ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ Η ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ

Η ευρύτερη «κοινωνία» (σάμπως δεν είμαστε μέρος της) είναι γνωστό ότι αφομοιώνει και αναπαράγει το οποιοδήποτε ανελεύθερο πρόταγμα που επιβάλλεται από τους εξουσιαστές. Καθημερινά βλέπουμε ότι υπάρχουν περιστατικά οικειοποίησης των εξουσιαστικών τακτικών, από την περίπτωση των κατοίκων του Αγίου Παντελεήμονα, μέχρι απλά περιστατικά ρουφιανιάς και εξουσιαστικών δομών στις ανθρώπινες σχέσεις.

Η τακτική των εξουσιαστών για να κρατήσουν ανελέυθερες τις μάζες, συνοψίζεται στην φράση «διαίρει και βασίλευε», καθώς ο ρατσισμός, η πατριαρχία, η έμφυλη τρομοκρατία, είναι συμπλέγματα που ουσιαστικά κοινωνικοποιούν τον άνθρωπο ο οποίος γεννιέται σε αυτόν τον πλανήτη.

Ένας άνθρωπος ο οποίος γεννιέται σε έναν κόσμο με σύνορα, και προγραμματίζεται αυτομάτως να υιοθετεί διαιρετικές συμπεριφορές (εθνικισμός, πατριωτισμός, που παράγουν ρατσισμό και ξενοφοβία).

Ένας άνθρωπος ο οποίος γεννιέται σε έναν κόσμο με 2 κανονικοποιημένα «φύλα» και προγραμματίζεται να υιοθετεί συμπεριφορές (ανδρισμός, θηλυκότητα, που παράγουν σεξισμούς και κανονικότητες/αντικανονικότητες)

Ένας άνθρωπος ο οποίος γεννιέται σε έναν κόσμο όπου ο Καπιταλισμός προτάσσει την επιβίωση του «επιτυχέστερου» και προγραμματίζεται να γίνει όσο περισσότερο παραγωγικός γίνεται.

Και ναι, οι άνθρωποι δεν είναι χαζοί που τους «εμφυτεύουν» αντιδραστικότητες, αλλά σαν παραλληλισμό, ας σκεφτούμε το κατά πόσο θα μπορούσαμε σε μια ηλικία των πχ. 20 ετών να ξεγράψουμε την γλώσσα που διδαχθήκαμε (πχ ελληνική) και να υιοθετήσουμε μία καινούρια (η οποία δεν υπάρχει καν).

Εξαίρεση στον κανόνα είναι τα όντα τα οποία έκαναν την επιλογή να ξεπουλήσουν μια για πάντα την ανθρώπινή τους υπόσταση, και να υπηρετήσουν την εξουσία συνειδητά και πρακτικά (μπάτσοι, επιστήμονες για τα κράτη, παπάδες, δημοσιογράφοι των ΜΜΕ).

Σαν επαναστατικά υποκείμενα, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι δεν έχουμε αποτάξει από τις σάρκες μας πλήρως όλους αυτούς τους μηχανισμούς, όσο και αν το επιθυμούμε και προσπαθούμε. Η θέση μας λοιπόν απέναντι σε σώματα που δεν έχουν δραπετεύσει από τον προγραμματισμό της καταστολής της επιθυμίας, δεν πρέπει να είναι ευθέως πολεμική, αλλά βίαια σοκαριστική και αφυπνιστικά προταγματική, χωρίς όμως αυτό να σημάνει τακτική στρατολόγησης στην αναρχία. Εμείς και αυτά τα σώματα δεν έχουμε τόσες διαφορές όσες ομοιότητες.

Σε έναν κόσμο όπου κοινωνικά καλούπια ανταγωνίζονται, η πιο σωστή τακτική είναι το πρόταγμα για την επίθεση στον Δημιουργό αυτών των καλουπιών. Η επίθεση στο Κράτος, στις Τράπεζες, στο Ιατρικό Καθεστώς, στα Προπαγανδιστικά Μέσα, στην Εκκλησία, στο Εκπαιδευτικό Καθεστώς, καθώς και στα εργαλεία τους. Παράλληλα με μία κοινωνική έντονη ζύμωση προς την απαλλαγή των σωμάτων μας, συλλογικά, από τα κατάλοιπα ενός κόσμου που οφείλουμε να καταστρέψουμε.

Όλοι οι καταπιεσμένοι, της γης οι λειψές σάρκες, ουσιαστικά έχουν τους ίδιους εχθρούς, και τις ίδιες λανθάνουσες μεθόδους, αλλά η τεχνική «διαίρει και βασίλευε» δεν τους επιτρέπει να δούνε την κοινή αλήθεια.

Ας σοκαρίσουμε λοιπόν.

Η Αναρχία δεν είναι «άλλη μία υποκειμενική σκοπιά προς την ουτοπία». Δεν είναι άλλη μία «ανταγωνιστική ομάδα». Είναι η μία και μοναδική κατάσταση στην οποία όλες οι σάρκες μπορούν να απελευθερώσουν τις πραγματικές τους ελευθερίες σε έναν υγιή πλανήτη, με μία διαυγή συνειδητότητα. Είναι η αλήθεια.

Και πλησιάζει η ώρα.

ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΤΟΧΑΣΤΡΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΕΣ

ΜεταΜοντέρνα Αντίσταση