Λάβδανον

Από την ποιητική συλλογή «Λάβδανον» που έγραψα το 2010, και θα εκτυπώσω με τη βοήθεια πρίντερ μέσα στο 2011.

 

ωμέγα

Συνειρμικά, η έννοια της νηφαλιότητας, μου φέρνει στον νου την λέξη «μαχαίρι». Τα περιγράμματα των σωμάτων διακρίνονται εύκολα και ο αέρας φρενίτιδα κουβαλάει. Το τελευταίο χαμόγελο δεν κρύβει καμία υπόσχεση. Από όλα τα βλέμματα θάνατος ξεφυτρώνει. Την ήττα μας δεν την παραδεχόμαστε. Κατά την διακοπή λοιπόν της νηφαλιότητας -με όποιον τρόπο- επανερχόμαστε στην αέναη και λυσιτελή παραγωγή φτηνών πορνό για τους έξυπνους του διαστήματος, πλέκουμε τα δράματά μας, με νύχια δεν κουρευόμαστε και φροντίζουμε για την καταγραφή των άνωθι εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.

 

2

Ενηλικιωθήκαμε και πράγματι εκυρήχθη πόλεμος σε κάθε τι ωραίο, κάθε τι ηδονικό, αλλά κυρίως προς σύμπασες τις ιριδίζουσες απολαύσεις που καρεκλοκενταυρικά αυνανίζονταν δίχως να δημιουργήσουν ανατροφοδοτήσεις εμετών, σπασμένο δόντι μέσα σε όνειρο, παχύρρευστο μαύρο αίμα και πάλι παρανομώ.

 

 

16

Στα τοπία της εξαίρεσης,

του άλλου

και του μη αντιλήψιμου,

ορθογραφεί το σώμα μας

μεταμεσονύκτια γράμματα της ασφάλτου.

Ενωμένοι, στον τόπο του εγκλήματος

που έχει για θύμα του

τον αέρα,

αλληλέγγυοι στην έλλειψη ταυτότητας

της μίας και του άλλου,

σφίγγουμε τις χαρμανιάρικές μας κοιλιές,

αγνοούμε προσωρινά την επέλαση των χαπιών

στων ονείρων μας την πλεκτάνη

και παραμένουμε με ξινά δάκρυα και ελπίδες,

κολλημένοι

με το βλέμμα στον ουρανό.

Πακέτο η μέλλουσα βροχή.

Το περιπολικό που περνάει,

προκαλέι την παυλοφική ανόρθωση

της σπονδυλικής μας στήλης,

αλλά ταυτόχρονα και μια υπενθύμιση

ότι πηγάζουν υφές από εκεί,

δούρειοι ίπποι των ψευδαισθήσεων,

ευηπόληπτοι πολίτες,

χάη και σπέρμα.

 

 

17

Είναι φορές που αυτόματα,

με το ταξίδι χίλιων καφέ κόκκων

από την Πατησίων στην μύτη μας

και τούμπαλιν,

το βίωμα ενός Αγίου

διεκδικεί την θέση του σε κάδρο τραπεζαρίας.

Διαγράφει στίγματα ενοχών,

στα ερμηνευτικά του σχήματα

εμπεριέχεται ο λόγος για το συνάχι

και ο πόνος στα έντερα,

κρυφή πληγή,

το αγκίστρι της απελπισίας,

αλλά ταυτόχρονα,

και το πολυτελές χαρτί,

πάνω στο οποίο γράφτηκαν

τα απομνημονεύματα ενός Αγίου.

 

 

13

Εχθρός μας δεν είναι η αντανάκλαση του άλλου. Εντοπίζω λίβελλους ακατανόησης και μέριμνας μονοπάτια σε αυτή την ερμητική αποδοχή της άσκοπης δημιουργίας. Εχθρός μας είναι η εχθρότης. Εχθρός μας είναι η πεπερασμένη θάλασσα. Εχθρός μας είναι η επαμφοτερίζουσα αισθητική της στρόφιγγας του αστυνομικού, πνίξιμο οικοκυρικών και νεύμα και όφις. Ο μοναδικός εχθρός μας, είναι το ίδιο μας το θύμα.

 

6

Μου λές απείθαρχα λόγια όπως κάτι που δεν καταλαβαίνω.

Η εικόνα από το μέλλον.

Και το παράσημο της παρακμής, φορεμένο στα μαύρα μπουφαν

των συντρόφων που αγάπησα.

 

 

 

8

θλιμμένες υπάρξεις είμαστε

λυγερές και σκυφτές μορφές,

σκεφτικές μέσα στην αυτιστική

τους επαναστατική ύπαρξη

θλιμμένος, σκεφτικός και γκρι,

σαν ζωγραφισμένος με μολύβι μια Κυριακή

θέλω να’ μαι

ώστε η κάθε άκαμπτη,

άρρωστη

και νοσηρή μου εικαστικότητα

να πέσει πάνω σου και να

σαμποτάρει την κατεσταλμένη

χοροεσπερίδα της μελανής

υπάρξεώς σου

 

Αντίο για σήμερα.