Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ (Μετάφραση κειμένου Feral Faun)

Το χάος είναι ένας ρέον χορός της ζωής, ο οποίος είναι ερωτικός. Ο Πολιτισμός μισεί το χάος, και επομένως, μισεί τον Έρωτα. Ακόμη και σε υποτιθέμενους απελευθερωμένους σεξουαλικά καιρούς, ο Πολιτισμός κατέστειλε το ερωτικό. Διδάσκει ότι οι οργασμοί είναι συμβάντα που εντοπίζονται σε απομονωμένους τόπους των σωμάτων μας, και μάλιστα μετά από συγκεκριμένη διαχείριση τους. Συμπιέζει τον Έρωτα στην αρματωσιά του Άρη, μετατρέποντας την σεξουαλική πρακτική σε μία ανταγωνιστική, ανταποδοτική εργασία, αντί ενός χαρούμενου και αθώου παιχνιδιού.

Όμως μέσα σε αυτήν την καταστολή, ο Έρωτας αρνείται να αποδεχθεί αυτή την μούχλα. Η χαρούμενή του χορευτική μορφή, δημιουργεί ρωγμές στην πανοπλία του Άρη ανά καιρούς. Καθώς τυφλωνόμαστε από την πολιτισμένη μας υπόσταση, ο χορός της ζωής βρίσκει μικρούς τρόπους να διαρρεύσει στην συνειδητότητά μας. Κοιτάζοντας το ηλιοβασίλεμα, στεκόμενοι στη μέση του δάσους, αναρριχόμενες σε ένα βουνό, ακούγοντας τον ήχο των πτηνών, περπατώντας ξυπόλητα στην παραλία, αρχίζουμε να αισθανόμαστε μία συγκεκριμένη έξαρση, μία αίσθηση χαράς και δέους. Είναι η αρχή ενός διασωματικού οργασμού, μη περιορισμένου στις αποκαλούμενες από τον Πολιτισμό «ερωτογενείς ζώνες», του οποίου όμως η ύπαρξη δεν αφήνεται να ολοκληρωθεί από τον ίδιο τον Πολιτισμό αυτό. Διαφορετικά, θα συνειδητοποιούσαμε ότι οτιδήποτε είναι εξω-πολιτισμικό (μετα-πολιτισμικό? παρα-πολιτισμικό ??) είναι ζωντανό και χαρούμενα ερωτικό.

Κάποια σώματα από εμάς, όμως, αρχίζουν να αφυπνίζονται από την αναισθησία του Πολιτισμού. Συνειδητοποιούμε ότι κάθε πέτρα, κάθε δέντρο, κάθε ποτάμι, κάθε ζώο, κάθε ον στο σύμπαν δεν είναι απλά ζωντανό, αλλά στην παρούσα στιγμή είναι περισσότερο ζωντανό από τις πολιτισμένες υπάρξεις μας. Αυτή η συνειδητότητα δεν είναι απλά πνευματική, ειδάλλως ο Πολιτισμός θα γίνει άλλη μία ακαδημαϊκή θεωρία. Νιώθουμε. Έχουμε ακούσει τα ερωτικά τραγούδια των ποταμιών και των βουνών και έχουμε δει τον χορό των δέντρων. Δεν θέλουμε να τα αντιμετωπίζουμε ως νεκρά πράγματα, καθώς είναι απείρως ζωντανά. Θέλουμε να γίνουμε εραστές τους, να συμμετάσχουμε στον όμορφο και ερωτικό τους χορό. Μας τρομάζει. Ο ζοφερός χορός του Πολιτισμού παγώνει κάθε κύτταρο, κάθε μύ της υπάρξεώς μας. Ξέρουμε ότι θα είμαστε επιπόλαιοι χορευτές και εραστές. Θα είμαστε αδαείς. Αλλά σε αυτήν την συνθήκη εντοπίζεται η ελευθερία μας. Εάν μπορέσουμε να γίνουμε ηλίθιοι, θα ξεκινήσουμε να σπάμε τις αλυσίδες του Πολιτισμού, και θα μπορέσουμε να απωλέσουμε την ανάγκη του Κατορθώματος. Χωρίς αυτή την ανάγκη, θα έχουμε χρόνο να διδαχθούμε τον χορό της ζωής. Θα έχουμε τον χρόνο να γίνουμε εραστές των πετρών, των ποταμιών, των δέντρων.

Η, πιο συγκεκριμένα, ο χρόνος θα πάψει να ισχύει για εμάς. Ο χορός θα γίνει η ζωή μας, καθώς θα μάθουμε να αγαπάμε ότι ζεί. Και μόνο εάν διδαχθούμε αυτόν τον χορό η ευρύτερη αντίστασή μας θα έχει αποτελέσματα. Όταν ο Πολιτισμός φωλιάζει μέσα μας, πάντα τον αναπαράγουμε.

Επομένως, ας χορέψουμε τον χορό της ζωής. Επιπόλαια, χωρίς ντροπή. Άλλωστε ποιος πολιτισμένος άνθρωπος δεν είναι ουτως η άλλως επιπόλαιος? Ας κάνουμε έρωτα στους ποταμούς και στα βουνά με τα μάτια μας, τα χέρια μας, τα δάκτυλά μας. Ας μετέχει στην έκσταση κάθε μέρος των σωμάτων μας. Θα πετάξουμε. Θα χορέψουμε. Θα θεραπευτούμε.

Και θα ανακαλύψουμε ότι η φαντασία μας είναι ισχυρή, μέρος του ερωτικού χορού που μπορεί να δημιουργήσει τον κόσμο που επιθυμούμε.