Μια υπέροχη, κατ’εμάς,  έννοια που δηλώνει την υπερήφανη προβολή της κάθε μας ανωμαλίας / κανονικότητας δερματοστιγμέννη μόνιμα στις κινητές μας υποκειμενικότητες.

Ίσως έχει έρθει η ώρα να αμφισβητήσουμε αυτή την πραγματικότητα. Ας σταματήσουμε να γνωριζόμαστε, ακκιζόμαστε, ερωτοτροπούμε και συγκρουόμαστε με το τσιγκέλι. Ας σταματήσουμε αυτήν την Ιδιοκτησία της Σκέψης, και αυτόν τον διαχωρισμό σε «ενδο-ομαδικές πληροφορίες» και μη.

Όταν είσαι απλώς γνωστός μου και με ρωτάς γιατί δείχνω χάλια, θέλω να σου λέω χύμα ότι χτες το γάμησα με τα ψυχεδελικά και σήμερα ακόμη δεν έχω προσγειωθεί. Όταν σε ρωτάω «πως και έτσι χαρούμενος σήμερα?» θέλω να μου λές ότι χτες αγόρασες ένα gadget, ακόμη και αν πολιτικά αυτά μας είναι εχθρικά. Όταν μου λές «τί έχεις» θέω να σου λέω ότι «δεν μου αρέσει που με ρωτάς». Όταν κάθεσαι δίπλα μου, θέλω να απομακρυνθώ χωροθετικά σε εκατοστά εφόσον στο παρελθόν με έχεις προσβάλλει. Όταν μια νοικοκυρά με ρωτά γιατί ντύνομαι στα μαύρα, θα της πω ότι είμαι αναρχικός, και θα της εξηγήσω τι ειναι αυτό το πράμα, όσο χρόνο κρατήσει η υπομονή μου.

Το τσιγκέλι είναι ένα εργαλείο που έχω βαρεθεί να χρησιμοποιώ.

Αυτή η διάφανη διάλυση των Εγώ, είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να σπάσουμε την μεταμοντέρνα τάση προς την φαινομενολογική ανάγνωση των πάντων. Το μυστήριο ας αφεθεί για παιχνιδιάρικες στιγμές όπου του αρμόζει. Ας είμαστε τολμηρά όντα, και ας αποκαλύψουμε στο κοινωνικό σύμπαν την κάθε μας σκέψη.

Πως αλλιώς θα γίνουμε μια ακονισμένη μάζα που θα χτυπήσει το σύστημα σε τόσο αποξενωμένες εποχές?

Ας κολλεκτιβοποιήσουμε την σκέψη, την πληροφορία, την ανωμαλία και την κανονικότητα του κάθε όντος που είμαστε. Χίπικο? Μπορεί, αλλά η πολλή χιποφοβία που είναι ableism (διάκριση με βάση την ικανότητα – πχ φλώρος / μάγκας) καταβάθος είναι που μας έχει κάνει να μην μπορούμε να κοιμηθούμε τα βράδια και να μην θέλουμε να ξυπνήσουμε τα πρωινά.

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ

ΚΟΛΛΕΚΤΙΒΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΟΡΑΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΩΝ ΜΑΣ

ΕΜΦΥΛΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Εκτος από πολιτικοί και οικονομικοί, υπάρχουν και έμφυλοι πρόσφυγες.

Πρόσφατα δημοσιεύτηκε ένα άρθο στην εφημερίδα Rolling Stone της Ουγκάντα, στο πρωτοσέλιδο της οποίας δημοσιεύονται 100 ονόματα και διευθύνσεις ομοφυλόφιλων και λεσβιών, με την προτροπή «κρεμάστε τους». Η ομοφυλοφιλία στην Ουγκάντα εκτός από κοινωνικά έκνομη, είναι και νομικα, καθώς αυτή η συμπεριφορά τιμωρείται με φυλάκιση. Σε συνεντεύξεις για το ζήτημα, πολιτικοί παράγοντες της χώρας δήλωσαν ότι η εφημερίδα «καλώς έπραξε» διότι η ομοφυλοφιλία είναι «παράνομη, ανήθικη και προσβάλλει την κουλτούρα της χώρας».

Από την στιγμή που δημιουργήθηκε αυτή η νομοθεσία, υπάρξαν πολλές φυλακίσεις, βασανιστήρια και δολοφονίες queer σωμάτων. Επιπλέον, αντρικές «διορθωτικές» συμμορίες κυνηγούν και βιάζουν ομαδικά λεσβίες έτσι ώστε να τις βάλουν στον δρόμο της κανονικότητας.

Δυτικές χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, δεν δέχεται την παραπάνω κατάσταση ως λόγο αντάξιο για πολιτικό άσυλο, διότι «θα αρχίσουν να δηλώνουν όλοι ομοφυλόφιλοι» ώστε να μεταναστεύσουν στην Ευρώπη. Επιπλέον, όσοι κατάφεραν να γίνουν μετανάστες και να προσπαθήσουν για μια καλύτερη ζωή στην Δύση, εξοστρακίζονται και απομονώνονται από τις εδώ ομοεθνείς κοινότητές τους, στέλνοντάς τους σε μία ακόμη πιο εξαθλιωμένη και μοναχική ζωή. Φρίκη.

Αυτά τα σώματα είναι φυλακισμένα σε τόπους που δεν ανέχοναι καν την ύπαρξή τους. Οι αναπνοές τους τιμωρούνται με μια μοίρα χειρότερη από θάνατο.

Εδώ να σημειωθεί ότι οι προ-αποικιακές κοινωνίες της Αφρικής δεν είχαν κανένα πρόβλημα με την ομοφυλοφιλία. Ίσα-ίσα, υπήρχε μια θέση στην κοινωνία για αυτούς τους ανθρώπους ως πνευματικές περσόνες ή ως δάσκαλοι. Όλα άλλαξαν μετά την κατάκτηση από τους Χριστιανο-Ευρωπαίους.

Και εμείς, από μια άλλη γωνιά της γης, παρατηρούμε αυτήν την κατάσταση δίχως να μπορούμε να κάνουμε κάτι. Μόνο να αναγνωρίζουμε ότι είμαστε σώματα με λιγότερη σημασία από όλα τα κατατρεγμένα. Σώματα που κατατρέχονται και από τους άλλους κατατρεγμένους. Σώματα που δεν συνιστούν λόγο για άσυλο.

Είμαστε οι τελευταίοι.

 

Υστερόγραφο: ΚΑΛΕ!!!! Καλε-καλε!! Τι διαμάντι βρήκα πάλι στο Youtube??

Έναν πάστορα στην Ουγκάντα να εξηγεί γιατί η ομοφυλοφιλία πρέπει να μην γίνει ποτέ νόμιμη. Απολαύστε το τραγικό:

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ

Είμαστε μια γενιά που γαλουχήθηκε με τον κυνισμό, τον ατομισμό και ένα είδος φιλοδοξίας που δεν αφορούσε στην διαμοίραση της ηδονής, αλλά στην όσο το δυνατόν απορρόφησή της από το περιβάλλον (ανθρώπινο και φυσικό). Όταν οι γονείς μας ήταν παιδιά, κοινωνικοποιούνταν στους δρόμους και τις αλάνες, και εκτόνωναν μεγατόνους ενέργειας μέσα από παιχνίδι, συγκινήσεις, αδρεναλίνη και ατυχήματα. Η δική μας γενιά, είχε να αντιμετωπίσει την αποστείρωση, η οποία δεν προήλθε από την ζωή στην πόλη (η οποία μια χαρά ενδιαφέρουσα μπορεί να γίνει), αλλά από την εμμονή των γωνέων να μεγαλώσουν το παιδί τους σε ένα περιβάλλον δίχως ρίσκα. Οι πολιτικές του φόβου που αναπαράγονται στις σύγχρονες κοινωνίες, ωθήσαν τους γονείς να μας μεγαλώσουν σε μία φούσκα.

Βγαίνοντας από την φούσκα του σχολείου, μπήκαμε σε μία μεγαλύτερη, και πιό ασφαλή: Το πανεπιστήμιο.

Προσωπικά, ως αναρχικός φοιτητής σε σχολή καλών τεχνών, βίωσα 4 χρόνια στα οποία τα χρήματα μου έρχονταν δίχως να κάνω καμμία προσπάθεια (διότι στο παιδί δεν πρέπει να λείψει τίποτα – άσε που το παιδί είναι και τεμπέλης), έκανα καταλήψεις και αγωνίστηκα δίχως να έχω τίποτα να χάσω πέρα από την βαρεμάρα, παρήγαγα τέχνη και απόλαυσα ψυχότροπες ουσίες κάθε είδους. Είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι ο κανόνας στο μοντέλο της φοιτητικής ζωής, αλλά πιστεύω ότι κάθε φοιτητής στην Ελλάδα, έζησε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του εκεί μέσα.

Και φτάνουμε στο σημείο όπου για όλους σκάνε όλες οι φούσκες. Η ενηλικίωση.

Δεν θα επικεντρωθώ στα αυτονόητα χαστούκια της ζωής, όπως στο γεγονός ότι πρέπει να βρούνε όλοι δουλειά μέσα σε ένα σύστημα που προωθεί την απληστία και τον αμοραλισμό προκειμένου κάποιος να πετύχει. Δεν θα επικεντρωθώ ούτε στις πολιτισμικές διδαχές που καταπιέζουν τους πάντες και αφορούν στο φύλο και την σεξουαλικότητα, την ψυχική υγεία, την καθαριότητα, την αποφυγή ψυχότροπων ουσιών και την ευφυία.

Όσο η τεχνολογία επικεντρωνόταν στο πως θα μας συνδέει όλο και περισσότερο, εμείς καταφέραμε να αποσυνδεθούμε από τον κοινωνικό ιστό. Επίσης, όσο τα μηχανήματα γίνονται πιό έξπυνα, εμείς γινόμαστε πιό χαζοί.

Η γενιά μας, αποτελείται από άτομα που δεν μπορούν να πούν σε έναν φίλο τους ότι τον αγαπάν και θα είναι δίπλα του, καθ’ ότι ντρέπονται. Άλλοι, μέσα από ατομικίστικες ψευδαισθήσεις, πιστεύουν ότι αυτά είναι «χίπικα» πράγματα, και πρωοθούν ένα πλαίσιο σκληράδας στις φιλίες τους. Πολλοί, αν και θα ήθελαν να εκφραστούν έτσι, δεν το κάνουν διότι φοβούνται ότι θα χάσουν την φιλία αυτή, επειδή ανιχνεύουν ότι στην εποχή μας το να κάνεις φίλους και να τους κρατάς απαιτεί τις ίδιες τεχνικές όπως το Sex and the City προέβαλλε για τον έρωτα και το σεξ: Εξουσία, ευφυία, ιεραρχίες και τεχνάσματα.

Καθημερινά νιώθω ότι στους ανθρώπους που αγαπώ και θαυμάζω περισσότερο, πρέπει να είμαι ήπιος με την έκφρασή μου, διότι απειλούμαι διαρκώς από την πιθανότητα να ξενερώσουν με τις τακτικές μου. Νιώθω ότι οφείλω να ρίχνω μια αόρατη πετονιά και να την τραβάω πίσω στα κατάλληλα χρονικά τοπία, ώστε να μήν χάσω αυτές τις φιλίες που μέχρι στιγμής δεν τους έχει επιτραπεί να παράξουν σχεσιακό πλούτο.

Έχω βιώσει με ορισμένους ανθρώπους το εξοργιστικό γεγονός του να είναι ενθουσιασμένοι μαζί μου στην αρχή της γνωριμίας μας (ενώ ήμουν επιφυλακτικός λόγω της νέας γνωριμίας) και όταν τους γνώρισα καλά και ενθουσιάστηκα, απομακρύνθηκαν και ψυχράνθηκαν. Κοινως, επειδή δεν είχαν κάτι να κατακτήσουν πλέον, εφυσηχάστηκαν. Φοβερή ηθική περιβάλλει τις φιλίες στην εποχή μας.

Απαιτείται πολύ λιγότερο θάρρος απο αυτό που χρησιμοποιούμε στους δρόμους και τις συγκρούσεις προκειμένου να χτίσουμε ποιοτικές σχέσεις. Χρειάζεται μια στοιχειώδη προσπάθεια, καθώς και μια προσεκτικότερη διαχείρηση των μεταμοντέρνων σκέψεων, που καμμιά φορά με την φαινομενολογία τους τείνουν να πετάνε στα σκουπίδια κάθε αξία που δίνει λίγο φως στην ανθρωπότητα κατά την πορεία της στον πλανήτη αυτόν. Ναι, οκ, ούτε σε εμένα αρέσουν τα «ιερά» και τα «αξιακά», αλλα την φιλία την αντιμετωπίζω ως έναν από τους κατασκευαστικούς λίθους της πραγματικότητάς καθεαυτής, πόσο μάλλον των κοινωνικών σχέσεων και των αγώνων.

Ας αφήσουμε την οπτική ότι οι εγκάρδιες και φιλέσπλαχνες σχέσεις (εκεί που αξίζει) είναι «so 70s», και ας ξαναπροσεγγίσουμε με θάρρος αυτούς που αγαπάμε. Οι καιροί που θα έρθουν θα είναι τόσο πολιτικά και κοινωνικά σκληροί, που εάν δεν έχουμε τις σχεσιακές βάσεις, δεν θα καταφέρουμε καν να αντισταθούμε. Πάνω απ’ όλα, ας εμπλουτίσουμε την καθημερινότητα με τέχνη που θα την μιμηθεί η ζωή, ας διαμοιράσουμε την ηδονή, και –ακόμη και εάν η πολιτικότητα κάποιου τον κάνει να μην πιστεύει στο «ανθρώπινο», ας προσπαθήσει τουλάχιστον να καταλάβει τι εννοούν οι διπλανοί του με αυτό, και ας βουτήξει μέσα του.

Εκτός από τους οργανωμένους πολιτικούς αγώνες της αναρχίας, θα βάλω τα δυνατά μου ώστε αυτοί να στηρίζονται σε μια καθημερινότητα γεμάτη ηδονές της επικοινώνησης της ζωής. Τέλος η απομόνωση.

Ζούμε στην χειρότερη εποχή που θα μπορούσε να υπάρξει. Και εάν δεν θέσουμε τις βάσεις για τις μελλοντικές κοινωνίες, οι υλικότητές μας δεν θα είναι παρούσες για να το βιώσουνε.

Το μέλλον.

Υ.Γ. Για τις ερωτικές σχέσεις δεν θέλω να εκφραστώ καν. Καν.

ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΜΑΤΑΙΩΣΗΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΞΕΝΩΣΗ – Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΑΡΕΪΣΤΙΚΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΨΥΧΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΧΩΡΟ

Τον τελευταίο καιρό, αμέτρητοι φίλοι και γνωστοί μου σύντροφοι και αγωνιστές, περνούν μια πολύ άσχημη ψυχολογική φάση, η οποία δημιουργήθηκε από τον συνδιασμό των καταιγιστικών πολιτικών εξελίξεων (οι οποίες είναι αρκετά δυσάρεστες), από το μούδιασμα στο οποίο βρίσκεται ο αναρχικός χώρος, καθώς και από τις προσωπικές δυσάρεστες εξελίξεις (φιλικό, ερωτικό, επικοινωνιακό επίπεδο) οι οποίες τροφοδοτούν και τροφοδοτούνται από τις πρώτες.

Ένα κοινό μοτίβο συναισθημάτων σε αυτές τις περιπτώσεις (συμπεριλαμβανομένου και του γραφόντος) αποτελείται από αίσθημα κατάθλιψης, απογοήτευσης, έντονης παράνοιας, μόνιμης συναισθηματικής επιφυλακής, άγχους και νεύρων.

Η υιοθέτηση σκληρών ταυτοτήτων από μέρους μας, ως επαναστατικά υποκείμενα, προκαλεί πολλές φορές τον ακρωτηριασμό διάφορων ευαισθησιών μας, καθ’ ότι ο καθένας, υποκύπτει σε μια φαντασιακή πίεση που έρχεται από το συλλογικό, η οποία υπαγορεύει την σκληρότητα, τον κυνισμό, την μη ανοιχτή συζήτηση περί των ψυχολογικών μας προβλημάτων και ένα σιδηρούν προσωπείο. Ξεχνάμε όμως ότι, είναι ακριβώς αυτή η υπέρμετρη ευαισθησία που διαχωρίζει τον αναρχικό χώρο από άλλα πολιτικά υποκείμενα, καθ’ ότι μόνο αν είσαι φοβερά ευαίσθητος επιλέγεις να μπεις σε έναν πραγματικά επαναστατικό χώρο πολύ πριν ακόμη φτάσει η κοινωνία σε προεπαναστατική φάση, ζώντας στην παρανομία, και κατακερματίζοντας μια για πάντα την γαλήνη στο νευρικό σου σύστημα. Και όλα αυτά, βλέποντας αποτελέσματα από τις πράξεις σου σε ένα πολύ τεντωμένο στο χρόνο, διάστημα.

Δημιουργούνται, λοιπόν, σε πολλούς, είδη τύψεων, τα οποία προκαλούν μεγάλη συσσώρευση δυσάρεστων συναισθημάτων, που το επαναστατικό υποκείμενο θα ένιωθέ ότι θα φανεί «ευάλωτο», «φλώρικο», «μη αρκετό» εάν τα εξέφραζε. Η συσσώρευση αυτών, προκαλεί ακόμη περισσότερες τύψεις, και σε ακραίες φάσεις, αρχίζουν οι περιπτώσεις της σωματικοποίησης αυτών (κρισεις πανικού, πόνοι, ακόμη και εθισμοί).

Το μυστικό για την άμεση ανακούφιση από μία τύψη, μία ενοχή ή έναν βαθύ προβληματισμό, είναι η λεκτικοποίησή του (η προφορά του) και το άκουσμά του από έναν άλλο γνωστό η φίλο μας. Δεν εννοώ την επι-κοινώνηση της πληροφορίας, αλλά την αυταξία της ίδιας της ηχητικής – γλωσσικής αναπαράστασης του συναισθήματος, που έχει ως αποτέλεσμα, το υποκείμενο με το πρόβλημα, ξαφνικά να ακούσει μια σχετικά ξερή και ρηχή προβληματική σε σύγκριση με την άβυσσο που λαμβάνει χώρα στο κεφάλι του όταν ένα πρόβλημα μενει ανεπικοινώνητο. Κοινώς, όταν ακούσεις το πρόβλημά σου, ανακουφίζεσαι γιατί μόνο τότε συνειδητοποιείς ότι είναι απλούστερο απο αυτό που νιώθεις, έχει αρχή, μέση και τέλος, και –αν όχι πάντα επιλύσιμο- τουλάχιστον μπορείς να αρχίσεις να ανιχνεύεις την διαχείρησή του.

Όπως έχω πει και στο προηγούμενο κείμενο, έχουμε ταμπουοποιήσει ως χώρος την αγάπη και την φιλευσπλαχνία. Είναι αυτονόητο λοιπόν, στις σπάνιες φορές που θα επικοινωνηθεί ένας τόσο ριζικός προβληματισμός (που μας καθιστά –φαντασιακά- στο άλλο μάτι ως «φλώρους») να γίνει σε συνθήκες σχεδόν συνωμοτικές, με υποσχέσεις ότι «δεν θα διαδοθεί» (ενω τα κατωρθόματά μας πάντα τα αφήνουμε να διαρρέουν!), γεμίζοντας επιλέον τύψεις το υποκείμενο μπας και χαλάσει η σκληρή του εικόνα και υπάρξει drop down στην επαναστατική σκηνή. Η ειρωνία είναι, ότι κανείς δεν σκέπτεται με τέτοιες ιεραρχίες, κανείς δεν κρίνει τον σύντροφό του με βάση το θάρρος, αλλά παρ’ όλα αυτά, ο καθένας μας, πιστέυει ότι όλοι οι άλλοι θα το κάνουν για την περίπτωσή του!

Οφείλουμε να δηλώνουμε τις αιμορραγίες μας, ωστε να βρεθεί ο κατάλληλος δότης.

Υ.Γ. Θυμάμαι ότι μπροστα στην πολλαπλότητα των νέων συλλογικοτήτων περί έμφυλου στον χώρο, κάποιος γνωστός μου είχε κάνει το, τουλάχιστον επικύνδινο σχόλιο, ότι μιας και που ο χώρος δεν πάει καλά, έχει μπει σε φάση «εσωτερισμού». Καλά, το ότι θεωρει την πολιτική ενασχόληση με το έμφυλο «εσωτερική» αναζήτηση (φαντάζομαι θα το έχει στο μυαλό του κάπως ότι «εδώ ο κόσμος καιγεται και το μουνί χτενίζεται») το αφήνω ασχολίαστο. Αλλά είναι τουλάχιστον επικύνδινο ότι πολλοί σύντροφοι, αντιλαμβάνονται τον χώρο μας ως μια μεγάλη εικονική αίθουσα συνελέυσεων, ένα σύνολο από πολιτικές τοποθετήσεις «πρωτοκόλλου» ακόμη και την νίκη του «πολιτικού» επί του «προσωπικού».

Υ.Γ.2. Ουσιαστικά αυτό που ζούμε, είναι η νίκη του δοκούν επί της επιθυμίας.

Η ΔΥΣΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΔΡΕΝΑΛΙΝΗΣ ΚΑΙ Ο ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΘΑΡΡΟΥΣ

Στο πεδίο της σωματικότητας, τα λόγια είναι φτωχά στο να προσπαθήσουν να αναλύσουν τις σχέσεις εξουσίας και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς που διαπερνούν τις σάρκες μας, πόσο μάλλον να ιχνηλατήσουν «σωματικούς» Λόγους που είναι κυριαρχικοί και διαχωριστικοί.

Η αδρεναλίνη είναι μία ουσία που εκκρίνεται σε περιπτώσεις όπου το σώμα μας πρέπει να βρεθεί σε κατάσταση διέγερσης, λόγω κινδύνου, και να αντιδράσει, να σκεφτεί, να κινηθεί πιο γρήγορα και αποτελεσματικά. Ως επαναστατικά υποκείμενα είναι αμέτρητες οι φορές που βρισκόμαστε σε τέτοιες συγκυρίες, συχνά σε βαθμό που να έχουμε συνηθίσει / ενσωματώσει το «άκουσμα» της ουσίας αυτής.

Πολλές φορές σε συντροφιές, θεωρείται αυτονόητη η επιθυμία ενός σώματος να δοκιμαστεί σε καταστάσεις ακραίας έκκρισης αυτής της ουσίας, ή ακόμα και σε καταστάσεις πρόγευσης αυτής. Συχνά η υλικότητα σωμάτων δεν επιτρέπει την δοκιμασία αυτή, η απλά το σώμα μπορεί πολιτικά να συμφωνεί με την διαδικασία, αλλά η αισθητική εμπειρία αυτής να προσλαμβάνεται ως δυσάρεστη. Σε κάποια υποκείμενα, η επιθυμία αυτή γεννιέται σε ορισμένου πολιτικού πλαισίου συγκυρίες, ή και ποτέ, ή και πάντοτε.

Ο διαχωρισμός στις συντροφιές μας ξεκινά από την ονοματοδοσία της αυτονόητης επιθυμίας για αδρεναλίνη ως «θάρρος», λειτουργώντας εκβιαστικά για πολλά συντροφικά σώματα. Η κεκτημένη αυτή ταχύτητα, εμποδίζει την ελεύθερη πολιτική και αισθητική ζύμωση προκαλώντας το εξής παραδειγματικό δίπολο: Από τη μία κάποια σώματα καταλήγουν να βιώνουν έντονες καταστάσεις σε οποιαδήποτε συγκυρία -συχνά δίχως κριτική επεξεργασία-, και από την άλλη, άλλα σώματα εκτοπίζονται στο πεδίο της αδράνειας, πιστεύοντας ότι «δεν είναι ικανά» για τέτοιες δοκιμασίες.

Ο Πολιτισμός καταστέλλει και διαχωρίζει τα σώματά μας με το «βάπτισμά» τους ως «μάχιμα» ή ως «νωχελικά», εκτοπίζοντας όλους εκείνους τους σωματοποιημένους συλλογισμούς, που ως διαδικασίες ανήκουν ακόμη στη σφαίρα του αδιανόητου: Πολύ απλά, το «μυαλό» (ο δυτικός «Νούς») θα αποφασίζει για τις πράξεις του σώματος, συχνά κατασκευάζοντας ταυτότητες.

Αντιδρώντας σε αυτή την διαπίστωση, θα αφήνουμε τα σώματά μας να λυσσάξουν σε κάθε συγκυρία που αυτά θα κρίνουν ως ηδονική, δυνητικά καταστρεπτική και έξαλλη, δίχως να υπακούμε σε ταυτότητες που μας έχουν επιβληθεί από κοινωνικά πλέγματα εξουσίας. Η συγκυρία, το τυχαίο, και η πολιτική διαπίστωση της κάθε στιγμής, θα πετάξουν το μπαλάκι στο χάος που κρύβεται μέσα μας. Σε αυτή την ομορφιά δεν χωράνε ούτε «μάχιμοι» ούτε «θεωρητικοί» Λόγοι και ταυτότητες. Το «θάρρος» και η «υποχρέωση» είναι έννοιες εχθρικές, και Πολιτισμένες στον μέγιστο βαθμό της υπόστασής τους.

Η ΔΥΣΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ

Κατά την διάρκεια της ενασχόλησής τους με τις επαναστατικές διαδικασίες, τα υποκείμενα εκτός από τις αντίστοιχες πρακτικές, τις ανθρώπινες σχέσεις, τις ηδονές και τις λύπες, έχουν να διαβούν μέσα από το μονοπάτι της ανάγνωσης και της αφομοίωσης κειμένων που έχουν γραφτεί από συντρόφους, φιλοσόφους, πολιτικούς και ούτω καθ’ εξής.

Πολλές φορές, η Αυθεντία τέτοιων θεωρητικών εκφράζεται μέσα από κείμενα εξαιρετικής περιπλοκότητας, που υποχρεώνουν τον αναγνώστη -εφόσον δεν είναι κάτοχος διδακτορικού- να περάσει μέσα από ώρες προκαταρκτικών μελετών όψιμων θεωρητικών ώστε και να αφομοιώσει τις βάσεις πάνω στις οποίες εκφραστήκαν οι ύστεροι Λόγιοι, αλλά και να «εξασκήσει» το σώμα του με skills ορθολογιστικής Δυτικής σκέψης και κατανόησης.

Συχνά παράγονται τέτοιοι διαχωρισμοί κατά την διάρκεια κουβεντών. Αντί ο ομιλητής να παρουσιάσει ένα μεστωμένο προσωπικό συμπέρασμα στο οποίο να έχουν πρόσβαση όλοι μέσω της απλότητάς του, ανακαλεί τα γραπτά (ή απλά το όνομα) κάποιου/κάποιας θεωρητικού, χρήζοντας την μισή συντροφιά ανίκανη να συνεχίσει να παρακολουθεί την πορεία της κουβέντας και συντηρώντας την φασιστική υποχρέωση του πολιτισμού μας περί των «διαβαστερών και μελετηρών σωμάτων». Άλλωστε όποιος θέλει να καταλάβει, ας βάλει τον κώλο του κάτω να διαβάσει, έτσι? (Θυμίζει σε κάποιον άλλον το σχολείο αυτή η φάση?). Αρκετές φορές, η ικανοποίηση που παράγεται έχει να κάνει με το κατόρθωμα της ακριβούς μεταφοράς του Λόγου της αυθεντίας που επικαλείται ανά περίσταση, παρά με την ηδονή της ανθρώπινης επικοινωνίας και ζύμωσης.

Η ιεροποίηση του διαβάσματος από τον πολιτισμό μας, δεν έχει αμφισβητηθεί από τους ριζοσπαστικούς χώρους, καθώς θεωρείται αυτονόητη η συνθήκη ότι όλα τα σώματα είναι ικανά να αφιερώσουν χρόνο στο διάβασμα. Δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν καθ’ όλου η πιθανότητα η ανάγνωση να φέρνει δυσφορία σε κάποιο σώμα, είτε για λόγους αισθητικής, είτε για λόγους που πηγάζουν από την υλικότητα του εκάστοτε σώματος. Επιπλέον, η ταξική/κοινωνική διάσταση του ζητήματος διαφαίνεται σημαντική: Πολύ απλά, για να αφιερώσεις χρόνο στο να εξασκήσεις μακροπρόθεσμα ικανότητες ανάγνωσης και αφομοίωσης, απαιτείται αρκετός ελεύθερος χρόνος και καθαρό μυαλό, πράγμα που τα προλεταριακά και τα ποικίλως καταπιεσμένα σώματα δεν μπορούν / δεν επιθυμούν να διαθέσουν έτσι ώστε να «ξεστραβωθούν».

Η Μεταμοντέρνα Αντίσταση προτάσσει την παύση κάθε αναφοράς σε οποιουδήποτε είδους Αυθεντία, παρά μόνο στην άμεσα κατανοητή (και άρα αδιαμεσολάβητη) εγκυρότητα του προσωπικού βιώματος, του παραδείγματος, ακόμη και του παιχνιδιού με τις σωματικότητές μας. Την επιστροφή και την επανοικειοποίηση της έμφυτης συναισθητικής ικανότητας μεταξύ των σωμάτων μας. Την έλλειψη πειθαρχείας στην χρήση του γραπτού και προφορικού λόγου. Τακτικές που και δεν αποκλείουν κανένα υποκείμενο από το να γίνει μέρος των συντροφικών σχέσεων που επιθυμεί, αλλά και δημιουργούν μια οικουμενική συνθήκη που ξεπερνά και αποδομεί την συνθήκη του κατορθώματος.

Όπως ο ετεροσεξισμός θεωρεί όλα τα σώματα ως straight, έτσι και η διάκριση με βάση την ικανότητα, θεωρεί όλα τα σώματα ικανά / με την επιθυμία να εμπλακούν σε διαδικασίες «μόρφωσης». Κάθε φορά που σε μία συντροφιά, κάποιος Λόγος ή γνώση θεωρείται αυτονόητα κατεκτημένη, εγκαθιδρύεται ο διαχωρισμός και η κυριαρχία.

ΕΚΦΥΛΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΗ

Προτού η ετεροκανονική κυριαρχία αρχίσει να χαράσσει τα ζοφερά παιδέματά της στις επιφάνειες των νεαρών σαρκών -όχι πρίν τα 3-, επιτελείται μία έκφυλη συνθήκη, τα μέρη και οι αισθητικές της οποίας, καθιστούν σαθρή -αν και όχι μελλοντικά αναποτελεσματική- την όποια προσπάθεια για «από τα πάνω» έμφυλο προσανατολισμό.

Οι κραδασμοί του σώματος, ελεύθεροι από κάθε είδους βιοπολιτική προπαγάνδιση, ενσαρκώνουν όλες εκείνες τις επιθυμίες που αργότερα ο πολιτισμός θα καταστήσει κατεσταλμένες.

Τα υποκείμενα που προσανατολίστηκαν προς την σφαίρα του αντικανονικού, θα υποστούν έκτακτη μετ-εκπαίδευση στον χώρο των ομοκανονικοτήτων.

Η οποιαδήποτε ελπίδα λοιπόν για προσπάθεια προς μία έκφυλη απεκπαίδευση των σωμάτων μας, απαιτεί την υιοθέτηση της τεχνολογίας εκείνης, η οποία μέσω ενός ταξιδιού επιστροφής στον χρόνο, θα βάλει φωτιά στις ασφάλειες οι οποίες καιρό με τον καιρό εγκατέστησαν εξουσιαστικές συνθήκες στο μάταιο ταξίδι της υπερταλαιπωρημένης μας υπόστασης.

Η υιοθέτηση της έτερης έμφυλης επιτελεστικότητας στα κορμιά μας, ίσως με θεαματικό τρόπο, δεν θα κάνει τίποτα παραπάνω από το να νοηματοδοτήσει τα σώματά μας ως αντικανονικά, διαδικασία η οποία θα μας στείλει στον σκιώδη, αλλά κωδικωμένο -παρ’ ΄όλα αυτά-  χώρο της έμφυλης κυριαρχίας.

Για να αποφύγουμε την αντικανονικότητα, και να οσμιστούμε τους άρρητους τόπους αυτούς της ανυπαρξίας έμφυλων διπολισμών, θα χρειαστεί να συγκρατήσουμε την ανάγκη μας για γελοιοπήση της πατριαρχίας μέσω θεαματικών προτσές, και να αναλογιστούμε ότι διαπραγματευόμενοι με τις έμφυλες επιτελεστικότητες, πάντα θα καταλήγουμε σε κάτι κανονικό, όπως διαπραγματευόμενοι με το κράτος θα καταλήγουμε πάντοτε ηττημένοι.

Για να κωδικώσουμε λοιπόν τις επαναστατικές διαδικασίες προς κάτι εμφύλως αμέθεκτο, θα χρειαστεί να απωλέσουμε τα εμφυλόσημα που με τόσο κόπο και δοκιμασίες αποκτήσαμε ανά τα χρόνια (άλλοι στο γήπεδο – άλλοι στα gay μαγαζιά), κ να αφήσουμε την επιθυμία και τα αισθητηριακά σείστρα να λυσσάξουν λυσσαλέα.

ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΜΙΣΟΣ

Οι ημέρες που τα τσεκούρια μας θα κατακρεουργήσουν την ζοφερή και γουρουνίσια υπόστασή σας πλησιάζουν.

Προετοιμαστείτε όλοι, καθ’οτι θα γραφτεί ιστορία.

Αλέξανδρε, όσο αίμα μπάτσου χυθεί αυτές τις ημέρες, για πάρτη σου.

ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ Η ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ

Η ευρύτερη «κοινωνία» (σάμπως δεν είμαστε μέρος της) είναι γνωστό ότι αφομοιώνει και αναπαράγει το οποιοδήποτε ανελεύθερο πρόταγμα που επιβάλλεται από τους εξουσιαστές. Καθημερινά βλέπουμε ότι υπάρχουν περιστατικά οικειοποίησης των εξουσιαστικών τακτικών, από την περίπτωση των κατοίκων του Αγίου Παντελεήμονα, μέχρι απλά περιστατικά ρουφιανιάς και εξουσιαστικών δομών στις ανθρώπινες σχέσεις.

Η τακτική των εξουσιαστών για να κρατήσουν ανελέυθερες τις μάζες, συνοψίζεται στην φράση «διαίρει και βασίλευε», καθώς ο ρατσισμός, η πατριαρχία, η έμφυλη τρομοκρατία, είναι συμπλέγματα που ουσιαστικά κοινωνικοποιούν τον άνθρωπο ο οποίος γεννιέται σε αυτόν τον πλανήτη.

Ένας άνθρωπος ο οποίος γεννιέται σε έναν κόσμο με σύνορα, και προγραμματίζεται αυτομάτως να υιοθετεί διαιρετικές συμπεριφορές (εθνικισμός, πατριωτισμός, που παράγουν ρατσισμό και ξενοφοβία).

Ένας άνθρωπος ο οποίος γεννιέται σε έναν κόσμο με 2 κανονικοποιημένα «φύλα» και προγραμματίζεται να υιοθετεί συμπεριφορές (ανδρισμός, θηλυκότητα, που παράγουν σεξισμούς και κανονικότητες/αντικανονικότητες)

Ένας άνθρωπος ο οποίος γεννιέται σε έναν κόσμο όπου ο Καπιταλισμός προτάσσει την επιβίωση του «επιτυχέστερου» και προγραμματίζεται να γίνει όσο περισσότερο παραγωγικός γίνεται.

Και ναι, οι άνθρωποι δεν είναι χαζοί που τους «εμφυτεύουν» αντιδραστικότητες, αλλά σαν παραλληλισμό, ας σκεφτούμε το κατά πόσο θα μπορούσαμε σε μια ηλικία των πχ. 20 ετών να ξεγράψουμε την γλώσσα που διδαχθήκαμε (πχ ελληνική) και να υιοθετήσουμε μία καινούρια (η οποία δεν υπάρχει καν).

Εξαίρεση στον κανόνα είναι τα όντα τα οποία έκαναν την επιλογή να ξεπουλήσουν μια για πάντα την ανθρώπινή τους υπόσταση, και να υπηρετήσουν την εξουσία συνειδητά και πρακτικά (μπάτσοι, επιστήμονες για τα κράτη, παπάδες, δημοσιογράφοι των ΜΜΕ).

Σαν επαναστατικά υποκείμενα, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι δεν έχουμε αποτάξει από τις σάρκες μας πλήρως όλους αυτούς τους μηχανισμούς, όσο και αν το επιθυμούμε και προσπαθούμε. Η θέση μας λοιπόν απέναντι σε σώματα που δεν έχουν δραπετεύσει από τον προγραμματισμό της καταστολής της επιθυμίας, δεν πρέπει να είναι ευθέως πολεμική, αλλά βίαια σοκαριστική και αφυπνιστικά προταγματική, χωρίς όμως αυτό να σημάνει τακτική στρατολόγησης στην αναρχία. Εμείς και αυτά τα σώματα δεν έχουμε τόσες διαφορές όσες ομοιότητες.

Σε έναν κόσμο όπου κοινωνικά καλούπια ανταγωνίζονται, η πιο σωστή τακτική είναι το πρόταγμα για την επίθεση στον Δημιουργό αυτών των καλουπιών. Η επίθεση στο Κράτος, στις Τράπεζες, στο Ιατρικό Καθεστώς, στα Προπαγανδιστικά Μέσα, στην Εκκλησία, στο Εκπαιδευτικό Καθεστώς, καθώς και στα εργαλεία τους. Παράλληλα με μία κοινωνική έντονη ζύμωση προς την απαλλαγή των σωμάτων μας, συλλογικά, από τα κατάλοιπα ενός κόσμου που οφείλουμε να καταστρέψουμε.

Όλοι οι καταπιεσμένοι, της γης οι λειψές σάρκες, ουσιαστικά έχουν τους ίδιους εχθρούς, και τις ίδιες λανθάνουσες μεθόδους, αλλά η τεχνική «διαίρει και βασίλευε» δεν τους επιτρέπει να δούνε την κοινή αλήθεια.

Ας σοκαρίσουμε λοιπόν.

Η Αναρχία δεν είναι «άλλη μία υποκειμενική σκοπιά προς την ουτοπία». Δεν είναι άλλη μία «ανταγωνιστική ομάδα». Είναι η μία και μοναδική κατάσταση στην οποία όλες οι σάρκες μπορούν να απελευθερώσουν τις πραγματικές τους ελευθερίες σε έναν υγιή πλανήτη, με μία διαυγή συνειδητότητα. Είναι η αλήθεια.

Και πλησιάζει η ώρα.

ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΤΟΧΑΣΤΡΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΕΣ

ΜεταΜοντέρνα Αντίσταση

ΤΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΑ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ

Συζητώντας με έναν διαδικτυακά γνωστό μου περί του εάν η έννοια της ψυχικής ασθένειας είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα, μου δήλωσε ότι ο αυτισμός που βιώνει είναι κάτι που όχι απλά του το διαγνώσαν γιατροί, αλλά κάτι που παρατηρεί ότι τον επηρεάζει σε θέματα αντίληψης πραγματικότητας και πράξης, και εντοπίζει όντως διαφορές με υποτιθέμενα «υγιείς» ανθρώπους. Το ερώτημά του σε εμένα λοιπόν ήταν πως γίνεται εγώ να υποστηρίζω κάτι τέτοιο, αμφισβητώντας την εμπειρία του, και χαρακτηρίζοντας την ασθένειά του μύθευμα.

Αρχικά, οι Καπιταλιστές Γιατροί αυτού του συστήματος, καθώς και όλο το ερευνητικό προσωπικό όλων αυτών των καιρών, κατά κάποια διαβολική σύμπτωση, εντοπίζουν και βαφτίζουν ασθένειες, όλες εκείνες τις συμπεριφορές που θα χαρακτηρίζονταν ως αντιπαραγωγικές. Ουσιαστικά, τα σύνολα της αισθητηριακής εμπειρίας ενός ανθρώπου ο οποίος δεν μπορεί να προσαρμοστεί στο -πραγματικά- άρρωστο σύστημα που ζούμε, βαφτίζονται «παθολογίες», και ανάλογα με την συμπτωματολογία, τοποθετείται και μία ταμπελίτσα η οποία δηλώνει την αντίστοιχη ασθένεια.

Ύστερα, σε μία φανταστική κοινωνία όπου ο χρόνος του ανθρώπου δεν έχει να κάνει με την οποιαδήποτε παραγωγικότητά του, οι άνθρωποι δεν θα χωρίζονταν σε ψυχικά υγιείς και μη, αλλά θα υπήρχε ένα πλουραλιστικό φάσμα ανθρώπινης αντίληψης, αφού και η τρέλα του καθενός δεν θα του ήταν τροχοπέδη για τίποτα, αλλά και το υποτιθέμενα υγιές μυαλό ημών θα είχε εκφράσει ελεύθερα όλες του τις παρεκκλίσεις από την τωρινή κοινωνική νόρμα. Ποιος ξέρει? Ίσως η Σχιζοφρένεια (κατάσταση που εμπειρικά θυμίζει 99% την ψυχεδέλεια από ενθεογενή) να επεκτεινόταν και η κοινωνία αυτή να τρίπαρε ελεύθερα.

Ποιος μας λέει ότι αυτό το σύστημα δεν έχει καταστείλει την φυσική ψυχεδέλεια του ανθρώπου και ότι οι λίγοι που δεν άντεξαν να προσαρμοστούν, φυλακίζονται στα λευκά κελιά των ψυχιατρείων?

Οι «επικίνδυνες» ταμπέλες, όπως η ασθένεια που λέγεται Ψύχωση (αγγλικά: Psychosis), οι οποίες λόγω των παραισθήσεων, της έλλειψης αντίληψης και της συγχυσμένης συνειδητότητας μπορεί να προκαλέσουν βίαιες συμπεριφορές, ουσιαστικά τονίζουν την ανικανότητα προσαρμογής του υγιούς μυαλού στο άρρωστο πολιτικά και πολιτισμικά περιβάλλον, συγχύζοντας το από όλες τις απόψεις.

Το Ιατρικό Καπιταλιστικό Καθεστώς έχει φτάσει στο σημείο να θεωρεί διαταραχή της συμπεριφοράς την επαναστατικότητα του υποκειμένου, δίδοντας της το όνομα «Αντικοινωνική Διαταραχή Προσωπικότητας – Antisocial Personality Disorder». Διαβάζοντας το λινκ για την περιγραφή αυτής της… ασθένειας, θα δείτε ότι ουσιαστικά φωτογραφίζει τα επαναστατικά υποκείμενα.

Οι Ψυχίατροι λοιπόν, είναι οι μπάτσοι στην έμφυτη ψυχεδέλεια του ανθρώπινου όντος, που όταν εντοπιστεί ακόμη και μετά από όλη την εξουσιαστική καταστολή, θανατώνεται οριστικά με τον εγκλεισμό και την νάρκωση.

Η λεγόμενη «συμβουλευτική» υπηρεσία (κοινώς Ψυχολόγοι) είναι ουσιαστικά η «κοινωνικά αποδεκτή» από την Mainstream κοινωνία στρατηγική, ώστε ο κάθε άνθρωπος να συνεχίζει να αντέχει την παράνοια αυτού του συστήματος και των τρεχουσών κοινωνικών σχέσεων χωρίς να χάσει τα λογικά του. Οι Ψυχολόγοι λοιπόν, φροντίζουν να κρατούν το άτομο σε μία παραγωγική συνθήκη, παίζοντας τον ρόλο του δημοτόμπατσου της κατεσταλμένης μας ψυχεδελικής ύπαρξης.

Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΥΠΑΡΚΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Είναι γεγονός πλέον ότι η συνειδητότητα του αυτό-γκόλ του συστήματος οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που ζούμε, έχει περάσει σε μία εντονότερη συνθήκη, αν λάβουμε υπ’ όψιν το απλό γεγονός ότι πλέον εκφράζεται λεκτικά, από λογής καθεστωτικά και μη, μέσα ενημέρωσης, όλου του πλανήτη.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, συχνά μέσα προπαγάνδισης, εκφράζουν όλο και εντονότερα τις ανησυχίες τους για το γεγονός της επερχόμενης ολοκληρωτικής οικονομικής κατάρρευσης, δρώντας -ειρωνικά- ως καταλύτες, αφού ο πανικός που δημιουργούν, στρέφει τους μικροαστούς σε έλλειψη «εμπιστοσύνης», και επομένως σε ρευστοποιήσεις και μετριοπαθείς καταναλωτικές πρακτικές.

Η συνθήκη αυτή, αν και στοχεύει στον φόβο, βοηθά στο να σπαρθεί ένα φαντασιακό «Πτώσης του Καπιταλισμού», ουσιαστικά επηρεάζοντας και την πραγματικότητα των επιλογών του κάθε πολίτη-ανθρώπου. Ο καπιταλισμός πρόκειται όντως να καταρρεύσει (κατά την γνώμη του κάφρου που γράφει αυτό το blog, τουλάχιστον) και η ιστορικότητα του πλανήτη είναι ανεπαρκής ώστε να υποδείξει τι θα ακολουθήσει, καθότι ποτέ η οικονομία δεν ήταν τόσο παγκοσμιοποιημένη, και καθότι οι νέες γενιές των δυτικών αστικών δημοκρατιών, δεν έχουν ζήσει ποτέ την έννοια της απόλυτης ύφεσης και -γιατί όχι- του πολέμου. Η διαδικτυακή συνειδητότητα και κομμούνα μιας μεγάλης μερίδας της σημερινής νεολαίας (εκτός Ελλάδας – εδώ το Internet είναι μόνο για αστεία βιντεάκια) μπορεί να κάνει χρήση της ευέλικτης κοινωνικής αλληλεπίδρασης των πολιτών του κυβερνοχώρου, και να προπαγανδίσει την κατάλληλη συνθήκη για την «ημέρα μετά».

Η εργατική τάξη, καθώς και οι μετα-μοντέρνοι προλετάριοι (νεόφτωχοι που προσκύνησαν τα δάνεια των τραπεζών) θα πρέπει να διαλύσουν κάθε μορφής εθνικισμό και κομματική προσκόλληση, εφόσον θέλουν πραγματικά να καταστρέψουν κάτι και να περάσουν σε μία καινούρια εποχή.

Οι φοιτητές θα πρέπει να απαγκιστρωθούν από την μικρογραφία της ελληνικής κομματικής συνθήκης που είναι το κάθε ΑΕΙ-ΑΤΕΙ και να ξεφύγουν από το αντιδραστικό πρότυπο του επαναστάτη φοιτητή με τον φραπέ.

Οι άνθρωποι που επιλέγουμε να ζούμε σε μία πολιτικά αντιεξουσιαστική συνθήκη, θα πρέπει να σκεφτούμε ότι πλησιάζει η ώρα ενός βίαιου, τελεσίδικου κοινωνικού ανταγωνισμού.

Τέλος, η φαντασία μας, και η δίψα για ελευθερία πρέπει να κατασκευάσουν λογής πρωτοβουλίες, οι οποίες και θα ξεγράψουν αντιδραστικοποιήσεις και την λογική της μη-βίας, αλλά και θα προσπαθήσουν να έχουν την κατάλληλη απεύθυνση, ώστε το μεγάλο πείραμα των εξουσιαστών που λέγεται Καπιταλισμός να είναι και το τελευταίο.

Εξαιρούνται οι κάθε λογής αντιδραστικοί νεοφιλελεύθεροι (αλήθεια, θα μείνουν άραγε αρκετοί τέτοιοι?), οι φασίστες, οι χριστιανοί, και τα εξουσιαστικά όργανα, βεβαίως-βεβαίως.

Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΡΑ

Εδώ και χρόνια, υποστηρικτές του καπιταλισμού, φιλήσυχοι πολίτες, αντιδραστικά στοιχεία, γονείς και δάσκαλοι, τραγουδάν ένα σκοπό ο οποίος σε μέσες άκρες συνοψίζεται στα εξής:

«Δεν βαριέσαι. Σοσιαλισμοί/Αναρχίες/Κομμουνισμοί κτλ είναι ουτοπίες βρε παιδιά! Ο καπιταλισμός έχει ευκαιρίες για όλους! Είναι το πιο ελεύθερο σύστημα που θα μπορούσαμε να έχουμε! Όποιος εργαστεί σκληρά, θα τα καταφέρει!»

Αν και πιστεύω ότι ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός είναι όντως ουτοπικά συστήματα, και ούτως ή άλλως περιέχουν εξουσιαστικές δομές και (βασίζονται στον) κρατισμό, θα ήθελα να επικεντρωθώ στο κατά πόσο ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.

Με δυο λόγια, το Αμερικάνικο Όνειρο (ουσιαστικά το καπιταλιστικό ουτοπικό ψευδο-φαντασιακό) συνοψίζεται στα εξής:

1. Σπούδασε και ξανα-σπούδασε για να είσαι διαπιστευμένα επαγγελματίας.

2. Γίνε ο καλύτερος επαγγελματίας στον χώρο σου (πατώντας πτώματα)

3. Πάρε τον παχυλό μισθό σου

4. Πάρε και ένα ωραιότατο στεγαστικό δάνειο από μια τράπεζα.

5. Παντρέψου και κάνε 2,5 παιδιά.

6. Αγόρασε το σπίτι των ονείρων σου (?).

7. Δούλευε όλη την υπόλοιπή σου ζωή για να πληρώνεις λογαριασμούς.

8. Πλήρωνε λεφτά για θέματα υγείας συνέχεια, ουσιαστικά για να επεκτείνεις την ζωή σου άσκοπα.

9. Πάρε σύνταξη στα γεράματα, και ΠΑΜΕΕΕ!!! Απόλαυσε την ζωή!

10. Δίδαξε στα παιδιά σου το δόγμα 1-10. Επανέλαβε.

Αν υπάρχει κάτι ουτοπικό στα κεφάλια τους, αυτό δεν είναι τα όποια συστήματα και διαδικασίες είναι απομακρυσμένα από την ηθική του ξοδεύειν, αλλά το ίδιο το σύστημα που υπηρετούν.

Αν υπάρχει κάτι ουτοπικό είναι το ότι η «άνεση», τα «κομφόρ», τα μεγάλα μεγέθη στα πάντα και η μεγάλη ποσότητα στα πάντα, φέρνει την ευτυχία.

Αν υπάρχει κάτι ουτοπικό είναι το ότι οι τράπεζες υπάρχουν για να προστατεύουν και να επενδύουν υπεύθυνα τα χρήματα των πολιτών.

Αν υπάρχει κάτι ουτοπικό είναι το ότι σε αυτό το σύστημα ο καθένας επιλέγει συνειδητά το πόσο παραγωγικός θα είναι, ώστε να απολαμβάνει και τις αναλογικές ανέσεις.

Αν υπάρχει κάτι ουτοπικό σε αυτό το σύστημα είναι ότι προάγει την ελευθερία.

Αυτό το σύστημα είναι ένα ψέμα. Μία απάτη. Βασίζεται στην εκτύπωση χρήματος που αμέσως σημαίνει χρέος του κράτους στις κεντρικές τράπεζες. Βασίζεται στην απληστία και στον φασισμό λίγων ατομικοτήτων που κινούν τα νήματα. Βασίζεται στο μούδιασμα της κοινωνίας και στην αντιδραστικοποίησή της μέσω των υποτιθέμενων προνομίων της ελεύθερης αγοράς.

Τώρα που το σύστημα αυτό κλυδωνίζεται, είναι οι κατάλληλοι καιροί για να συζητηθούν τα εξής:

1. Πως δύναται να επιταχυνθεί η κατάρρευση του καπιταλισμού, ώστε να μην προλάβει να ανακάμψει. Με μαζικές αποταμιεύσεις? Με δυνατότερη κατανάλωση? Ή με τον μετριασμό της αγοραστικής κίνησης?

2. Τι κινήσεις πρέπει να γίνουν κοινωνικά (τοπικά, αλλά και σε παγκόσμιας κλίμακας συζήτηση των ευρύτερων αναρχικών/αυτόνομων/αντεξουσιαστικών/ριζοσπαστικών χώρων), ώστε η κοινωνία να μην στραφεί σε λύσεις Χίτλερ, αλλά προς μία πορεία αυτονομίας, τουλάχιστον.

3. Πώς να δείξουμε περισσότερο τώρα από ποτέ, ότι οι έννοιες πατρίς-θρησκεία-οικογένεια είναι εγκληματικά μορφώματα διεστραμμένων εγκεφάλων, και πώς να μειώσουμε την αφομοίωση και αναπαραγωγή τους.

Το καπιταλιστικό «τοίχος του Βερολίνου» πέφτει αυτές τις μέρες, με τις ΗΠΑ σε κατάσταση πανικού, την Ευρώπη σε κατάσταση χεσίματος, και μια Ισλανδία με κρατικοποιημένες τράπεζες και ένα νόμισμα που υποτιμήθηκε στο 95%. Η Ισλανδία συγκεκριμένα έλαβε βοήθεια από την Ρωσία.

Ας μην περιμένουμε εκείνη την περίοδο όπου τα πράγματα θα έπρεπε να έχουν ήδη ξεκινήσει.

Επανάσταση σύντομα.

ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ Η ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΜΕΣΑΖΟΝΤΕΣ, ΚΟΜΜΑΤΑ, ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ

Από την αρχή της ιστορίας ο άνθρωπος είχε την τάση να παρατά τα προνόμια της αυτονομίας του και είτε να τα φορτώνει σε εκπροσώπους, είτε να τα πολλαπλασιάζει, εκπροσωπώντας.

Δεν γνωρίζω τους λόγους για αυτό το τόσο εύκολο ξεπούλημα της αξιοπρέπειας, αλλά μπορώ να γράψω κάποιες σκέψεις για την άμεση δράση, καθώς και για μορφές συλλογικοτήτων που διέπονται από αντι-ιεραρχικές ιδέες και πρακτικές.

Η ΑΜΕΣΗ ΔΡΑΣΗ

Η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση που προωθούν οι εξουσιαστές, είναι η αδυναμία του ανθρώπου να δράσει όπως το επιθυμεί κοινωνικά ώστε να απελευθερώσει μία ή παραπάνω επιθυμίες του, και επομένως να «αλλάξει τα πράγματα». Ελπίζω να γίνεται κατανοητό ότι μόνο μέσω της ενσάρκωσης μιας επιθυμίας μπορεί η κλισέ αυτή φράση να οριστεί ως πραγματική.

Οι οποιοιδήποτε μεσάζοντες (κόμματα, εκπρόσωποι, φορείς, «η πολιτεία»), σπάζοντας την αμεσότητα μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας του κάθε ατόμου, κατακερματίζουν ουσιαστικά την πραγμάτωση των επιθυμιών του, και εντέλει και τις ίδιες τις επιθυμίες του.

Η τρέχουσα κατακερματισμένη πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα αυτή, μέσω ενός πανέξυπνου φαύλου κύκλου, καταλήγει να παίρνει ιδεολογικές προεκτάσεις στην πλειοψηφία των ατόμων του κόσμου που ζούμε. Εννοώ ότι η πραγματικότητα αυτή, καταλήγει να περιορίζει πλέον την ζωή του υποκειμένου, μην φτάνοντας καν να δημιουργήσει ένα φαντασιακό μιας άμεσης δράσης.

Ας προσπαθήσουμε όλοι να επαναφέρουμε το ψυχεδελικό εναγκάλιασμα του φαντασιακού με το πραγματικό.

ΜΟΡΦΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ

Δεν κατανοώ γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο άνθρωπος έχει «από την φύση του» ηγετικές τάσεις ή ότι οι άνθρωποι «χρειάζονται ηγέτες».

Η απλή μορφή αντι-ιεραρχικής συλλογικότητας προτείνει ένα μοντέλο λειτουργικό και επιθυμητικά ευρύ. Κανείς δεν έχει θεσμικά περισσότερες ευθύνες, μεγαλύτερη ισχύ γνώμης, επιρροή στους άλλους. Άτυπες τάσεις για κάτι τέτοιο που πιθανόν να προκύψουν, συζητούνται και αντιμετωπίζονται ξεκάθαρα και φωτεινά.

Από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του. Ο καθ’ ένας έχει την απόλυτη ευθύνη για τον εαυτό του ως ατομικότητα, αλλά και ως μέλος μιας συλλογικότητας.

Έρχονται καιροί που η κατάρρευση οικονομικών και πολιτικών πραγματικοτήτων, θα καταστήσει αναγκαία μια κάποια μορφή αυτόνομης πολιτικής ύπαρξης σε μεγάλη μερίδα πληθυσμού που η μόνη σχέση της με τον αναρχικό χώρο περνούσε μέσα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Και επειδή σε χαλεπούς καιρούς οι κοινωνίες έχουν βγάλει Χιτλερ(ς), θα ήταν αξιοπρόσεκτο και εύστοχο να διαποτίζονταν κοινωνικές ομάδες με βασικές αρχές αυτόνομης δράσης και συνήδεισης, ώστε την ώρα που όλα καταρρέουν να έχουν αυτή την σκέψη σε ένα μέρος του μυαλού τους ελπίζω μη-αδρανές.

Η ΡΟΥΦΙΑΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΦΙΛΗΣΥΧΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

Η ρουφιανιά ως φαινόμενο σε μία κοινωνία απαντάται στα πιο φασίζοντα, κατεσταλμένα επιθυμητικά, και αλλοτριωμένα υποκείμενα (δηλαδή σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού).

Μου φαίνεται υπερβολικά δύσκολη η προσπάθεια καταγραφής της νοητικής διαδικασίας των ατόμων αυτών κατά την συγκεκριμένη πράξη (και όχι μόνο), και δεν θα το προσπαθήσω.

Μπορώ όμως να αναφερθώ στην επιθυμία μου να είμαι ενάντιος σε τέτοιες προσωπικότητες βίαια.

Οι προσωπικότητες αυτές προφανώς αναπαράγουν την αντίληψη για την πραγματικότητα και την κοινωνία που τόσο εύκολα έχουν αφομοιώσει από την εξουσία, και ουσιαστικά η ρουφιανιά είναι το προσωπικό μουσικό όργανό τους που το παίζουν σε στιγμές -κατ’ αυτούς- παραφωνίας.

Η παρτιτούρα όμως η οποία έχουν στο κεφάλι τους είναι κατασταλτική, μη – ανθρώπινη, εξευτελιστική και ανελεύθερη.

Καιρός λοιπόν να επιτεθούμε και στους μαέστρους αυτής της τόσο αηδιαστικά μελωδικής συμφωνίας, αλλά και στους οργανοπαίκτες της που αναλαμβάνουν άτυπα χρέη μπάτσου κατά το δοκούν (τους). Επίσης, ας κάψουμε κάθε μορφής παρτιτούρες.

Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες από άτυπους μπάτσους.

Αλληλεγγύη και σε όλους τους συντρόφους-αγωνιστές.

ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ, ΑΝΤΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Ζούμε την εποχή της μετα-μοντέρνας κοινωνίας, όπου ο όρος αυτός δεν χρησιμοποιείται μόνο για να περιγράψει την ιστορική και χρονική στιγμή που ζούμε, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο πλέον αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα, την κοινωνική μας ύπαρξη, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο υπάρχουμε μέσα σε αυτές.

Ως μεταμοντέρνα αντίσταση, εννοώ την βίαιη, αυτόνομη, αυτοκαθοριζόμενη και μονίμως αυτο-αμφισβητούμενη καταστροφή και αποδόμηση όλων εκείνων των στοιχείων της ζωής μας που μας αποτρέπουν από το να βιώσουμε μία κοινωνική αλλά και συνηδεισιακή ελευθερία.

Ο κρατισμός, η αστυνόμευση, η έννοια του «έθνους», οι θρησκείες, η έννοια της «οικογένειας», η ψεύτικη ανάγκη του να «αναπαραγόμαστε», οι καταπιεστικές κοινωνικές σχέσεις και δομές που συνεπάγονται από τα άνωθι (ρατσισμός, σεξισμός, ομοφοβία), η συντήρηση της πατριαρχίας, οι βιασμοί, οι ψεύτικες ανάγκες, η έμφυλη τρομοκρατία και η καταπίεση της επιθυμίας, η πόλωση των στοιχείων του ανθρώπου σε πολλά επίπεδα (νούς-σώμα, καλό-κακό, νόμιμος-παράνομος), η θεοποίηση της εικόνας και  του χρήματος, ο θάνατος της φαντασίας, ο θάνατος της μέθης, είναι τα μέσα εκείνα που οι άνθρωποι συντηρούν ώστε να κρατάνε τους εαυτούς τους σε κατάσταση αδράνειας, τυφλής αποδοχής και υποταγής, αισθητικής πτώχευσης, αλλά και απομάκρυνσης από την ηδονή του να ζείς ελεύθερα και του να υπάρχεις.

Στην μεταμοντέρνα κοινωνία, οι περίπλοκες κοινωνικές σχέσεις είναι τέτοιες ώστε καθιστούν δύσκολο τον διαχωρισμό μεταξύ «θύτη και θύματος» – «κράτος και πολιτών» – «καλών και κακών», διότι όλες τις έννοιες ως ατομικές μονάδες, τις βιώνουμε και τις αναπαράγουμε (αρκετές μή-ηθελημένα).

Καταφέρνοντας να εντοπίσουμε την αρχή και το τέλος της καταπίεσης της επιθυμίας στον τρέχων πολιτισμό που ζούμε, θα μπορέσουμε να μεταβούμε στην αρχή μιας εποχής όπου με το να παίρνει ο κάθε άνθρωπος την μοίρα του στα χέρια του και να ζεί και να σκέφτεται αυτόνομα, μη αποδεχόμενος την εξουσιαστική καταπίεση από όπου και αν προέρχεται, θα αρχίσουν οι σάπιες, ζοφερές και θανατηφόρες κοινωνικές υπάρξεις και σχέσεις να καταστρέφονται, η αντίληψη του ανθρώπου για την πραγματικότητα θα βασίζεται στους δικούς του τρόπους και εμπειρίες, η αίσθηση του χρόνου θα είναι στα χέρια του καθενός στο πως θα την χειριστεί, θα αντικατασταθεί το «ο χρόνος είναι χρήμα» με το «ο χρόνος είναι ότι γουστάρω εγώ/εμείς», και όσοι εμμείνουν να προσπαθούν να συντηρούν μέρη του παλιού κόσμου θα βεθούν μπροστά στην οργή των ανθρώπων εκείνων που θα εξεγερθούν από βαρεμάρα, πλήξη, οργή, μονοτονία, ζόφο.

Είναι οι κατάλληλοι καιροί για τους ανθρώπους να εξερευνήσουν την φαντασία τους, να τολμήσουν να ζήσουν σαν λύκοι, να αντιληφθούν την αξία της καταστροφής όταν μέσω της πρόκειται να γεννηθεί η ελευθερία, να καταλάβουν το πώς μπορούμε να καταστρέψουμε το βόλεμα και την ευκολία και να αρνούνται να καταστέλλουν την υπόστασή τους.

Ας αρνηθούμε να υποταχτούμε στο πρόταγμα φόβου που πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας. Κανένας φιλήσυχος πολίτης δεν πρόκειται να βρεί την ευτιχία και την ελευθερία μέσω της ρουφιανιάς και του βολέματος.

Τώρα που οι καιροί είναι ημι-συνθετικοί, είναι η κατάλληλη ώρα για δράση και για δημιουργία.