ΟΙ ΗΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

(παραλήρημα)

Οι μέρες όλο και περισσότερο μου θυμίζουν εκείνα τα οποία ονειρεύτηκα ως παιδί.

Οι περιπέτειές μου, οι σύντροφοι που με στηρίζουν και στηρίζω, οι ουσίες που κάνω έρωτα και οι συγκρούσεις στις οποίες μετέχω, επιβεβαιώνουν όλο και περισσότερο την αντίληψή μου ότι τα πράγματα όσο πάει και εντείνονται. Τα πράγματα όσο πάνε και αυξάνουν το ενδιαφέρον τους εκθετικά. Η μιζέρια και η κατάθλιψη όσο πάει μου φαίνεται εφηβική αντιδραστικότητα.

Οι άνθρωποι ξέχασαν ότι για να καταφέρεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου πρέπει πρώτα να αγαπήσεις την κάθε πιθανότητα του μέλλοντος που μπορείς να επηρεάσεις, μαζί με τους ανθρώπους που την περιλαμβάνουν.

Σκέφτομαι ότι θέλω να εμβαθύνω στην πόλη αυτή, να ξεζουμίσω και να εκμεταλλευτώ κάθε στιγμή αδρεναλίνης και ηδονής που τόσο απλόχερα προσφέρει η συνθήκη του να ζεις εξεγερμένος κάτω από τους εξουσιαστές. Θέλω να ξεπεράσω τον κίνδυνο και να κινδυνέψω τις βαρετές στιγμές που όσο πάει και μειώνονται.

Το νόημα της ύπαρξής μας είναι ακριβώς μπροστά μας και μόνο η αντιδραστικότητα και η μιζέρια μπορεί να το θολώσει – απλά χρειάζεται να ζούμε με τις ασφάλειές μας έτοιμες να τιναχθούν. Δεν χωράνε μιζέριες, καταθλίψεις και η οποιαδήποτε δήθεν σκοτεινή ηττοπάθεια. Όσοι μας πατήσανε θα πατηθούν και μάλιστα πολύ άσχημα και με πολύ αίμα.

Γνωρίζω αναρχικούς που δεν εντοπίζουν νόημα και σκέφτομαι ότι απλά έχουν αρχίσει να αποδέχονται την τόσο μουδιαστική εφησύχαση που μας έρχεται από τα πάνω, ξεχνώντας την έκπληξη του παραλόγου και της εξεγερσιακής μας ύπαρξης.

Οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται την απάτη της πολιτισμένης ζωής.

Ο πλανήτης βρίσκεται ένα βήμα πριν την γενικευμένη σύρραξη. Συνειδητότητες καταγράφουν εννοιολογικά άλματα.

Και πλέον μοιάζει όσο επίκαιρο όσο ποτέ το να είσαι Αναρχικός, και να οικειοποιείσαι την ζωή του Λύκου.