Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Αν η Τέχνη γεφυρώνει τη Σιωπή με τη Φιλοσοφία, τότε τα σύγχρονά της εργαλεία αξίζει να γίνουν η εισαγωγική παράγραφος για τις σκέψεις περί αναζήτησης τρόπου ορισμού των εργαλείων μιας πιθανής Επανάστασης. Της ανεύρεσης τρόπου ύπαρξης της στον χωροχρόνο μας, με την ονομαστική επισήμανση των υποκειμένων, της θεώρησης και των πόρων που θα την ενσαρκώσουν.

Οι καλλιτεχνες της συγχρονης εποχης δεν πρεπει να περιλαμβανουν στη δημιουργια τους την επισημανση της προελευσης των επιρροων τους. Η μεταμοντέρνα τέχνη είναι κατι πολύ παραπάνω από εννοιολογικό παζλ που έχει ως κομματια του, υπάρχοντα έργα. Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από μετα-τέχνη που χρησιμοποιεί υπάρχοντα έργα ως μετα-νότες, μετα-χρώματα, μετα-σχήματα κλπ. Είναι ουσιαστικά η απέκδυση του παλαιού έργου από τον δημιουργό του και το μετέπειτα γύρισμα της φόδρας ανάποδα, η τμήση του έργου σε κομμάτια και η επανένωση τους, η αποσυναρμολόγησή του και η επανεγκατάσταση, ο θάνατός του και η επανίδρυσή του.

Όλα αυτά συμβαίνουν σε μιά εποχή που η ολική επανίδρυση του Υπάρχοντος κυρίαρχου Πολιτικού Συστήματος μοιάζει πιο αδύνατη από ποτέ: Η έλλειψη υπάρχουσας εναλλακτικής που θα μπορούσε να γίνει ανεκτή από την κοινωνία. Η έλλειψη κάποιου Σιδηρούν Παραπετάσματος είναι πιο εκκωφαντική από τις εποχές που χώριζε τον κόσμο.

Μια έλλειψη που στο μυαλό των μεγαλύτερων γενιών καθιστά νικηφόρο το πείραμα του Καπιταλισμού.

Όμως, όσον αφορά τις νέες γενιές, έχουμε να κάνουμε με άτομα που η έλλειψη εναλλακτικής τα κατέστησε εν δυνάμει επαναστατικότερα υποκείμενα. Η έλλειψη πολιτικής εναλλακτικής προκαλεί και έλλειψη κατασκευής «ιδεολογιών», και χαρίζει αποκλειστικά στα νέα παιδιά την απάντηση στο ΠΩΣ θα εφαρμόσουν πρακτικά την υπαρξιστική (έως και μηδενιστική) φιλοσοφική θεώρηση, ως το μοναδικό πλέον όπλο σκέψης που μπορεί να εφαρμοστεί πρακτικά στο Υπάρχον. Το νέο  «κεφάλαιο του Μαρξ» της εποχής μας, είναι η απόλυτη απουσία του.

Από τις μεγαλύτερες γενιές ακούγεται ότι οι νέεοι σκέφτονται και δρούν έτσι λόγω κάποιας «έλλειψης ρεαλισμου» και επειδή είναι «κακομαθημένα». Ξεχνάνε όμως ότι κοινωνικά αυτά τα άτομα υπάρχουν σε μια συνθήκη όπου το «No Future» δεν είναι πια τραγούδι, αλλα ρεπορτάζ ειδήσεων.

Ξεχνάμε ακόμη ότι –ηθικά- είναι τα μόνα άτομα στην κοινωνία που δεν φέρουν κανένα μερίδιο ευθύνης για την τρέχουσά της παρακμή. Το ότι αυτά τα παιδιά δεν έχουν εκλογικεύσει ακόμη το ανήθικο του να αναπαράγεσαι και να γεννάς υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι σύμπτωση και θέμα χρόνου. Για αυτά τα άτομα, η ολική επανίδρυση του Υπάροντος είναι κάτι κοντινό και (κυριολεκτικά) χειροπιαστό. Το σιδηρούν παραπέτασμα διασχίζει τα σώματά τους. Η Ιδεολογία πλέκει τις αρνήσεις τους. Τα μανιφέστα αντιμετωπίζονται όπως τους αρμόζει, με τη δύναμη της σιωπής τους. Ο Ρεαλισμός τους όταν εκφράζεται, κανεις δεν τολμά να είναι κάπου γύρω, ως αυτήκοος μάρτυρας.

Ο ίδιος ο παλιός κόσμος θα σαπίσει και θα αποσυντεθεί γύρω τους, διότι θα είναι αυτοί που θα σπρώξουν την κοινωνία μακριά από τις δομές και τα πλέγματά της. Έξω από το σώμα της. Διότι μία είναι η μοναδική περίπτωση Επανάστασής της κοινωνίας:  Η ίδια της η κατάργηση.