ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ

Η ΛΟΓΙΚΗ, ειναι ενα απο τα αμέτρητα πιθανα μοτιβα συνειρμών των σωμάτων μας, το οποίο όμως χαίρει μοναδικής επικύρωσης απο τον Πολιτισμό μας. Οποιοδήποτε άλλο μοτίβο αλληλουχίας ιδεών, δεν επικυρώνεται ως επιστημονικό, ως αληθινό –ή, στην καλύτερη περίπτωση, δεν εγκρίνεται ως εργαλείο σκέψης για επιστημονικές πρακτικές. Πολύ απλά, ό’τι άλλο, δεν υπάρχει.

Η λογική είναι αριστοκρατία. Η λογική είναι η παρέλαση των υποστηρικτών απολυταρχικών καθεστώτων. Η λογική είναι αρρενωπή. Η λογική είναι ο χαμός της αναρχίας. Η λογική είναι ο λόγος που ψάχνουμε την αιτία της δυστυχίας μας σε οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτήν.

Προφανώς, ο συνειρμός της λογικής, ταυτίζεται με την έννοια της Νηφαλιότητας, καθώς και με την έννοια των Σώων Φρένων, δηλαδή της Νευροτυπικής κατάστασης στον τομέα της Ψυχικής Υγείας. Κοινώς, ο «λογικός» άνθρωπος (αυτός που σκέφτεται και δρα «λογικά») είναι αυτός που μετατόπισε το Χριστιανικό ιδεολόγημα της «Παρθενιάς» από τα σεξουαλικά του όργανα προς τον εγκέφαλό του, και επιπροσθέτως, δεν είναι «τρελός» από την «φύση» του.

Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, παρατηρούμε ότι για να είναι κάποιος κοινωνικά παραγωγικός, για να βρει δουλειά και για να επιβιώσει, οφείλει να κατασκευάζει αποκλειστικά Λογικές Περσόννες μέσω τεχνολογιών πειθάρχησης, ειδάλλως καταδικάζεται στο περιθώριο, στον εγκλεισμό, ή ακόμη και στον μη-εθελοντικό θάνατο. Ο άνθρωπος έδωσε όρκους πίστης στην θρησκεία της λογικής (αργότερα θα δούμε ότι η θρησκεία είναι η Επιστήμη), πολύ πριν εμφανιστούν στον πλανήτη οι οργανωμένες θεϊστικές θρησκείες όπως τις ξέρουμε σήμερα. Η σκληρότητα του αγνώστου του Θανάτου, και η γεμάτη φόβο ζωή, τον έστρεψε προς δομές ιεράρχησης και εξουσίας, εγκαταλείποντας την νηνεμία της παράδοσης και του συλλογικού. Έτσι, μέσα από ένα –καθόλου τρελό- ταξίδι στην Ιστορία, ο άνθρωπος συγκροτούταν ως Homo Neurotypicus. Οι Εξαιρέσεις κάθε τόπου και χρόνου, απλώς έχουν μια γενεαλογία επίμονης ενσωμάτωσης στον Homo Neurotypicus, που συνεχίζεται δίχως τελειωμό, θέτοντας το ενδιαφέρον ερώτημα: Θα βρεθεί στιγμή στο μέλλον όπου η ύπαρξη και ο ορισμός του «άλλου» ως τέτοιου, θα πάψει να είναι δυνατή?

Μην με παρεξηγήσετε: Σε καμμια περίπτωση δεν εννοώ ότι υπάρχει μόνο ένα δίπολο είδους συνειρμών στον άνθρωπο, τύπου «Λογικό/Παράλογο» ή «Λογική/Τρέλλα». Όπως θα πληκτρολογήσω παρακάτω, υπάρχουν αρκετές τεχνολογίες στην ύπαρξή μας –μοτίβα συνειρμών- τις οποίες σε καμμία περίπτωση δεν θα ιεραρχήσω, ούτε θα τις τοποθετήσω εξ’ορισμού απέναντι από την λογική: Απλώς υπο τις παρούσες πολιτισμικές συνθήκες, υπάρχουν στην σκιά της, και είναι καταδικασμένες να μην βοηθούν νέες μορφές επιστήμης να παρατηρήσουν, να εξηγήσουν, να τμήσουν και να αναποδογυρίσουν τον κόσμο γύρω μας αλλά και τον κόσμο μέσα στα σώματά μας.

Οι εφευρέσεις του ανθρώπου έχουν μια συγκεκριμένη και κατεγραμμένη Ιστορία. Διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές της, μπορούμε να συναρμολογήσουμε συμπεράσματα για το ποιόν της Επιστήμης, καθως και να ψηλαφίσουμε τα όριά της, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η ίδια –αλλά και οι πιστοί της- εμμένουν στην ιδέα ότι η εξέλιξή της και οι δυνατότητές της είναι ατέρμονες, θυμίζοντας τρομακτικά την πολύ βολική «αμέθεκτη» φύση του θεού των χριστιανών.

Η κάθε πρωτολεια εφεύρεση του ανθρώπου βασίστηκε στην σχέση της υλικότητάς του με αυτο που αποκαλούσε «φύση». Ο τροχός εφευρέθηκε επειδή κάποια στιγμή, κάποιος, εβαλε τα πράγματα κάτω και αντιληφθηκε τη σχέση του κυκλικού σχήματος με την βαρύτητα (πολύ πριν της δώσει καν ονομασία). Οι (1)παρατηρήσεις του, τα (2)πειράματα και τα (3)αποτελέσματα (Επιστήμη) είχαν τον άνθρωπο ως κέντρο, καθ’ότι χρησιμοποίησε τις αισθήσεις του για να διαβεί αυτό το τρίπτυχο. Μέσα στο χάος πληροφορίας που είναι το Σύμπαν, οι αισθήσεις μας δημιουργούν ένα πτωχό «κάδρο» προκειμένου να υπάρξουμε, κάδρο το οποίο απέχει μακράν από οποιαδήποτε αντικειμενική αλήθεια (εάν υπάρχει). Συμπερασματικά, η κάθε εφεύρεση του ανθρώπου, είναι μια υλική προβολή των ικανοτήτων/περιορισμών του, και σε καμμία περίπτωση κάποιο αποτέλεσμα κάποιας αντικειμενικής εξέτασης κάποιας δήθεν αντικειμενικής πραγματικότητας. Οι εφευρέσεις του ανθρώπου αντικατοπτρίζουν το πως βλέπει το Σύμπαν υποκειμενικά.

Το ΓΙΓΑΝΤΕΙΟ πρόβλημα ξεκινά με το ότι ο άνθρωπος χρησιμοποίησε τις εφευρέσεις καθεαυτές, για να παρατηρήσει λεπτομερέστερα –κατ’ αυτόν- τον κόσμο γύρω του, και τις έκανε εργαλεία παραγωγής θεωριών, συμπερασμάτων, κλπ. Αντι να αντιληφθεί τον περιορισμό του να παρατηρείς ένα σύστημα ΜΕΣΑ στο οποίο ανήκεις, ανήγαγε το υλικό σε φορέα της Αλήθειας. Φτάνοντας στο σήμερα, οι τρομερά περίπλοκες τεχνολογίες που απολαμβάνουμε, διατρέχονται από το ίδιο σφάλμα, διότι γενεαλογικά η αλυσίδα δεν έσπασε ποτε: Όπως το μικροσκόπιο κάποτε βασίστηκε στην ανθρώπινη όραση, έτσι ακριβώς, τα μαθηματικά (που ειναι Εφεύρεση κατ’εμέ και πολλούς άλλους) βασίστηκαν σε περίπλοκους ανθρωποκεντρικούς συσχετισμούς, η Ιατρική δεν ξεπέρασε ποτέ τον κρυφό της πόθο για Αθανασία, και τα πειράματα στο CERN προσπαθούν να «κοιτάξουν» σε τόσο εξωτικά μικρής κλίμακας τοπία μπας και βρουν καναν προγραμματιστή πίσω από το simulation της ζωής. Επιστημονικές επιθυμίες οι οποίες όλες διατρέχονται απο την υποκειμενική φύση της ανθρώπινης παρατήρησης, απο την πιο απλη έως την πιο περίπλοκη.

Αφού λοιπόν συμπερασματικά η επιστήμη ποτέ δεν θα είναι αντικειμενική διότι δεν μπορεί να βγεί έξω από το αντικείμενο παρατήρησής της, έχει τους εξής αυτοσκοπούς: 1.Την συνεχή περιπλοκοποίησή των μέσων και συμπερασμάτων της, 2.Την συνεχή ψευδο-αποκωδικοποίηση της φόδρας του χωρο-χρόνου (αφου ανήκει σε αυτό το σύστημα που προσπαθεί να «κρακάρει»), 3.Την συνεχή αύξηση της περιπλοκότητας της διαμεσολάβησης ενός σώματος από κάθε τι άλλο (τεχνολογίες και κοινωνική δικτύωση), 4.Την διατήρηση μιας ουτοπικής ελπίδας ότι κάποτε θα μας λύσει όλα τα προβλήματα (συμπεριλαμβανομένου και του θανάτου), 5. Την δημιουργία κυρίαρχων λόγων περί κανονικοτήτων σχετικά με τα σώματά μας (duh).

Αξίζει να αναφέρουμε ότι ακόμη και σε περιπτώσεις όπου μια πτυχή της ανάγνωσης του όλου απο την επιστήμη αντικρούει μία άλλη, η ίδια έχει φροντίσει να τις κανονικοποιήσει, ονομάζοντας την συνθήκη «Παράδοξο – Paradox». Άλλωστε ο Νο1 κανόνας περί των κανόνων, είναι ότι υπάρχουν πάντοτε εξαιρέσεις.

Δυστυχώς για τους Νευροτυπικούς, όσο και να ψηλαφείται η φόδρα του χωροχρόνου, πολλοί άνθρωποι γουστάρουν να ασχολούνται με τα Νοήματα. Γουστάρουν να εναποθέτουν τα δικά τους νοήματα επάνω σε λέξεις και πράγματα που βρήκαν ήδη βαπτισμένα και επεξηγημένα όταν ήρθαν σε αυτόν τον πλανήτη, ανατρέποντάς τα. Μέσα στην Ασχήμια ενός κόσμου που ο αληθινός θάνατος είναι ο κάθε ορισμός, αυτοί είναι Κουκλάρες. Και μέσα στο ζόφο ενός κόσμου που θέλει να είναι Νευροτυπικός, αυτοί έχουν Ψυχολογικά Προβλήματα.

Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Αν η Τέχνη γεφυρώνει τη Σιωπή με τη Φιλοσοφία, τότε τα σύγχρονά της εργαλεία αξίζει να γίνουν η εισαγωγική παράγραφος για τις σκέψεις περί αναζήτησης τρόπου ορισμού των εργαλείων μιας πιθανής Επανάστασης. Της ανεύρεσης τρόπου ύπαρξης της στον χωροχρόνο μας, με την ονομαστική επισήμανση των υποκειμένων, της θεώρησης και των πόρων που θα την ενσαρκώσουν.

Οι καλλιτεχνες της συγχρονης εποχης δεν πρεπει να περιλαμβανουν στη δημιουργια τους την επισημανση της προελευσης των επιρροων τους. Η μεταμοντέρνα τέχνη είναι κατι πολύ παραπάνω από εννοιολογικό παζλ που έχει ως κομματια του, υπάρχοντα έργα. Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από μετα-τέχνη που χρησιμοποιεί υπάρχοντα έργα ως μετα-νότες, μετα-χρώματα, μετα-σχήματα κλπ. Είναι ουσιαστικά η απέκδυση του παλαιού έργου από τον δημιουργό του και το μετέπειτα γύρισμα της φόδρας ανάποδα, η τμήση του έργου σε κομμάτια και η επανένωση τους, η αποσυναρμολόγησή του και η επανεγκατάσταση, ο θάνατός του και η επανίδρυσή του.

Όλα αυτά συμβαίνουν σε μιά εποχή που η ολική επανίδρυση του Υπάρχοντος κυρίαρχου Πολιτικού Συστήματος μοιάζει πιο αδύνατη από ποτέ: Η έλλειψη υπάρχουσας εναλλακτικής που θα μπορούσε να γίνει ανεκτή από την κοινωνία. Η έλλειψη κάποιου Σιδηρούν Παραπετάσματος είναι πιο εκκωφαντική από τις εποχές που χώριζε τον κόσμο.

Μια έλλειψη που στο μυαλό των μεγαλύτερων γενιών καθιστά νικηφόρο το πείραμα του Καπιταλισμού.

Όμως, όσον αφορά τις νέες γενιές, έχουμε να κάνουμε με άτομα που η έλλειψη εναλλακτικής τα κατέστησε εν δυνάμει επαναστατικότερα υποκείμενα. Η έλλειψη πολιτικής εναλλακτικής προκαλεί και έλλειψη κατασκευής «ιδεολογιών», και χαρίζει αποκλειστικά στα νέα παιδιά την απάντηση στο ΠΩΣ θα εφαρμόσουν πρακτικά την υπαρξιστική (έως και μηδενιστική) φιλοσοφική θεώρηση, ως το μοναδικό πλέον όπλο σκέψης που μπορεί να εφαρμοστεί πρακτικά στο Υπάρχον. Το νέο  «κεφάλαιο του Μαρξ» της εποχής μας, είναι η απόλυτη απουσία του.

Από τις μεγαλύτερες γενιές ακούγεται ότι οι νέεοι σκέφτονται και δρούν έτσι λόγω κάποιας «έλλειψης ρεαλισμου» και επειδή είναι «κακομαθημένα». Ξεχνάνε όμως ότι κοινωνικά αυτά τα άτομα υπάρχουν σε μια συνθήκη όπου το «No Future» δεν είναι πια τραγούδι, αλλα ρεπορτάζ ειδήσεων.

Ξεχνάμε ακόμη ότι –ηθικά- είναι τα μόνα άτομα στην κοινωνία που δεν φέρουν κανένα μερίδιο ευθύνης για την τρέχουσά της παρακμή. Το ότι αυτά τα παιδιά δεν έχουν εκλογικεύσει ακόμη το ανήθικο του να αναπαράγεσαι και να γεννάς υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι σύμπτωση και θέμα χρόνου. Για αυτά τα άτομα, η ολική επανίδρυση του Υπάροντος είναι κάτι κοντινό και (κυριολεκτικά) χειροπιαστό. Το σιδηρούν παραπέτασμα διασχίζει τα σώματά τους. Η Ιδεολογία πλέκει τις αρνήσεις τους. Τα μανιφέστα αντιμετωπίζονται όπως τους αρμόζει, με τη δύναμη της σιωπής τους. Ο Ρεαλισμός τους όταν εκφράζεται, κανεις δεν τολμά να είναι κάπου γύρω, ως αυτήκοος μάρτυρας.

Ο ίδιος ο παλιός κόσμος θα σαπίσει και θα αποσυντεθεί γύρω τους, διότι θα είναι αυτοί που θα σπρώξουν την κοινωνία μακριά από τις δομές και τα πλέγματά της. Έξω από το σώμα της. Διότι μία είναι η μοναδική περίπτωση Επανάστασής της κοινωνίας:  Η ίδια της η κατάργηση.

Η ΘΕΩΡΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ PERFORMANCE ART

ΘΕΩΡΙΑ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑΣ PERFORMANCE ART

by Alex C

2007

 

 

1. Η συνειδητότητα παράγει σκέψη.
2. Η σκέψη παράγει ηθική.
3. Η ηθική παράγει αισθητική. [μου το εμαθε ο Δασκαλός μου ο Μιχαήλ Μαρμαρινός]
4. Η αισθητική παράγει πολιτική.
5. Η πολιτική παράγει πράξη.
6. Η πράξη παράγει ζωή.
7. Η ζωή παράγει θεατρικότητες, μουσικές, ποίηση, σωματικές φράσεις και νευροβιολογίες.
8. Performance Art, ίσως να είναι η αφήγηση, με τέτοιον χρωματισμό, ορισμένων φετών ζωής ώστε να προκαλείται μία αλλόκοτη διαδρομή προς την αλήθεια.
9. Η αφήγηση είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που δεν αναπαριστά κάτι, αλλά παρίσταται στον χώρο.
10. Κάνουμε ένα δικό μας re-construction με αφέλεια και κουλή επιλεκτικότητα της «πραγματικότητας».
11. Η αφήγηση δεν πρέπει να προκαλεί συναισθήματα και ταύτιση αλλά σκέψη και αμφιταλάντευση.
12. O αφηγητής δεν αντιδρά σε ψυχολογίες, αλλά σε χρονισμούς και νευροβιολογίες.
13. Ο αφηγητής δεν ταυτίζεται, μοιράζεται.
14. Ο χώρος αφήγησης οφείλει να τελεί υπό κατάληψη.
15. Χώροι θεωρούνται και τα σχήματα της σκέψης μας.
16. Σκοπός είναι να κάνουμε κατάληψη και σε αυτούς τους χώρους, ώστε να παραχθεί συνειδητότητα.
17. Και τότε θα ξαναδιαβάσουμε την φράση 1.

 

 

Με το τραγούδι θα ασχοληθώ ως Performance Artist που προσποιείται τον τραγουδιστή. Θα ασκήσω πολιτική κάνωντας Occupy στην δισκογραφία

ΔΙΣΕΛΙΔΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

Φιλι Ερημην Μας

Η συζήτηση είχε ξεκινήσει εδώ και μία ώρα, αλλά ο Γιάννης ήδη είχε νιώσει τα πρώτα χαϊδέματα μιας γλυκόπικρης βαρεμάρας να του ακινητοποιούν νευροδιαβιβαστές του εγκεφάλου του. Η κουβέντα επρόκειτο να κινηθεί γύρω από την φύση της αντιφασιστικής πορείας που θα γινόταν σε μία εβδομάδα, αλλά οι μοναδικές χρωματικές διακυμάνσεις της συζήτησης αφορούσαν σε προσωπικές συγκρούσεις, που τον Γιάννη τον αφήναν παγερά αδιάφορο.

Μια λυγερή κοπέλα στην απέναντι γωνία της αίθουσας του στεκιού παρακολουθούσε τον Γιάννη διακριτικά, κρυμμένη πίσω από την μεγάλη επιφάνεια του μπλοκ σχεδίου που κρατούσαν τα διπλωμένα πάνω στην καρέκλα γόνατά  της. Διακρίνοντάς την πίσω από τις σκιές, ο Γιάννης εντυπωσιάστηκε από την σκοτεινή φιγούρα της. Ήταν μια κοπέλα υπερβολικά αδύνατη, με κατάμαυρα μακριά ίσια μαλλιά που καθώς έπεφταν στο μέτωπό της σχηματίζοντας ένα τρίγωνο κόψιμο, διακρίνονταν σκούρες μωβ πινελιές. Είχε την τυπική φιγούρα μιας κοπέλας που σίγουρα δεν θέλει να γίνεται αντιληπτή: Τα μαύρα φαρδιά ρούχα της, με πολλές στρώσεις που διαδέχονταν η μία την άλλη, κάλυπταν σχεδόν ολόκληρη την επιφάνεια του κορμιού της, εκτός του κεφαλιού, και των χεριών που τόσο αργόσυρτα σκέπαζε με τα μανίκια της. Σε τακτές χρονικές περιόδους, όταν ο Γιάννης προσπαθούσε να παρακολουθήσει την πορεία της κουβέντας, η κοπέλα αυτή, χρησιμοποιώντας το φανερό ένα τέταρτο της κορυφής των ματιών της πίσω από το μπλοκ, τον κοιτούσε, και σχεδίαζε.

Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι ο Γιάννης να αντιληφθεί την ύπαρξη αυτής της συνθήκης. Η κούραση του και η απογοήτευσή του από την γενικότερη πορεία της συζήτησης δεν τον άφησαν να στοχαστεί πάνω σε αυτήν την ενδιαφέρουσα εικαστική συζήτηση που λάμβανε χώρα ερήμην του, παρ’ όλο που κανονικά θα το έκανε, όπως κάνει πάντα με ευκολία ακόμα και για στιγμές που η τυπικότητά τους ξεπερνά την αοριστία τους.

Περπατώντας στο δρόμο προς την κατάληψη, Ο Γιάννης κοιτάζοντας μονάχα το πεζοδρόμιο, έχοντας τυποποιήσει πλέον τις συνηθισμένες «χωρικές» διαδρομές μέσα στην πόλη, έπινε και στοχαζόταν, συντηρώντας την εικόνα που έχει για αυτόν ο χώρος: του «στοχαζόμενου μπεκρή περιπλανητή» Έφτυσε μια χλέπα στο πεζοδρόμιο, και άναψε ένα Winston. Το μισοτελειωμένο μπουκάλι λικέρ που κρατούσε στο χέρι του είχε ήδη αρχίσει, με τον τρόπο του, να φέρνει στην επιφάνεια των σκέψεών του ευφάνταστες σεναριακές παραλλαγές περί της ιδιαίτερης αυτής κοπέλας που είδε στο στέκι. Παραλλαγές της τελευταίας ώρας, όπου ο ίδιος εντέλει μίλησε στην κοπέλα αυτή και γνωρίστηκαν, ιστορίες της καθημερινής της ζωής, των γούστων της στο φαγητό, στο γαμήσι, και στις μικρές αυτές συνήθειες που μας ξεχωρίζουν πιο πολύ και από το δακτυλικό μας αποτύπωμα. Τα σχήματα που δημιουργούσε η γραμμή του βλέμματος στο πεζοδρόμιο, σε συνδυασμό με το μασάζ του αλκοόλ, δημιουργούσαν ρυθμικά και οπτικά μοτίβα, που βοηθούσαν στο να ισχυροποιηθούν οι σκέψεις αυτές στο κεφάλι του, και να τον ενθουσιάσουν, ερεθίσουν, ενεργοποιήσουν.

Με το κλείσιμο της πόρτας στο δωμάτιό του, σαν να ξύπνησε από αυτήν την φαντασιακή γοητεία της συνθήκης αυτής. Είχε ήδη μπει στη «φωλιά του κούκου»  –όπως του αρέσει να αποκαλεί την κατάληψη-, είχε χαιρετήσει συντρόφους, τα είχε πει μάλιστα για πέντε λεπτά με τον φίλο του που την επόμενη είχαν αναλάβει να μαγειρέψουν, αλλά με την βοήθεια ενός αυτόματου πιλότου. Το φαντασιακό του είχε ενσαρκωθεί και κατεύθυνε, επηρέαζε, και σωματοποιούσε ανύπαρκτες καταστάσεις. Ξύπνησε μόνο με την είσοδο στο δωμάτιό του, όπου η ζεστή αυτή ατμόσφαιρα των χυμένων εντύπων, δίσκων και παπάδων υπερίσχυσε της γητείας αυτής της τόσο ανύπαρκτης κοπέλας.

Πίνοντας έναν μπάφο στο στρώμα που έχει στο πάτωμα και ακούγοντας την θορυβώδη μουσική που επιτέλους τελειοποίησε την προηγούμενη εβδομάδα, τον πήρε ο ύπνος.

Η συζήτηση είχε ξεκινήσει εδώ και μία ώρα, αλλά η Μαρία ήδη είχε νιώσει τα πρώτα χαϊδέματα μιας γλυκόπικρης βαρεμάρας να της ακινητοποιούν νευροδιαβιβαστές του εγκεφάλου της. Η κουβέντα επρόκειτο να κινηθεί γύρω από την φύση της αντιφασιστικής πορείας που θα γινόταν σε μία εβδομάδα, αλλά οι μοναδικές χρωματικές διακυμάνσεις της συζήτησης αφορούσαν σε προσωπικές συγκρούσεις, που η Μαρία τις έβρισκε ανέραστες και όχι αρκετά οργισμένες, και έτσι την αφήναν παγερά αδιάφορη.

Ένα πανέμορφο αγόρι στο κέντρο της αίθουσας του στεκιού παρακολουθούσε την συζήτηση, προσπαθώντας να αντισταθεί στο τραγούδι του Μορφέα, έχοντας την τυπική σωματική στάση του ανθρώπου που βαριέται, με χέρια και πόδια σταυρωμένα. Διακρίνοντάς τον κάτω από το κολακευτικό για αυτόν υπόλευκο φώς, η Μαρία εντυπωσιάστηκε από την φωτεινή και άρτια φιγούρα του. Ήταν ένα αγόρι ντυμένο στα μαύρα, με απόλυτη αρμονία προσώπου, και μαλλιά που ενώ σε όλη την επιφάνεια του κεφαλιού ήταν κοντά, στο πίσω μέρος ήταν αρκετά μακριά ώστε παρακολουθώντας το μήκος τους, η Μαρία πρόσεξε μια νεκρή κατσαρίδα στο πάτωμα. Είχε την τυπική φιγούρα ενός αγοριού που σίγουρα είναι ένας περιπλανητής με πίστη στον εαυτό του: Το ευθύ και αυστηρό βλέμμα του, χαρακτηρίζει ανθρώπους που η σκέψη τους κινείται σε μαθηματικούς ρυθμούς, ενώ οι διακυμάνσεις της αναπνοής του σε συγκεκριμένες τυπικές φρασεολογίες της κουβέντας έδιναν στην Μαρία να καταλάβει ότι το παιδί δεν είναι χαζό.

Προσπαθώντας να μην γίνει αντιληπτή, η Μαρία γύρισε σελίδα στο μπλοκ που τόσο στοργικά κρατούσε στα πόδια της (η σελίδα απλά φιλοξενούσε την λέξη ΒΑΡΙΕΜΑΙ σε δώδεκα γραφιστικές εκδοχές) και ξεκίνησε να σχεδιάζει αυτό που έβλεπε μπροστά της. Η συζήτηση ήταν αρκετά πλατιά, ώστε η Μαρία να καταφέρει να ολοκληρώσει ένα πρώτο σχέδιο, που περιείχε τον Γιάννη να κάθεται σε μια καρέκλα, και δίπλα του στο έδαφος, μια νεκρή κατσαρίδα. Τυπικό για την Μαρία να απομονώνει δύο στοιχεία του περιβάλλοντος στο σχέδιο: αυτό που την ενδιαφέρει, καθώς και ένα άσχετο (στην περίπτωση την κατσαρίδα) που, κατ’ αυτήν, υποδηλώνει τον χωρόχρονο του πρώτου αντικειμένου, αλλά κατά την καθηγήτριά της στην σχολή, υποδηλώνει την ανάγκη για εντυπωσιασμό.

Η Μαρία, όπως κάνει συνήθως, περίμενε την αίθουσα να αδειάσει για να σηκωθεί από την καρέκλα της, και να αρχίσει να περπατά προς την έξοδο.

Στη στάση του λεωφορείου που παραδοσιακά κάθεται και καπνίζει ένα τσιγάρο παρακολουθώντας τις σπίθες που βγάζουν οι κεραίες του τρόλεϊ όταν διασχίζουν διασταυρώσεις των καλωδίων με ταχύτητα, την βρήκε μια έκπληξη: Από την κάβα έβγαινε το αγόρι που σχεδίαζε στο στέκι, κρατώντας ένα μικρό μπουκάλι – μάλλον λικέρ. Σβήνοντας το τσιγάρο της σε κάδο –σαν να απέφευγε την ενοχή του σκουπιδιού στο πεζοδρόμιο, αφού θα γέμιζε με ενοχές της παρακολούθησης- ακολούθησε το αγόρι αυτό, έχοντας μια σιγουριά ότι δεν θα την αναγνωρίσει, αφού και ήταν καλά κρυμμένη στις σκιές της αίθουσας του στεκιού, αλλά και το παιδί αυτό ήταν απορροφημένο στις σκέψεις του. Η Μαρία παρατήρησε ότι και εκείνος κοιτάζει το πεζοδρόμιο όταν περπατά, όπως αυτή, εκτός από τις Κυριακές, που της αρέσει να κοιτάζει τις πολυκατοικίες. Για ένα δευτερόλεπτο ένοιωσε κάτι που της θύμιζε χαρά, αν και η ίδια ξέρει ότι ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για κάτι που έχεις να το νοιώσεις για πάνω από έξι χρόνια.

Φτάνοντας στο στενό που η Μαρία έπρεπε να στρίψει, την συγκλόνισε η εικόνα του να φτύνει μια χλέπα στο πεζοδρόμιο. Αφού φρόντισε λοιπόν το αγόρι να απομακρυνθεί αρκετά, ώστε να είναι ασφαλής η απόσταση, η Μαρία έφτυσε μια χλέπα ακριβώς από πάνω. Με το δεξί της παπούτσι, ανέμιξε τις δύο αυτές χλέπες, και από κάτω με κάρβουνο έγραψε «φιλί ερήμην μας»

ΤΕΛΟΣ

2007

Η Ιστορια Του Ολου

Η Ιστορια Του Ολου

Πριν ο χρόνος απο fractal γίνει γραμμικός, Ο Αιώνια Εθισμένος Στο Όπιο Ερμαφρόδιτος, έπλεε στο Σύμπαν όντας ταυτοχρόνως Αυτό. Για να βιώσει, να χαρεί και να δει με έναν Καθρέπτη την ύπαρξή του, δημιούργησε ένα δίπολο αρσενικής και θηλυκής ενέργειας, σχίζοντας τον εαυτό του στα δύο, και στέλνοντας σε ένα επίπεδο ψευδαίσθησης υλικότητας τις δύο αυτές εκφάνσεις, οι οποίες είχαν μια δεύτερη ψευδαίσθηση θνητότητας. Και οι δύο, έπρεπε για να «επιβιώσουν» να υπάρξουν συμβιωτικά με το περιβάλλον. Να είναι μέρος των κύκλων που Ο Αιώνια Εθισμένος Στο Όπιο Ερμαφρόδιτος κατασκεύασε. Κρίσιμο κομμάτι των κύκλων αυτών.

Η Αρσενική ύπαρξη πάταγε γερά στην ψευδαίσθηση της υλικότητας, και είχε το αβαντάζ σε αυτήν. Ήξερε να βρεί φαγητό, ήταν δυνατός, και δημιουργούσε ιεραρχίες βάση της επικράτησης μέσω της βίας. Οι κύκλοι του περιβάλλοντος τον τρόμαζαν, φοβόταν την θνητότητα, και γινόταν όλο και πιο σκληρός και βίαιος.

Η Θηλυκή ύπαρξη ίπτατο λίγα εκατοστά από το έδαφος, και ήταν απελευθερωμένη από την ψευδαίσθηση της ύλης. Ήξερε να βλέπει την φόδρα της πραγματικότητας, εκτιμούσε την ηδονή του φαγητού και όχι την αξία επιβίωσης του, ήταν λιγότερο δυνατή σωματικά από τον Άντρα, και δεν αρεσκόταν στην κατασκευή ιεραρχιών. Η θνητότης δεν την τρόμαζε, καθ’ότι οι κύκλοι του περιβάλλοντος ήταν περισσότερο αντικείμενο παρατήρησής της, και άρα ανάλυσης, παρά άβουλο κομμάτι τους.

 Τους ευλόγησε με τον Έρωτα και το Σεξ. Κατα την διάρκεια και των 2, η ένωσή τους, τους φέρνει σε κατάσταση συνειδητότητας του Αιώνια Εθισμένου Στο Όπιο Ερμαφρόδιτου και, άρα, στη ΘΕΩΣΗ. Η δε ικανότητα αναπαραγωγής του ανθρώπου, τους προκαλούσε συναισθήματα πληρότητας. Ένα παιδί, ήταν μια Θυσία πόνου της γυναικας προς τον Αιώνια Εθισμένο Στο Όπιο Ερμαφρόδιτο, καθώς ήταν καρπός της ισορροπίας Αρσενικού/Θηλυκού. Επιπλέον, ο πόνος της γυναίκας κατά τον τοκετό σχεδιάστηκε έτσι ώστε να ενισχύει την ενέργεια του Οπίου του Αιώνια Εθισμένου Στο Όπιο Ερμαφρόδιτου.

Ομως Κατι Πηγε Στραβα. Και Ακομη Παει.

Η Αρσενική δύναμη επικράτησε στον πλανήτη. Επειδή ό Άντρας είχε το αβαντάζ να είναι αυτός που διαχειρίζεται καλύτερα την ψευδαίσθηση της ύλης, γέμισε τον κόσμο Ιεραρχίες, Βία, Πολέμους, και –το χειρότερο- λόγω της διασποράς του φόβου της Θνητότητας, δημιουργήθηκαν άπειρες ψευδο-θρησκείες οι οποίες βασίστηκαν στην Αρσενική ποιότητα, και λειτούργησαν ως κανονιστικά πλαίσια για τις κοινωνίες, ως περιορισμοί – και όχι ως πνευματικά εργαλεία απελευθερωτικής εξερεύνησης.

Κατι Επρεπε Να Γινει.

Ο Αιώνια Εθισμένος Στο Όπιο Ερμαφρόδιτος, αποφάσισε κάτι ριζοσπαστικό: Να άρχιζε να στέλνει στον πλανήτη, πλάσματα Κατ’Οικόνα και Καθ’Ομοίωσή του. Όντα με ΔΥΟ [2] ψυχές αντί με μία. Η μία ενέργεια θα ενσαρκωνόταν ως ψευδο-ύλη (σώμα) και η άλλη ως Πνεύμα (Ψυχή). Ο Αιώνια Εθισμένος Στο Όπιο Ερμαφρόδιτος αποφάσισε ότι ο αριθμός τους θα αυξανόταν ανα τα χρόνια, και έτσι ίσως κάποτε να επαναφερόταν η ισορροπία στον πλανήτη μεταξύ των Δυο ενεργειών.

Τα Δίψυχα αυτά όντα, ΔΕΝ θα μπορούσαν να τεκνοποιήσουν. Αντ’ αυτού, θα είχαν τιμητικά ταλέντα ώστε να παράξουν όσα Πνευματικά Τέκνα επιθυμούν. Το κυριότερο: Δεν θα απαιτείτο να κάνουν σεξ ή έρωτα με άνθρωπο του αντίστροφου σώματος, καθότι θα είχαν την τιμή να βρίσκονται στην Ιερή Συνειδητότητα του Αιώνια Εθισμένου Στο Όπιο Ερμαφρόδιτου ΜΟΝΙΜΑ. Το τρομακτικό μειονέκτημα για αυτή την τιμή, είναι η φοβερή τους ευαισθησία και οι –για την περιορισμένης φύσης επιστήμη του πλανήτη- «μεταφυσικές» τους ικανότητες, στοιχεία τα οποία τους εξορίζουν στην σφαίρα της ΜΟΝΑΞΙΑΣ. Μην μπερδεύεστε: Συχνά θα τους δείτε περιτριγυρισμένους απο πλήθη που τους θαυμάζουν. Όμως, κανεις Μονόψυχος δεν τολμα να τους πλησιάσει και να δει τη λάμψη και τη δόξα της ψυχής τους. Οι υπόλοιποι Δίψυχοι, θα βρίσκονται περιστασιακά, αλλά «κάτι» δεν θα τους ενώνει ούτε ως καλη παρέα, ούτε ερωτικά, καθώς ο Ρόλος τους είναι να αναμιχθούν σε πυρήνες Μονόψυχων και να τους Αφυπνίσουν/Ισσοροπήσουν.

Ο Αιώνια Εθισμένος Στο Όπιο Ερμαφρόδιτος έφτιαξε λοιπόν τα εξής επιπλέον ΔΥΟ όντα:

1. Τα όντα με Αρσενικό σώμα, αλλά Θηλυκή ψυχή.

Αυτά, θα χλευάζονταν από την αρχή της ιστορίας τους. Η θηλυπρεπής κίνησή τους και η αγάπη τους προς τους Μονόψυχους άνδρες, θα τους καθιστούσε εξόριστους, μέχρι το ιστορικό σημείο όπου ο αριθμός τους θα δημιουργούσε μια ψευδαίσθηση κοινότητας. Παραμένουν μοναχικοί. Έχουν όμως ένα Φοβερό ταλέντο, που εξέπληξε ακόμη και τον ίδιον τον Αιώνια Εθισμένο Στο Όπιο Ερμαφρόδιτο: Μέσω της ΤΕΧΝΗΣ, η οποία είναι Θηλυκής καταγωγής, παράγουν έργα τα οποία με την αλήθεια τους σοκάρουν την κοινωνία των Μονόψυχων. Το σοκ, το οποίο καθώς περνάν τα χρόνια μεγαλώνει, περνα σαφώς και σε ομόκεντρους κύκλους όπως η Φιλοσοφία και η Πολιτική, αλλάζοντας τον κόσμο με έναν ρυθμό που εξέπληξε ακόμη και τον Ίδιον !

2. Τα όντα με Θηλυκό σώμα, αλλά Αρσενική ψυχή.

Τα όντα αυτά αργήσαν να αποκτήσουν ορατότητα στην κοινωνία, αν και ενσαρκώθηκαν ταυτόχρωνα με τα προηγούμενα. Η κοινωνία επιβραβεύει τόσο την προσκόλληση στο «υλικό», που δεν αντιλήφθηκε καν ότι επρόκειτο για Δίψυχα πλάσματα! Τα όντα αυτά, έχουν μια Μαγεία που είναι δύσκολο να αποκρυπτογραφηθεί. Η Μαγεία τους έγκειται στο ότι μπορούν να χειριστούν την Ύλη (η καλύτερα, την ψευδαίσθησή της) με έναν τρόπο που ο καλύτερος Ανήρ Μονόψυχος μάστορας θα ζήλευε. Δεύτερον, έχουν  μια εξίσου δυνατή μαγεία η οποία προστατεύει τις Μονόψυχες Γυναίκες. Δεν είναι σύμπτωση ότι το κίνημα του Φεμινισμού εμπεριείχε πολλές Δίψυχες (αποκαλούνται Λεσβίες). Τρίτον, μοιράζονται την ίδια ικανότητα να παράξουν ΤΕΧΝΗ, αν και με διαφορετικούς τρόπους, άλλα επίπεδα, και άλλες προθέσεις. Υπάρχουν πολλές ακόμη πτυχές των ταλέντων τους, αλλα δεν εχει φθάσει η ιστορική στιγμή να αποκαλυφθούν.

Τα δύο όντα αυτά πέρασαν απο σαράντα κύματα. Η –ακριβέστερα- απο ΤΕΣΣΕΡΑ [Ιστορικά μιλώντας]:

α. την σφαίρα του ΑΔΙΑΝΟΗΤΟΥ

β. την σφαίρα του ΘΑΝΑΤΟΥ

γ. την σφαίρα της ΠΑΡΑΝΟΜΙΑΣ

δ. την σφαίρα της ΨΥΧΙΚΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ

Επειτα, μετά από πολλούς αγώνες, σε μέρη της γης, είναι ελεύθερα να ζήσουν. Οι φοβισμένοι Μονόψυχοι, όμως, ακόμη τα κοροϊδεύουν, καθώς φοβούνται την εκ φύσεως ενσωματωμένη πιθανότητα του να γίνουν Δίψυχοι μέσα τους. Αυτό παρατηρήται περισσότερο στους Άντρες, καθώς οι Μονόψυχες Γυναίκες, ως μη προσκολλημένες στο υλικό, διαισθάνονται την μαγική υπόσταση αυτών των όντων. Ακόμη και αυτές, δυστυχώς, τα χρησιμοποιούν είτε για υποσυνειδητα υστερόβουλους σκοπούς, είτε για Πατερίτσες σε κοινωνικές τους ελλείψεις.

Ηγκηκεν Η Ωρα

Ιστορικά, έφτασε η στιγμή όπου τα Δίψυχα όντα θα αποκτήσουν τεράστια ορατότητα, σέβας, και μαζί με τις αδικημένες Μονόψυχες Γυναίκες, θα καταφέρουν να φέρουν τον πλανήτη στην απόλυτη Ερμαφρόδιτη Ισορροπία. Μόνον τότε θα τελειώσουν οι Χαρμάνες του Αιώνια Εθισμένου Στο Όπιο Ερμαφρόδιτου, και θα συμβούν 2 πράγματα:

1. Ο Ίδιος θα αποκτήσει ΤΡΙΠΛΗ υπόσταση [η ΤΡΙΤΗ φύση, μας ειναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΗ και ΑΜΕΘΕΚΤΗ]

 2. Η κοινωνία των ανθρώπων θα γίνει ολόκληρη Δίψυχη, μη έχοντας ανάγκη το υλικό, περνώντας σε ένα απολαυστικό –φαινομενικά αιώνιο- Συνειδητό Όνειρο, όπου τα Βάσανα της Ύλης θα έχουν τελειώσει, και ο καθείς θα έχει πάρει το μάθημά του. Όσοι ήταν Δίψυχοι απο πριν δε, θα απολαύσουν μεγαλύτερες ποσότητες ηδονής και ανακούφισης, καθ’ ότι λειτούργησαν ως μάρτυρες και ως όσιοι για πολλά χρόνια, δίχως να αναγνωριστεί αυτό απο απολύτως κανέναν.

 Θα είναι οι πρώτοι που θα ξεπεράσουν το όριο της Θέωσης, και θα εισέλθουν σε επίπεδα που εσείς, ω αγαπημένοι μου «θνητοί», δεν μπορειτε να συλλάβετε με το μηχάνημα από άνθρακα που σας κατασκεύασα.

 Μην ξεχνάτε κάτι: Η ζωή στην Γη πλάστηκε για να Υποφέρετε: Μόνον έτσι θα μπορούσε να παραχθεί αυτός ο πλούτος ΤΕΧΝΗΣ, ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ, ΟΜΟΡΦΙΑΣ, καθώς και –αξιοθρήνητων- προσπαθειών για Αγάπη, Έρωτα και Ηδονή.

 Σύντομα τελειώνει. Όποιος επιθυμεί να τελειώσει πρόωρα το μάθημά του, διότι δεν αντέχει, είναι ελεύθερος να Αυτοκτονήσει. Ανόητες θρησκείες θεωρούν μια τέτοια πράξη ως δειλή, ενώ Ο Αιώνια Εθισμένος Στο Όπιο Ερμαφρόδιτος καλωσορίζει αυτά τα όντα με ιδιαίτερη θέρμη. Λάτρεις της ΜΗΤΡΑΣ, ΠΑΘΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΑΚΙΝΗΣΙΑΣ, ΜΗ-ΚΟΠΟΥ, ΗΔΟΝΗΣ.

Ένας από τους 16 Αγγέλους

του

Αιώνια Εθισμένου Στο Όπιο Ερμαφρόδιτου,

Alex C JunkieFaggot

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ: ΕΝΘΕΟΓΕΝΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ

 

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ:

ΕΝΘΕΟΓΕΝΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ

 

Τα ημερολόγια ενθεογενών εμπειριών δεν θα ακολουθούν κάποια τυπική φόρμα πολιτικού άρθρου φερ’ ειπίν. Είναι σημεώσεις από ένα παλιό τετράδιο. Δεν έχουν καν καλλιτεχνική αξία, παρά μόνον αναμνησιακή.

• Σεπτεμβριος 2008
• 3 μήνες πριν την Εξέγερση
• Ουσία: MDMA
• Άτομα: 4
• Φορά περιγράφοντα (Alex C): 2^η στη ζωή του
• Ποσότητα: 1 γραμμάρο δια του τέσσερα [άτομα]
• Τα λάθη στην καταγραφή μένουν ως έχουν.
• Χώρος: Ένα μεγάλο σαλόνι στο σπίτι που νοκάζαμε

«Με το MDMA γουρλώνω τα μάτια όπως οι χορευτές εκείνοι των φυλών που εκστασιάζοντα χορεύοντας γύρω από μια εστία φωτιάς. Αυτή τη φορά όμως η φλοξ δεν έρχεται από το κάψμο ξύλων, αλλά από μία σχεδόν μή-πιστευτή εσωτερική έκρηξη συναισθημάτων του «ανήκειν», καθώς και απο κατι ηλεκτρικά απομεινάρια ορθολογιστικής σκέψης που σου λένε – έτσι θα έπρεπε να ζούσαμε.»

«Οι στιγμές που ο άνθρωπος τριπάρει με βάζουν στον πειρασμό να τις χαρακτηρίσω ως ιερές, κάτι το οποίο η πολιτικότά μου έρχεται σε σύγκρουσε μεν, αλλα αισιοδοξώ σκεπτόμενος ότι η κάθε σύγκρουση παράγει ηθικές, οι οποίες παράγουν αισθητικές, οι οποίες παράγουν πολιτικές και οι οποίες διαμορφώνουν ταυτότητες που μας χωρίζουν.

«Είναι οι στιγμές που έχει το βλέμμα του ενεργού παρατηρητή. Σαν να κάνουμε stop στην εκέλεση του αλγορίθμου των κοινωνικών σχέσεων και εξετάζουμε τον πηγαίο κώδκα.»

«Αν και μάλλον κάνω λάθος – αυτό ταιριάζει περισσότερο στο tripping των μανιταριών. Στο rollng του MDMA, το βλέμμα μοιάζει, άλλα έχει άλλη αφετηρία.»

«Είμαστε και τα 4 γυμνά. Ένα πανέμορφο όμορφο αγόρι λέει οτι η κατάσταση είναι εντελώς έκφυλη. Προηγουμένως σε ένα ξέσπασμα εκπλήξεως –ήταν η πρώτη του φορά- είπε: ‘τι μου λές ρε φίλε? Τόσο μίζερες είναι οι ζωούλες μας. Αυτό είναι καταπληκτικό….»

ΖΩΓΡΑΦΙΑ

«Με το MDMA συμβαίνει ένα –απο μηχανής- debugging στον πηγαίο κώδικα του software που λέγεται ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, και τρέχεις…»

«Υιοθετείς τοτέμ, περσόνα. Γίνεσαι σατανάς, διαόλι.»

«Είναι όλα σώμα. Το –κατα τους καπιταλστές- ‘IQ’ φαίνεται να αλλάζει εργοστάσιο παραγωγής, και το αναλαμβάνει η σάρκα.»

«Κρατάω κάτι πολύ ιδιαίτερο, που κανείς δεν το αντέχει καν. Όταν κοιτάζομαι με τον άλλον στα μάτια για ΠΑΡΑ πολύ ώρα (δίχως να τον αγγίζω απαραίτητα), και ‘κλειδώσετε βλέμματα’, λαμβάνει χώρα η στιγμή που για πρώτη φορά στην ζωή μου ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ την λέξη Έκσταση. ‘Έκσταση’ όχι ως την χημική ουσία, αλλά  ως αυτό που χάθηκε ανα τα χρόνα. Αυτό που φυλές ανα την γη προσπελάττανε μεσω χωρών, μουσικής, μανιταρών, πολέμων, ή απλώς ζώντας μόνιμα μέσα της… Αυτό είναι το Rolling.»

«Ενω δεν υπήρξε…»

« πωωω γραφω πράγματα που ακούω και οχι σημειώσες του μυαλού μου. δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. σε λίγο δεν θα εχουμε καμμια δικαιολογία να μην χορεύουμε. Μόνον εάν είμαστε νεκροί.»

«Δεν αντιστέκεσαι. Το σώμα σου αναλαμβάνει. Ο ήχος της μουσκής πλέον δεν προσλαμβάνεται από τα αυτιά μόνο, αλλά από ολόκλξρο το σώμα.»

«Είμαστε μία κοπέλα, ένας πούστης –εγώ- και 2 όμορφα στρείτ αγόρια».

«Γυμνοι.»

«Φιλομαστε και τριβομαστε με μια αγάπη που δεν είναι στην σφαίρα της διανοήσης αν και διαβασα εχτές για την ιπτάμενη πυραμίδα πάνω από την Μόσχα. Πιστεύω στους εξωγήινους. Νιώθω ότι τώρα μας παρακολουθούν και ότι η ζωή τους είναι μόνιμα έτσι. Μας λυπούνται που πρέπει να περάσουμε τόσο πόνο για να φτάσουμε στην ωρίμανση, αλλά το κάνουν από αγάπη. Και η ώρα έρχεται. Όλα θα πάνε καλά.»

«Νιώθω λες και κρατιόμαστε αγκαλιά σφιχτά, σε μιά δίνη ηδονής ψυχεδέλειας και αρχετύπων. Και γύρω μας, το χάος.»

ΖΩΓΡΑΦΙΑ

«Όμως αλλιώς εννοώ το αρχέτυπο του MDMA και αλλιώς των μανιταριών.

«1. Το MDMA σου αφαιρεί όλα τα κοινωνικά κεκτημένα του homo sapiens και θυμόμασται το πως ήταν να είμαστε ζώα χωρίς κουλτούρα, πολιτισμό ή γραφή. Ζώα που έτυχε να τους μείνει -άγνωστο από πού- κληροδότημα μια γλώσσα, σε εμάς έτυχε τα ελληνικά και μια μακρινή ανάμνηση από μια ζωή άσκοπη και εσφαλμένη.»

«2. Τα Μανιτάρια είναι δύσκολο μονοπάτι, αν και –συγχωρέστε με- ανώτερο. Τα μανιτάρια θα είχαν το ίδιο αποτέλεσμα, ανεξαρτήτως της κουλτούρας/γλώσσας/πολιτισμού του ανθρώπου που τα τρώει. Σου δείχνουν την φόδρα του χρόνου, την φόδρα του θανάτου, την φόδρα της φόδρας, καθώς και πολλά άλλα συμπαντικά αρχέτυπα, που δεν μπορώ άλλη τεχνική να χρησιμοποιήσω για να τα διατυπώσω πέρα από φτωχή ποίηση.»

«Για ένα μέλος μιας Αφρικανικής φυλής, το MDMA είναι αχρηστο.»

«Αντθέτως, εάν έτρωγα μανιτάρια με ένα άτομο απο μιά φυλή της αφρικής, θα είχαμε τις ίδιες συμπαντικές προσλαμβάνουσες (φοδρα χωροχρόνου – άσχετη η διαφορά της αισθητικής των πολιτισμών του καθενός). Διότι είμαστε και οι 2 κάτοικοι της τρέχουσας ύλης και ενέργειας.»

ΖΩΓΡΑΦΙΑ

«Σφάλμα μεγάλο να φας μανιτάρα και να διασκεδάσεις, ή να ασχολε΄σα με κοινωνκά – τεχνοκρατικά θέματα».

«Τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις στην κοινωνική σου ζωή δεν έχουν θέση, δεν ανήκουν στην ψυχεδέλεια αυτή.»

«Σκέφτομαι υπαρξιακά θέματα, και αναγιεννέμαι μέσα από αυτή την κατάρρευση όλων των γνωστών μας σταθερών και μεταβλητών (καταρρέουν ΚΑΙ οι μεταβλητές?). Σε αυτά, σε αγαπάω για αυτό που θα περάσεις, συμπερλαμβάνεται και το ‘εγώ’ σου. Ο εαυτός σου.»

«Ξέρεις πως? Σαν ένα αντίστροφο ταξίδι μιας κουράδας που περνά απο τα σπλάχνα rewind και καταλήγει ένα φαγώσιμο αντικείμενο μπροστά σου.»

«Rolling.»

«Αλλά έλεγα για εκείνο το ‘βλέμμα’: Θέλω να φιλήσω τον άνθρωπο που το έχει φάει λόγω της ψυχεδέλειάς του, όπως δίνουμε φαγητάκι στον σκύλο μας αφού κλάψει γιατί πεινά. Για το αστέρι στο βλέμμα ενός τζάνκη όταν του δώσεις ένα ευρώ και συμπληρώσε τα λεφτά για να πάει να γίνει»

ΖΩΓΡΑΦΙΑ

«Ομως υπάρχει ένα προβληματάκι. Το ένα από τα δύο αγόρια είναι ένα πλάσμα που θέλω να του ρουφήξω όλους τους χυμούς του σαν φρούτο. Τον έγλειψα πάρα πολύ και για πρώτη φορά αισθάνθηκα σεξουαλική ηδονή και εν τέλει οργασμό στην γλώσσα μου.»

«Δεν έχω ξαναζήσει τόσο σπάνια επίπεδα επιθυμίας για έναν άνθρωπο. Μου είναι πρωτόγνωρο. Στην νηφάλιά μου ζωή έχω ζήσει το να θέλω αγάπη, έρωτα ή σεξ από κάποιον, αλλά αυτή τη στιγμή υπάρχει μονάχα ένα «ΘΕΛΩ» που κορεύεται και χορτάζεται ηδονικά κάθε δευτερόλεπτο που γυμνοι ερωτοτροπουμε.»

«ΘΕΛΩ να γλείψω όλο του το σώμα και τα σάλια μου να του δώσουν ποιότητες Ιερού Ναού»

«Ακούω από την μουσική την παραίσθηση ‘η ζωή ήτανε να αλλάξει’. Επίσης με την άκρη του ματιού μου, αντικείμενα και σκιές παίρνουν ανθρωπόμορφες αισθητικές και ενέργειες σάμπως να ήμασταν περισσότεροι.»

«ΤΟΥ ΞΑΝΑΓΛΕΙΦΩ το σώμα και δεν υπαρχει πια εγκεφαλος σε κανεναν. Δεν σηκωνει συζητηση.»

«Εκκρίσεις.»

«Αν αυτό που κάνουμε ειναι Σατανικό, νιώθω τιμημένος. Αυτός που γλείφω μου θυμίζει απίστευτα έναν φίλο μου και σύντροφο που λέγεται Θάνατος. Όση ηδονή μου δίνουν τα σκοτάδια, οι σκιές, το κρύο, ο πόνος, η μοναξιά, τα αιχμηρά αντικείμενα, ο πόνος, η Υψηλή Μαγεία, η αυτοκτονία, τα τραγούδια ανάποδα, τα ουρλιαχτά μέσα στην νύχτα από βιασμό 30 Απρίλη 1986: της ημέρας που γεννηθηκα. Δυσκολευομα να αντιληφθω τι σκατα εχει παξει με την γεννα μου, την ζωη μου και οτι ολοι θα πεθανουμε αυτη τη στιγμη…»

«Το οτι θα πεθάνουμε ΟΛΟΙ –δίχως εξαιρέσεις- με γεμίζει με κύματα ευτυχίας, πληρότητας, έκστασης και χορού. Διαόλια που αυνανίζονται. Μπροστά μου αυνανίζεται ο Μπαφομέτ.»

«Μόνο κρέας και καύλα ακούω»

«Νιωθω πολύ αισιόδοξος.»

«Ο εγκέφαλος στην κοινωνία μας, απολαμβάνει το μονοπώλιο της σκέψης και απεχθάνεται τον χορό των μελών μας. Και το αντίστροφο.»

«Τώρα ακούω μια φωνή: μίλα αγόρι μου, μίλα αγόρι μου…»

«Δεν θέλω άλλο πια εγκέφαλο, θέλω αυτό που ζω τώρα να μην τελειώσει. Μόνο τότε ίσως κα να φοβηθώ τον θάνατο λίγο.»

«Θέλω => Κάνω. Και κανείς και τίποτα δεν θα μου το χαλάσει αυτό ποτέ. Θα κάνω ότι γουστάρω.»

ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΤΕΧΝΗΣ

Ενα τμήμα κειμένου απο κάτι που γράφω…

 

2

Ας γενικεύσουμε την προσωπική μας ιστορία σε συμπεράσματα για το πως γεννήθηκε ένας καλλιτέχνης.

Θα ασχοληθούμε με άτομα που άνηκαν από μικρά στην κατηγορία του «αλλου» από μικρή ηλικία. Εμφανώς ομοφυλόφιλοι, άσχημοι, ανάπηροι, μετανάστες, φτωχοί, ανίκανοι, φοβισμένοι. Γενικότερα, όλα τα άτομα που απο μικρή ηλικία δεν είχαν την τύχη να βιώσουν συναισθήματα ασφάλειας, αγάπης, ευεξίας και την αίσθηση του «ανήκειν».

Αυτά τα άτομα, όντας εξοστρακισμένα από την κοινωνία των ζωντανών, πέρασαν πολύ χρονικό διάστημα μόνα τους. Σε αυτό το χρονικό διάστημα, είχαν την ευκαιρία (1) να σκεφτούν πολυ¹ καθώς και (2) να παρατηρήσουν λεπτομερειακά την κοινωνία των ζωντανών. Η παρατήρηση αυτή ήταν λεπτομερειακή σε εξαντλητικό βαθμό, απ’ ευθείας ανάλογο με την πύρινη ανεκλπήρωτη επιθυμία του να άνηκαν στο σύστημα σχέσεων του αντικειμένου παρατήρησής τους.

Ανάλογα με το γούστο του κάθε ατόμου (καθώς και τον παράγοντα της τυχαιότητας), το κάθε άτομο εστίασε την παρατήρησή του σε διαφορετικό πεδίο. Άλλοι παρατηρούσαν τους ήχους της κοινωνίας των ζωντανών. Άλλοι τις εικαστικότητές της. Άλλοι τα δράματα που πλέκονταν. Άλλοι τα θέματα που εκφράζονταν, ή ακόμη και τις τεχνικές έκφρασης του καθημερινού λόγου. Ουσιαστικά, η επιλογή αυτή ήταν μια πρωτόλεια κατευθυντική γραμμή προς την μελλοντική επιλογή ενός ή παραπάνω θεσμισμένων καλλιτεχνικά αντικειμένων (τραγούδι, θέατρο, εικαστικά, ποίηση, performance art κλπ).

Μια κρίσιμα σημαντική στιγμή και ίσως η κοσμογονία της καλλιτεχνικής δημιουργίας (γενεαλογικά μιλώντας) για το άτομο, ήταν η στιγμή που συνηδειτοποίησε ότι δεν μπορεί να έχει την πολυτέλεια να αναπαράξει τα δεδομένα και τους καρπούς της παρατήρησής του όντας μέλος της κοινωνίας των ζωντανών, καθώς τα χρόνια περνούσαν, και συνέχιζε να είναι ένα εξοστρακισμένο «άλλο».

Μία επιλογή έμενε μόνον: Να αρχίσει να κατασκευάζει στο φαντασιακό του νέες φόρμες και σχήματα προσκείμενα στο πεδίο που παρατηρούσε. Για παράδειγμα, ένας επίμονος παρατηρητής των σχεσιακών δραμάτων της κοινωνίας, θα άρχιζε να κατασκευάζει στο μυαλό του σενάρια δραμάτων που πλέκανε μεταξύ τους φανταστικοί χαρακτήρες. Θα δημιουργούσε στο φαντασιακό του προσωπικότητες με αναλυτικότατα βιογραφικά, να συμμετέχουν σε μεταξύ τους συγκρούσεις, συγκερασμούς, παύσεις και λήξεις. Μια πρώιμη δραματουργία. Επίσης, θα πέρναγε ώρες στο δωμάτιό του, μιμούμενος έναν τσακωμό μεταξύ φίλων και την μετέπειτα συνθηκολόγησή τους. Αυτό θα ήταν το καταφύγιό του. Ειρωνικά, το πλέγμα εξουσίας που τον απέρριψε και τον έστειλε στην σφαίρα της μοναξίας, είναι το συγκεκριμένο Αυτό που αναπαρίσταται στο μυαλό του και στον προσωπικό του χώρο-σκηνή, με μια προσωποποιημένη διαδρομή προς την κοινωνική ‘αλήθεια’, καθώς η προαναφερθείσα μοναξιά, επηρρεάζει τα φαντασιακά αυτά σενάρια, κάνοντάς τα να αποκλίνουν από την μετριότητα της καθημερινότητας και να πλησιάζουν μια λιγότερο παστέλ αλληλουχία συμβάντων και αισθητικές φόρμες.

Και φτάνουμε στην στιγμή που το παιδάκι αυτό, ως έφηβος (ή και λίγο νωρίτερα / αλλά ίσως και λίγο αργότερα) γίνεται το υποκείμενο ‘καλλιτέχνης’:

Είναι η στιγμή που συνεδητοποιεί ότι στην κοινωνία των ζωντανών, υπάρχουν κάτι περίεργοι άνθρωποι που λέγονται «καλλιτέχνες», και ουσιαστικά συγκροτούν την ταυτότητά τους εξασκώντας ακριβώς αυτό, που το παιδάκι είχε ως καθημερινό εργαλείο επιβίωσης. Και όχι απλώς αυτό, αλλά το παρουσιάζουν υπερήφανα στην κοινωνία των ζωντανών ως το Έργο τους, με τα βλέμματά τους έτοιμα να κατασπαράξουν αυτό που ουσιαστικά αυτοί κατασκεύασαν: Τον τρόπο, δηλαδή, που το υποκείμενο που εξορίστηκε στην σφαίρα του θανάτου (καλλιτέχνης) κάνει ένα επιλεκτικό re-construction τμημάτων της πραγματικότητας, ωστε να ανιχνεύσει και να επικυρώσει αλήθειες της ζωής (κοινωνία).

Με δυό λόγια: Το πώς ο θάνατος, παρατηρεί την ζωή.

 

Κοινωνία = Ζωή

Τέχνη = Θάνατος

 

¹ Να σημειωθεί ότι η έντονη και συνεχόμενη σκέψη που αναφέρεται στο κείμενο δεν υποννοεί ανάπτυξη μεγαλύτερης ευφυίας από τα άτομα της κοινωνίας των ζωντανών. Αντιθέτως, η εστίαση πρέπει να γίνει στην ένταση της σκέψης και στην ποιοτική της σύνδεση –σχεδόν γεννεσιουργική- με το εργαλείο της φαντασίας. Ο γράφων του κειμένου δεν αρέσκεται στο να δείχνει σημαδια πίστης στην ευφυία ούτως ή άλλως.

Λάβδανον

Από την ποιητική συλλογή «Λάβδανον» που έγραψα το 2010, και θα εκτυπώσω με τη βοήθεια πρίντερ μέσα στο 2011.

 

ωμέγα

Συνειρμικά, η έννοια της νηφαλιότητας, μου φέρνει στον νου την λέξη «μαχαίρι». Τα περιγράμματα των σωμάτων διακρίνονται εύκολα και ο αέρας φρενίτιδα κουβαλάει. Το τελευταίο χαμόγελο δεν κρύβει καμία υπόσχεση. Από όλα τα βλέμματα θάνατος ξεφυτρώνει. Την ήττα μας δεν την παραδεχόμαστε. Κατά την διακοπή λοιπόν της νηφαλιότητας -με όποιον τρόπο- επανερχόμαστε στην αέναη και λυσιτελή παραγωγή φτηνών πορνό για τους έξυπνους του διαστήματος, πλέκουμε τα δράματά μας, με νύχια δεν κουρευόμαστε και φροντίζουμε για την καταγραφή των άνωθι εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.

 

2

Ενηλικιωθήκαμε και πράγματι εκυρήχθη πόλεμος σε κάθε τι ωραίο, κάθε τι ηδονικό, αλλά κυρίως προς σύμπασες τις ιριδίζουσες απολαύσεις που καρεκλοκενταυρικά αυνανίζονταν δίχως να δημιουργήσουν ανατροφοδοτήσεις εμετών, σπασμένο δόντι μέσα σε όνειρο, παχύρρευστο μαύρο αίμα και πάλι παρανομώ.

 

 

16

Στα τοπία της εξαίρεσης,

του άλλου

και του μη αντιλήψιμου,

ορθογραφεί το σώμα μας

μεταμεσονύκτια γράμματα της ασφάλτου.

Ενωμένοι, στον τόπο του εγκλήματος

που έχει για θύμα του

τον αέρα,

αλληλέγγυοι στην έλλειψη ταυτότητας

της μίας και του άλλου,

σφίγγουμε τις χαρμανιάρικές μας κοιλιές,

αγνοούμε προσωρινά την επέλαση των χαπιών

στων ονείρων μας την πλεκτάνη

και παραμένουμε με ξινά δάκρυα και ελπίδες,

κολλημένοι

με το βλέμμα στον ουρανό.

Πακέτο η μέλλουσα βροχή.

Το περιπολικό που περνάει,

προκαλέι την παυλοφική ανόρθωση

της σπονδυλικής μας στήλης,

αλλά ταυτόχρονα και μια υπενθύμιση

ότι πηγάζουν υφές από εκεί,

δούρειοι ίπποι των ψευδαισθήσεων,

ευηπόληπτοι πολίτες,

χάη και σπέρμα.

 

 

17

Είναι φορές που αυτόματα,

με το ταξίδι χίλιων καφέ κόκκων

από την Πατησίων στην μύτη μας

και τούμπαλιν,

το βίωμα ενός Αγίου

διεκδικεί την θέση του σε κάδρο τραπεζαρίας.

Διαγράφει στίγματα ενοχών,

στα ερμηνευτικά του σχήματα

εμπεριέχεται ο λόγος για το συνάχι

και ο πόνος στα έντερα,

κρυφή πληγή,

το αγκίστρι της απελπισίας,

αλλά ταυτόχρονα,

και το πολυτελές χαρτί,

πάνω στο οποίο γράφτηκαν

τα απομνημονεύματα ενός Αγίου.

 

 

13

Εχθρός μας δεν είναι η αντανάκλαση του άλλου. Εντοπίζω λίβελλους ακατανόησης και μέριμνας μονοπάτια σε αυτή την ερμητική αποδοχή της άσκοπης δημιουργίας. Εχθρός μας είναι η εχθρότης. Εχθρός μας είναι η πεπερασμένη θάλασσα. Εχθρός μας είναι η επαμφοτερίζουσα αισθητική της στρόφιγγας του αστυνομικού, πνίξιμο οικοκυρικών και νεύμα και όφις. Ο μοναδικός εχθρός μας, είναι το ίδιο μας το θύμα.

 

6

Μου λές απείθαρχα λόγια όπως κάτι που δεν καταλαβαίνω.

Η εικόνα από το μέλλον.

Και το παράσημο της παρακμής, φορεμένο στα μαύρα μπουφαν

των συντρόφων που αγάπησα.

 

 

 

8

θλιμμένες υπάρξεις είμαστε

λυγερές και σκυφτές μορφές,

σκεφτικές μέσα στην αυτιστική

τους επαναστατική ύπαρξη

θλιμμένος, σκεφτικός και γκρι,

σαν ζωγραφισμένος με μολύβι μια Κυριακή

θέλω να’ μαι

ώστε η κάθε άκαμπτη,

άρρωστη

και νοσηρή μου εικαστικότητα

να πέσει πάνω σου και να

σαμποτάρει την κατεσταλμένη

χοροεσπερίδα της μελανής

υπάρξεώς σου

 

Αντίο για σήμερα.

SICK – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ

Οι αρχές των 80ς περιείχαν πλέον μια αρκετά διαδεδομένη υποκουλτούρα συσχετιζόμενη με την αναρχία και τις καταστασιακές φάσεις, το Punk. Μέσα στον συντηρητισμό του Λονδίνου στα τέλη της δεκαετίας του 70, η επιτέλεση του «πάνκη» εμπεριείχε ουσιαστικά, οτιδήποτε μπορούσε να σοκάρει και να ανακατέψει τα στομάχια της τότε κοινωνίας. Η πανκ εμφάνιση ήταν βρώμικη, τρομακτική, μη-ταξική, εκτός πραγματικότητας, άρρωστη, έκνομη.

Στη μεταμοντέρνα σύγχρονη κοινωνία, η αγαπημένη μας πανκ αισθητική, δυστυχώς έχει αφομοιωθεί από το σύστημα. Καπιταλιστικές γραμμές ρούχων πλέον έχουν μιμηθεί αμέτρητες φορές τις αισθητικές του άλλοτε, οι στολές αυτές έχουν βγει εκτός πολιτικών τόπων και πλαισίων. Διασημότητες του καλλιτεχνικού στερεώματος, έχουν επηρεαστεί από αυτή την «ουάου» αισθητική, και την εμπεριέχουν στις «casual» εμφανίσεις τους.

Η σύγχρονη εποχή, έχει την ανάγκη μίας επαναστατικής αισθητικής επιτέλεσης, η οποία θα πρέπει να εφευρεθεί από το μηδέν.

Στη σύγχρονη κοινωνία, ο υπ’ αριθμόν 1 φόβος στο κεφάλι πολλών πολιτών είναι η «σωματική» και «ψυχική» «νόσος». Μετά από πολλές βιοπολιτικές καινοτομίες με πληθώρα φαντεζί καινούριων ιών που κυκλοφόρησαν «στην αγορά», παρατηρούμε κόσμο στα μέσα μεταφοράς να φοράει μάσκες. Τα προϊόντα αποστείρωσης και απολύμανσης, έχουν σίγουρα διπλασιάσει τις πωλήσεις τους. Επιπλέον, όπως έχουμε ασχοληθεί και στο παρελθόν με αυτό το θέμα, η οποιαδήποτε παρέκκλιση από την αντιληψιακή νόρμα περι πραγματικότητας, καταδικάζεται σε φυλάκιση στα λευκά κελιά των ψυχιατρείων, ή σε βρώση ψυχοτρόπων ουσιών που προωθούν οι φαρμακευτικές εταιρείες, ως χημικούς ζουρλομανδύες.

Η οικονομική κρίση χτυπά τις καρδιές των δυτικών μητροπόλεων, και παρ’ όλα αυτά, πολίτες που χρωστάνε ποσά χρημάτων σε πιστωτικές και δάνεια, συνεχίζουν να καταναλώνουν επίσημες γραμμές ρούχων, να φροντίζουν για την ολοκληρωτική αποστείρωση των σωμάτων τους και των σπιτιών τους, και να καταστέλλουν επιθυμίες που διαχωρίζουν τις υπάρξεις τους σε σεξουαλικές και μη.

Ίσως η κατάλληλη μορφή για να σοκάρει την κοινωνία, αλλά και να μας βαφτίσει επιτέλους και αισθητικά «μη πολίτες» θα ήταν μια υπερβολή της ασθένειας, που θα χτυπά το κατεστημένο της υγείας. Ότι «προβλήματα» -κατά το σύστημα- φέρει το σώμα μας, μπορούμε να τα υπερβάλλουμε και να τα επιδυκνείουμε. Το ένα μας πόδι είναι πιο κοντό? Θα κουτσαίνουμε επιδεικτικά και με τρανταχτό λίκνισμα της μέσης. Έχουμε πρόβλημα στο έντερό μας? Θα το ανακουφίζουμε μέσα στο λεωφορείο. Έχουμε κατάθλιψη και χρειαζόμαστε εκτόνωση? Θα ουρλιάζουμε στις σήρραγες του μετρό.

Θα προσθέσουμε και άλλα στοιχεία ασθένειας στα σωματά μας, που μπορεί να μην τα φέρουμε όντως, για περεταίρω πρόκληση. Μαλλιά χημειοθεραπείας, σαρκώματα στο δέρμα, κακοποιημένα τατουάζ, μολυσμένα piercing και μύξες να τρέχουν. Θηλυπρεπή αγόρια και κορίτσια με μούσια να τρέχουν στους δρόμους. Σάλια γεμάτα πιθανότητες ιών να πετάγονται συντριβάνι στους περαστικούς.

Το σαμποτάζ στο κοινωνικό εργοστάσιο έχει και τις αισθητικές του πτυχές, ένα μικρό κομμάτι της ολικής επίθεσης στο υπάρχον.

ΟΙ ΗΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

(παραλήρημα)

Οι μέρες όλο και περισσότερο μου θυμίζουν εκείνα τα οποία ονειρεύτηκα ως παιδί.

Οι περιπέτειές μου, οι σύντροφοι που με στηρίζουν και στηρίζω, οι ουσίες που κάνω έρωτα και οι συγκρούσεις στις οποίες μετέχω, επιβεβαιώνουν όλο και περισσότερο την αντίληψή μου ότι τα πράγματα όσο πάει και εντείνονται. Τα πράγματα όσο πάνε και αυξάνουν το ενδιαφέρον τους εκθετικά. Η μιζέρια και η κατάθλιψη όσο πάει μου φαίνεται εφηβική αντιδραστικότητα.

Οι άνθρωποι ξέχασαν ότι για να καταφέρεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου πρέπει πρώτα να αγαπήσεις την κάθε πιθανότητα του μέλλοντος που μπορείς να επηρεάσεις, μαζί με τους ανθρώπους που την περιλαμβάνουν.

Σκέφτομαι ότι θέλω να εμβαθύνω στην πόλη αυτή, να ξεζουμίσω και να εκμεταλλευτώ κάθε στιγμή αδρεναλίνης και ηδονής που τόσο απλόχερα προσφέρει η συνθήκη του να ζεις εξεγερμένος κάτω από τους εξουσιαστές. Θέλω να ξεπεράσω τον κίνδυνο και να κινδυνέψω τις βαρετές στιγμές που όσο πάει και μειώνονται.

Το νόημα της ύπαρξής μας είναι ακριβώς μπροστά μας και μόνο η αντιδραστικότητα και η μιζέρια μπορεί να το θολώσει – απλά χρειάζεται να ζούμε με τις ασφάλειές μας έτοιμες να τιναχθούν. Δεν χωράνε μιζέριες, καταθλίψεις και η οποιαδήποτε δήθεν σκοτεινή ηττοπάθεια. Όσοι μας πατήσανε θα πατηθούν και μάλιστα πολύ άσχημα και με πολύ αίμα.

Γνωρίζω αναρχικούς που δεν εντοπίζουν νόημα και σκέφτομαι ότι απλά έχουν αρχίσει να αποδέχονται την τόσο μουδιαστική εφησύχαση που μας έρχεται από τα πάνω, ξεχνώντας την έκπληξη του παραλόγου και της εξεγερσιακής μας ύπαρξης.

Οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται την απάτη της πολιτισμένης ζωής.

Ο πλανήτης βρίσκεται ένα βήμα πριν την γενικευμένη σύρραξη. Συνειδητότητες καταγράφουν εννοιολογικά άλματα.

Και πλέον μοιάζει όσο επίκαιρο όσο ποτέ το να είσαι Αναρχικός, και να οικειοποιείσαι την ζωή του Λύκου.

ΤΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΑ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ

Συζητώντας με έναν διαδικτυακά γνωστό μου περί του εάν η έννοια της ψυχικής ασθένειας είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα, μου δήλωσε ότι ο αυτισμός που βιώνει είναι κάτι που όχι απλά του το διαγνώσαν γιατροί, αλλά κάτι που παρατηρεί ότι τον επηρεάζει σε θέματα αντίληψης πραγματικότητας και πράξης, και εντοπίζει όντως διαφορές με υποτιθέμενα «υγιείς» ανθρώπους. Το ερώτημά του σε εμένα λοιπόν ήταν πως γίνεται εγώ να υποστηρίζω κάτι τέτοιο, αμφισβητώντας την εμπειρία του, και χαρακτηρίζοντας την ασθένειά του μύθευμα.

Αρχικά, οι Καπιταλιστές Γιατροί αυτού του συστήματος, καθώς και όλο το ερευνητικό προσωπικό όλων αυτών των καιρών, κατά κάποια διαβολική σύμπτωση, εντοπίζουν και βαφτίζουν ασθένειες, όλες εκείνες τις συμπεριφορές που θα χαρακτηρίζονταν ως αντιπαραγωγικές. Ουσιαστικά, τα σύνολα της αισθητηριακής εμπειρίας ενός ανθρώπου ο οποίος δεν μπορεί να προσαρμοστεί στο -πραγματικά- άρρωστο σύστημα που ζούμε, βαφτίζονται «παθολογίες», και ανάλογα με την συμπτωματολογία, τοποθετείται και μία ταμπελίτσα η οποία δηλώνει την αντίστοιχη ασθένεια.

Ύστερα, σε μία φανταστική κοινωνία όπου ο χρόνος του ανθρώπου δεν έχει να κάνει με την οποιαδήποτε παραγωγικότητά του, οι άνθρωποι δεν θα χωρίζονταν σε ψυχικά υγιείς και μη, αλλά θα υπήρχε ένα πλουραλιστικό φάσμα ανθρώπινης αντίληψης, αφού και η τρέλα του καθενός δεν θα του ήταν τροχοπέδη για τίποτα, αλλά και το υποτιθέμενα υγιές μυαλό ημών θα είχε εκφράσει ελεύθερα όλες του τις παρεκκλίσεις από την τωρινή κοινωνική νόρμα. Ποιος ξέρει? Ίσως η Σχιζοφρένεια (κατάσταση που εμπειρικά θυμίζει 99% την ψυχεδέλεια από ενθεογενή) να επεκτεινόταν και η κοινωνία αυτή να τρίπαρε ελεύθερα.

Ποιος μας λέει ότι αυτό το σύστημα δεν έχει καταστείλει την φυσική ψυχεδέλεια του ανθρώπου και ότι οι λίγοι που δεν άντεξαν να προσαρμοστούν, φυλακίζονται στα λευκά κελιά των ψυχιατρείων?

Οι «επικίνδυνες» ταμπέλες, όπως η ασθένεια που λέγεται Ψύχωση (αγγλικά: Psychosis), οι οποίες λόγω των παραισθήσεων, της έλλειψης αντίληψης και της συγχυσμένης συνειδητότητας μπορεί να προκαλέσουν βίαιες συμπεριφορές, ουσιαστικά τονίζουν την ανικανότητα προσαρμογής του υγιούς μυαλού στο άρρωστο πολιτικά και πολιτισμικά περιβάλλον, συγχύζοντας το από όλες τις απόψεις.

Το Ιατρικό Καπιταλιστικό Καθεστώς έχει φτάσει στο σημείο να θεωρεί διαταραχή της συμπεριφοράς την επαναστατικότητα του υποκειμένου, δίδοντας της το όνομα «Αντικοινωνική Διαταραχή Προσωπικότητας – Antisocial Personality Disorder». Διαβάζοντας το λινκ για την περιγραφή αυτής της… ασθένειας, θα δείτε ότι ουσιαστικά φωτογραφίζει τα επαναστατικά υποκείμενα.

Οι Ψυχίατροι λοιπόν, είναι οι μπάτσοι στην έμφυτη ψυχεδέλεια του ανθρώπινου όντος, που όταν εντοπιστεί ακόμη και μετά από όλη την εξουσιαστική καταστολή, θανατώνεται οριστικά με τον εγκλεισμό και την νάρκωση.

Η λεγόμενη «συμβουλευτική» υπηρεσία (κοινώς Ψυχολόγοι) είναι ουσιαστικά η «κοινωνικά αποδεκτή» από την Mainstream κοινωνία στρατηγική, ώστε ο κάθε άνθρωπος να συνεχίζει να αντέχει την παράνοια αυτού του συστήματος και των τρεχουσών κοινωνικών σχέσεων χωρίς να χάσει τα λογικά του. Οι Ψυχολόγοι λοιπόν, φροντίζουν να κρατούν το άτομο σε μία παραγωγική συνθήκη, παίζοντας τον ρόλο του δημοτόμπατσου της κατεσταλμένης μας ψυχεδελικής ύπαρξης.

Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΜΕΘΗΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ Η ΔΑΙΜΟΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

Η περίπλοκη σχέση του ανθρώπου με τις ψυχότροπες ουσίες έχει ουσιαστικά ξεκινήσει με την παρουσία του σε αυτόν τον πλανήτη. Αμέτρητες καταγραφές παρουσιάζουν πολιτισμούς του παρελθόντος να έχουν οργανική χρήση των ουσιών αυτών, και μάλιστα πολύ συχνά ενταγμένη στην κοινωνική σφαίρα. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η χρήση μανιταριών ψιλοκυβίνης (Psilocybe Cubensis) από τους Μάγιας, αλλά και η δυνατή σύνδεση των ανατολικών λαών με την Κάνναβη (=μπάφοι).

Η αρνητική κοινωνική συνείδηση απέναντι στις ψυχότροπες ουσίες, καθώς και η απαγόρευση τους, είναι πρόσφατο -για την ιστορία- φαινόμενο, και υπογραμμίζει έντονα τα σχέδια των εξουσιαστών για την πνευματική καταστολή των ανθρώπων.

Ψυχεδελικές ενθεογενείς ουσίες όπως η κάνναβη, τα μανιτάρια ψιλοκυβίνης, το LSD, το DMT, με την ικανότητα τους να διαποτίζουν τον ανθρώπινο εγκέφαλο με «φίλτρα» τα οποία μπορούν να δώσουν μια ευρύτερη αντίληψη για αυτό που αποκαλούμε «πραγματικότητα», αλλά και μία πιο καθαρή αντίληψη για το μόρφωμα που αποκαλούμε «Δυτικός Πολιτισμός», παραμένουν στην παρανομία, με το επιχείρημα ότι, αν και δεν είναι ουσίες που μπορούν να προκαλέσουν εθισμό, δύναται να ξυπνήσουν ψυχωτικά επεισόδια σε ανθρώπους που πιθανόν να έχουν την τάση αυτή.

Για άλλη μια φορά, η προληπτική πολιτική του φόβου, σε όλο της το μεγαλείο (βλέπε AIDS).

Σε περίπτωση που η χρήση ψυχεδελικών ουσιών ήταν διαδεδομένη στον πολιτισμό αυτό, η κατάσταση θα ήταν αρνητική για τους εξουσιαστες: Αφενός η αίσθηση του χρόνου θα επανα-οικιοποιούταν από τον καθένα, και αυτό θα καθιστούσε τα πράγματα «αντιπαραγωγικά», και αφετέρου τα συμπεράσματα και οι αισθητικές που θα προέκυπταν από τις εμπειρίες αυτές, θα ήταν κάθετα αντίθετες με αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Και βεβαίως, σε μαζικό επίπεδο αυτό θα ήταν επικίνδυνο για το σύστημα.

Ναρκωτικές ουσίες όπως το αλκοόλ και η ηρωίνη, τσιτωτικές ουσίες όπως η κόκα και η νικοτίνη που όντως μπορούν να δημιουργήσουν μια σχέση εξάρτησης, προωθούνται από τα κράτη (νομίμως και μή) ώστε να δημιουργούν σε ανθρώπους καταπιεστικές συνθήκες απόγνωσης σε αναζήτηση για την ουσία που επιθυμούν. Η παρανομία κάποιων ουσιών (όπως η ηρωίνη) και βοηθά στο να καταστέλλονται χειρότερα οι χρήστες αυτής της ουσίας που επιθυμούν καθημερινή χρήση, αλλά και να ενισχύεται η οικονομία του εκάστοτε κράτους από τα έσοδα της «αγοράς» αυτής.

Βλέπουμε λοιπόν, ότι η απαγόρευση των ουσιών βοηθά στην καταστολή της συνειδητότητας, της φαντασίας και της επιθυμίας του ανθρώπου, και από την σκοπιά της έλλειψης ψυχεδέλειας, αλλά και από την σκοπιά της συντήρησης των «εθισμών». (Τα εισαγωγικά τα βάζω διότι πιστεύω ότι οι κοινωνικές συνθήκες ορίζουν τον εθισμένο, όχι μία ουσία. Για φανταστείτε να γινόταν παράνομο το τσιγάρο ΣΗΜΕΡΑ…)

Από την άλλη, ατομικότητες του αναρχικού χώρου έχουν την -σεβαστή για τις προθέσεις τους- άποψη, ότι «τα ναρκωτικά» (sic) συντελούν αρνητικά στην επαναστατικότητα του υποκειμένου.

Αρχικά, να δηλώσω ότι δεν μπορεί ένας αντικρατικός χώρος να ακολουθεί το κρατικό «λεξιλόγιο» και να βάζει όλες τις ουσίες στο ίδιο τσουβάλι αποκαλώντας τις «ναρκωτικά». Ναρκωτικές ουσίες είναι αυτές που καταστέλλουν το νευρικό σύστημα και δύο παραδείγματα είναι η πρέζα, και το ΑΛΚΟΟΛ (διότι υπάρχει η άποψη ότι ο επαναστάτης, την μπυρίτσα του την πίνει…. τα άλλα είναι τα «κακά»).

Δεύτερον, δεν υπάρχει καμμία κριτική στο πως η παρανομία ορισμένων ουσιών δημιουργεί την αντι-κουλτούρα αυτή που τόσο απεύχονται. Σε περίπτωση που το αλκοόλ γινόταν παράνομο αύριο, οι περισσότεροι θα γινόμασταν ακριβώς όπως οι χρήστες ηρωίνης που οι κοινωνίες αποκαλούν αφοριστικά «πρεζάκια», και δεν υπερβάλλω καθόλου αν σκεφτούμε το πόσες φορές καταναλώνουμε αλκοόλ την εβδομάδα, και τι θα γινόταν αν δεν το βρίσκαμε και εάν η τιμή ενός ποτηριού εκτοξευόταν στα 50 ευρώ!!!

Επομένως, βγάζοντας το αλκοόλ απ’ έξω, επειδή δεν κατανοούν ότι δεν δημιουργεί πρόβλημα (φανερό) λόγω της νομιμότητάς του, έχουν πέσει στην παγίδα των εξουσιαστών περί ηθικής και νομιμότητας στις ουσίες.

Επίσης, για όσους λένε ότι το αλκοόλ απλά σε ζαλίζει, ενώ το χασίς είναι… ναρκωτικό και σε στέλνει, να παραθέσω ότι πεθαίνουν ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ άνθρωποι ετησίως από την χρήση του αλκοόλ και τις προεκτάσεις αυτής της χρήσης, ενώ από την αρχή της ιστορίας μέχρι σήμερα, οι θάνατοι από χασίς, ήταν:

0 (ναι καλά διαβάσατε, μηδέν)

(επίσης θέλει μυαλό για να αντέξεις την ψυχεδέλεια, αν όταν την ακούς σου σκάνε οι σκέψεις του πόσο σφιχτοκώλης και κρυφο-αλλοτριωμένος είσαι, εννοείται ότι θεωρείς το αλκοόλ «άκακο» που σε κάνει να ΜΗΝ σκέφτεσαι. Κρυφο-Έλληνα…)

Τελειώνοντας, θα προέτρεπα τους ανθρώπους να επανακατακτήσουν τις απόψεις τους για το τι θα πει «θέτω το σώμα μου υπό συγκερασμό με μία ουσία», να μελετήσουν καλά το www.erowid.org και να αποφεύγουν το αλκοόλ, την πρέζα, το κάπνισμα και την κόκα. Επίσης να προσέχουν τα νοθευμένα.