Η ΔΥΣΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΔΡΕΝΑΛΙΝΗΣ ΚΑΙ Ο ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΘΑΡΡΟΥΣ

Στο πεδίο της σωματικότητας, τα λόγια είναι φτωχά στο να προσπαθήσουν να αναλύσουν τις σχέσεις εξουσίας και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς που διαπερνούν τις σάρκες μας, πόσο μάλλον να ιχνηλατήσουν «σωματικούς» Λόγους που είναι κυριαρχικοί και διαχωριστικοί.

Η αδρεναλίνη είναι μία ουσία που εκκρίνεται σε περιπτώσεις όπου το σώμα μας πρέπει να βρεθεί σε κατάσταση διέγερσης, λόγω κινδύνου, και να αντιδράσει, να σκεφτεί, να κινηθεί πιο γρήγορα και αποτελεσματικά. Ως επαναστατικά υποκείμενα είναι αμέτρητες οι φορές που βρισκόμαστε σε τέτοιες συγκυρίες, συχνά σε βαθμό που να έχουμε συνηθίσει / ενσωματώσει το «άκουσμα» της ουσίας αυτής.

Πολλές φορές σε συντροφιές, θεωρείται αυτονόητη η επιθυμία ενός σώματος να δοκιμαστεί σε καταστάσεις ακραίας έκκρισης αυτής της ουσίας, ή ακόμα και σε καταστάσεις πρόγευσης αυτής. Συχνά η υλικότητα σωμάτων δεν επιτρέπει την δοκιμασία αυτή, η απλά το σώμα μπορεί πολιτικά να συμφωνεί με την διαδικασία, αλλά η αισθητική εμπειρία αυτής να προσλαμβάνεται ως δυσάρεστη. Σε κάποια υποκείμενα, η επιθυμία αυτή γεννιέται σε ορισμένου πολιτικού πλαισίου συγκυρίες, ή και ποτέ, ή και πάντοτε.

Ο διαχωρισμός στις συντροφιές μας ξεκινά από την ονοματοδοσία της αυτονόητης επιθυμίας για αδρεναλίνη ως «θάρρος», λειτουργώντας εκβιαστικά για πολλά συντροφικά σώματα. Η κεκτημένη αυτή ταχύτητα, εμποδίζει την ελεύθερη πολιτική και αισθητική ζύμωση προκαλώντας το εξής παραδειγματικό δίπολο: Από τη μία κάποια σώματα καταλήγουν να βιώνουν έντονες καταστάσεις σε οποιαδήποτε συγκυρία -συχνά δίχως κριτική επεξεργασία-, και από την άλλη, άλλα σώματα εκτοπίζονται στο πεδίο της αδράνειας, πιστεύοντας ότι «δεν είναι ικανά» για τέτοιες δοκιμασίες.

Ο Πολιτισμός καταστέλλει και διαχωρίζει τα σώματά μας με το «βάπτισμά» τους ως «μάχιμα» ή ως «νωχελικά», εκτοπίζοντας όλους εκείνους τους σωματοποιημένους συλλογισμούς, που ως διαδικασίες ανήκουν ακόμη στη σφαίρα του αδιανόητου: Πολύ απλά, το «μυαλό» (ο δυτικός «Νούς») θα αποφασίζει για τις πράξεις του σώματος, συχνά κατασκευάζοντας ταυτότητες.

Αντιδρώντας σε αυτή την διαπίστωση, θα αφήνουμε τα σώματά μας να λυσσάξουν σε κάθε συγκυρία που αυτά θα κρίνουν ως ηδονική, δυνητικά καταστρεπτική και έξαλλη, δίχως να υπακούμε σε ταυτότητες που μας έχουν επιβληθεί από κοινωνικά πλέγματα εξουσίας. Η συγκυρία, το τυχαίο, και η πολιτική διαπίστωση της κάθε στιγμής, θα πετάξουν το μπαλάκι στο χάος που κρύβεται μέσα μας. Σε αυτή την ομορφιά δεν χωράνε ούτε «μάχιμοι» ούτε «θεωρητικοί» Λόγοι και ταυτότητες. Το «θάρρος» και η «υποχρέωση» είναι έννοιες εχθρικές, και Πολιτισμένες στον μέγιστο βαθμό της υπόστασής τους.