ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΝΟΠΛΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΚΑΝ

Σχετικα με το θεμα των ενοπλων συντροφων που συνελληφθησαν και βασανιστηκαν, σας παραπέμπω σε αρθρο που εγραψα παλαιότερα και πιστεύω ότι ταιριάζει.

 

Αλληλεγγύη στους ένοπλους αντάρτες, στους ένοπλους ληστες και στον Ιλλεγκαλισμό.

 

Λινκ του παλιού άρθρθου: Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Η ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΤΣΟ ΚΑΙ Ο ΜΗ-ΠΟΛΙΤΗΣ

 

Στην μητροπολιτική πραγματικότητα, είναι συχνό φαινόμενο η εξακρίβωση στοιχείων η ακόμη και η προσαγωγή ατόμων από τους μπάτσους, με αφορμή την «ιδιαίτερή» τους εμφάνιση, την παρουσία τους σε δημόσιους χώρους ή και (όπως πρόσφατα) την παρουσία τους σε «κοιτίδες τρομοκρατίας» όπως αρέσκονται να αποκαλούν τα Εξάρχεια οι χείρες της ίδιας εξουσίας που εκτελεί κυριαρχικά τα άνωθι.

Συχνά όλες και όλοι έχουμε βρεθεί σε μία τέτοια θέση, και η αντιμετώπιση ενός τέτοιου συμβάντος από πλευράς μας περνά αρκετές φορές μέσα από ατομικίστικες διαδρομές. Η επιτέλεση του «αγανακτισμένου πολίτη» απέναντι στον μπάτσο, ζητώντας ευγενικά τον λόγο για τον οποίο μας ζητά ταυτότητα, η μακιαβελικής εμπνεύσεως ερώτηση «γιατί μου ζητάτε ταυτότητα? έχει συμβεί κάτι?», η δήλωση «εγώ στη δουλειά μου / στο σπίτι μου πήγαινα» και σε εξαιρετικές περιπτώσεις η απαίτηση να μας παραδώσει «τον αριθμό του» ώστε να τον χρησιμοποιήσουμε υποτίθεται για να καταγγείλουμε κάποια «αντιδημοκρατική συμπεριφορά του» αργότερα, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία δημοκρατικότατη συμπεριφορά πολίτη, η οποία μπορεί σε μοριακό πλαίσιο να μας γλιτώσει από ένα μεταμεσονύχτιο τράβηγμα στην ΓΑΔΑ, αλλά σίγουρα δεν αποτελεί σπόρο για μία συλλογικότερη πολιτική απείθεια η οποία εφόσον επικοινωνηθεί κατάλληλα, μπορεί να ασκήσει πολιτική με τους δικούς μας όρους.

Μη αποδεχόμενοι την δημοκρατική πολιτική συγκρότηση του υποκείμενου «πολίτης», οφείλουμε να προσθέσουμε και να επικοινωνήσουμε μία νέα μορφή καθημερινής συλλογικής αντίστασης μέσα στην μητροπολιτική μετα-μοντέρνα φυλακή. Με συλλογικούς (ποιοτικά και αριθμητικά) όρους, μπορούμε να αρνηθούμε να παραδώσουμε οποιαδήποτε ταυτότητά μας σε έλεγχο μπάτσου στον δρόμο. Ο αριθμός του δεν μας αφορά, καθ’ ότι δεν επιλέγουμε να κινηθούμε μέσω διαμεσολαβημένων διαδικασιών για να εκφράσουμε την εκδίκησή μας (την εκδίκησή μας την εκφράζουμε ευθέως – δεκαετίες τώρα).   Σε γενικευμένο πογκρόμ, μπορούμε συλλογικά να αρνηθούμε να παραδώσουμε οποιοδήποτε στοιχείο μας. Μαζικές προσαγωγές προς την ΓΑΔΑ καθημερινά σίγουρα θα παραδίδανε ένα αδιαμεσολάβητο μήνυμα προς το Υπουργείο ΠΡΟΠΟ, και εφόσον επικοινωνούταν πολιτικά και προταγματικά, θα έφτανε στο επίπεδο μιας καθημερινής κυψέλης αντίστασης στο μικρο-επίπεδο των παιχνιδιών εξουσίας μέσα στην πόλη. Υπερβολικές «ασεβείς» επιτελέσεις από πλευράς μας που θα δημιουργούσαν δυσμενή συνθήκη για την σωματικότητά μας, ειδικά όταν αυτές λαμβάναν χώρα σε ατομικό επίπεδο και προτού η ιδέα αυτού του άρθρου κάποτε είναι μια πολιτική πραγματικότητα, θα μπορούσαν να αποφευχθούν για την ώρα.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη έγραψε ιστορία στα πλαίσια της πολιτικής ανυπακοής, με δεκάδες πολίτες να παύουν την επιτέλεση του «πολίτη» και, απελευθερώνοντας εξεγερμένους που πιάστηκαν προσωρινά όμηροι στα χέρια των μπάτσων, γιουχάροντας πολιτικές κινήσεις των ΥΜΕΤ, και πετώντας γλάστρες από τα μπαλκόνια στα εξάρχεια έγιναν έμπνευση για τον εμπλουτισμό των καθημερινών, «εξω-κινηματικών» στιγμών (αν υφίστανται τέτοιες) της καθημερινότητας όλων μας.

Η καταστροφή αυτού του πολιτισμού και η ταυτόχρονη γεννεσιουργία του επόμενου, ο οποίος θα είναι πιο κοντά στην απελευθέρωση του ανθρώπου από την εκμετάλλευση και τις συγκεντρωτικές δομές κυριαρχίας, συμβαίνει και εκρηκτικά, αλλά και με μία υφέρπουσα καυτή ανάσα που εκπνέεται από τους εξεγερμένους, τις εξεγερμένες και τα εξεγερμένα αυτής της πόλης, εκλύοντας δυσωδίες ελευθερίας προς τα εξευγενισμένα ροζ ρουθούνια των κυρίαρχων.

Κειμενο απο φιλικο μπλογκ και περσοννα!

 

 

Ο φιλος απο το μπλογκ http://a-politiko.espivblogs.net/ μου εστειλε ενα αποσπασμα του Βob Βlack επειδη πιστεψε οτι θα μου αρέσει και έχει δικιο!

 

Διδαχτήκαμε την αλφάβητο της μιζέριας, τη γραμματική της υποταγής. Από πολύ μικροί, μάθαμε να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από αυτή. Αναγκαστήκαμε να υποτάσσουμε τα όνειρά μας σε αυτή, να μολύνουμε τις ελπίδες και την ψυχή μας με αυτή.
Δεχτήκαμε αδιαμαρτύρητα ότι ο χρόνος μας είναι κάτι που μπορεί να πουληθεί και να αγοραστεί. Ότι το ίδιο ισχύει για τη δημιουργία μας, για τη σκέψη μας, για το ίδιο μας το σώμα. Πιστέψαμε κάθε λέξη από τα γαμημένα ψέματά τους και σκύψαμε παθητικά το κεφάλι, παραδίνοντας τις ζωές μας στο φάντασμα της δουλειάς. Κι αυτό σιγά σιγά κατάπιε κάθε συστατικό των ζωών και των ονείρων μας, μέχρι που δεν έμεινε τίποτα για εμάς τους ίδιους.
Η μηχανή που σκοτώνει τον πλανήτη κινείται με καύσιμο το δικό μας αίμα, τα τείχη που μας κρατούν φυλακισμένους είναι χτισμένα με τα δικά μας κορμιά, οι εφιάλτες που υποβιβάζουν τη ζωή μας σε επιβίωση είναι κατασκευασμένοι από τα δικά μας όνειρα.
Αν αυτό είναι η πραγματικότητα, τότε ας χαθούμε στην φαντασία. Αν αυτό είναι το σωστό, τότε ας κάνουμε το λάθος. Να σκεφτούμε, να μιλήσουμε και να πράξουμε λάθος.
Να φωτίσουμε το μέλλον μας με τις φωτιές της κόλασής τους.

Απο μελλοντικο τραγούδι:

«Αυτο που απαιτει ο κοσμος – σεβας στα νιατα μας / τοξικα φρικια και λουμπεν φωνες, να συνηθισουνε τα ματια σας.»

«Αυτο που απαιτει ο κοσμος – ζωή όχι επιβίωση / να παίζει στις παλάμες του και όχι στα ζάρια, την ακουσμενη θλιβερή του ζωή.»