Η ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ (Η «ΤΑ ΕΝ ΟΙΚΩ ΜΗ ΕΝ ΔΗΜΩ»)

Θα ξεκινήσω το άρθρο μου την δήλωση ότι η φράση «τα εν οίκω μη εν δήμω» είναι η αρχή, η ρίζα και ο πυλώνας του φασισμού.

Η συντριπτική πλειοψηφία των υποκειμένων στην εποχή μας φυλάσσουν τις προσωπικές τους αποσκευές μόνο για μια κλειστή ελίτ φίλων / γνωστών ή ακόμη και συγγενών. Κοινώς, μοιράζονται τα προβλήματά τους, τις σκέψεις τους, τις εμπειρίες τους και τις απόψεις τους με λίγα άτομα. Ακόμη, αποκαλύπτουν την υπόσταση της ταυτότητάς τους στην ολότητά της επίσης σε αυτή την περιορισμένη ελίτ. Γύρω μας κυκλοφορούν άνθρωποι μυστήρια. Κλειστά βιβλία όπου για να έχεις την πολυτέλεια να αποκτήσεις πρόσβαση στις σελίδες τους, θα πρέπει να μπεις στο παιχνίδι της απόκτησης κοινωνικών κατασκευασμάτων όπως η «εμπιστοσύνη» η «εχεμύθεια» καθώς και η «διακριτικότητα». Θα πρέπει να ξοδέψεις χρόνο και ενέργεια ώστε μέσα από κοινωνικές τεχνολογικές διαδρομές να αρχίσεις να διαβάζεις τις σελίδες τους, ακόμη και αν εσύ από την αρχή της γνωριμίας σας έχεις ξετυλίξει την ολότητα της ύπαρξής σου με την λογική «σε όποιον αρέσουμε και στους άλλους δεν θα μπορέσουμε».

Άτομα, όπως ο γράφων του άρθρου, που είναι κινητές δηλώσεις των οντοτήτων τους (όχι απο ξιπασμένες αφετηρίες, αλλά απο επιθυμία για την διάλυση των Εγώ) συνήθως χαρακτηρίζονται ως πόρνες προσοχής (attention whores), ανίκανοι να θεσπίσουν όρια, άτομα «ότι νά ναι», έως και άτομα που –τι ειρωνία- με την αποκάλυψη των δικών τους αληθειών, μπαίνουν βίαια στον προσωπικό χώρο των άλλων. Χαρακτηριστική η φράση εξ Αμερικής «Too much information, dude” – “Το παραέκανες με τις λεπτομέρειες, μεγάλε».

Επίσης, έχει χαρακτηριστεί ως προβληματική η έννοια της «διαφάνειας». Μια υπέροχη, κατ’εμάς,  έννοια που δηλώνει την υπερήφανη προβολή της κάθε μας ανωμαλίας / κανονικότητας δερματοστιγμέννη μόνιμα στις κινητές μας υποκειμενικότητες.

Ίσως έχει έρθει η ώρα να αμφισβητήσουμε αυτή την πραγματικότητα. Ας σταματήσουμε να γνωριζόμαστε, ακκιζόμαστε, ερωτοτροπούμε και συγκρουόμαστε με το τσιγκέλι. Ας σταματήσουμε αυτήν την Ιδιοκτησία της Σκέψης, και αυτόν τον διαχωρισμό σε «ενδο-ομαδικές πληροφορίες» και μη.

Όταν είσαι απλώς γνωστός μου και με ρωτάς γιατί δείχνω χάλια, θέλω να σου λέω χύμα ότι χτες το γάμησα με τα ψυχεδελικά και σήμερα ακόμη δεν έχω προσγειωθεί. Όταν σε ρωτάω «πως και έτσι χαρούμενος σήμερα?» θέλω να μου λές ότι χτες αγόρασες ένα gadget, ακόμη και αν πολιτικά αυτά μας είναι εχθρικά. Όταν μου λές «τί έχεις» θέω να σου λέω ότι «δεν μου αρέσει που με ρωτάς». Όταν κάθεσαι δίπλα μου, θέλω να απομακρυνθώ χωροθετικά σε εκατοστά εφόσον στο παρελθόν με έχεις προσβάλλει. Όταν μια νοικοκυρά με ρωτά γιατί ντύνομαι στα μαύρα, θα της πω ότι είμαι αναρχικός, και θα της εξηγήσω τι ειναι αυτό το πράμα, όσο χρόνο κρατήσει η υπομονή μου.

Το τσιγκέλι είναι ένα εργαλείο που έχω βαρεθεί να χρησιμοποιώ.

Αυτή η διάφανη διάλυση των Εγώ, είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να σπάσουμε την μεταμοντέρνα τάση προς την φαινομενολογική ανάγνωση των πάντων. Το μυστήριο ας αφεθεί για παιχνιδιάρικες στιγμές όπου του αρμόζει. Ας είμαστε τολμηρά όντα, και ας αποκαλύψουμε στο κοινωνικό σύμπαν την κάθε μας σκέψη.

Πως αλλιώς θα γίνουμε μια ακονισμένη μάζα που θα χτυπήσει το σύστημα σε τόσο αποξενωμένες εποχές?

Ας κολλεκτιβοποιήσουμε την σκέψη, την πληροφορία, την ανωμαλία και την κανονικότητα του κάθε όντος που είμαστε. Χίπικο? Μπορεί, αλλά η πολλή χιποφοβία που είναι ableism (διάκριση με βάση την ικανότητα – πχ φλώρος / μάγκας) καταβάθος είναι που μας έχει κάνει να μην μπορούμε να κοιμηθούμε τα βράδια και να μην θέλουμε να ξυπνήσουμε τα πρωινά.

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ

ΚΟΛΛΕΚΤΙΒΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΟΡΑΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΩΝ ΜΑΣ