Ο ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟΣ ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ (διορθωμένο)

Σε πολλούς πολιτισμούς του παρελθόντος, ο θάνατος δεν θεωρούταν ένα σκοτεινό και τρομακτικό τέλος της ανθρώπινης εμπειρίας, αλλά μια αξιοπρεπής λήξη του πλούσιου κύκλου της ζωής. Οι Αμερινδιάνοι συχνά ανέφεραν ότι «είναι μια πολύ ωραία μέρα για να πεθάνεις σήμερα» και οι Μάγιας είχαν επινοήσει την θεά της αυτοκτονίας που λεγόταν Ιξτάμπ (Ixtab), η οποία προστάτευε αυτούς που αυτοκτονούσαν, ως θαρραλέους.

Στον πολιτισμό μας, οι εξέχουσες μορφές της ζοφερής εξουσίας, προμοτάρουν με κάθε είδους τρόπο την όσο γίνεται περισσότερο επέκταση των χρόνων της ζωής του ανθρώπου. Χρησιμοποιώντας πολιτικές του φόβου, προτρέπουν τους πολίτες να υπόκεινται στα πειράματα και στην σωματική συντήρηση του Ιατρικού Καθεστώτος, ώστε να παραμένουν όλο και περισσότερα χρόνια ζωντανοί σε αυτόν τον πλανήτη. Ειρωνικά, η καλλιέργεια του φόβου και η προώθηση της απάτης που συνομοτείται μέσω της επιβολής ψεύτικων αναγκών που περιλαμβάνουν κάθε είδους μικροαστική νεύρωση, μειώνει την ποιότητα αυτών των χρόνων της ζωής στο ελάχιστο.

Το Ιατρικό Καθεστώς, δεν ασχολείται με την βελτίωση των μέσων για την καλύτερη ενσάρκωση των επιθυμιών της ανθρώπινης σάρκας, αλλά λαμβάνει μέρος στην πολιτική του φόβου, με το να επικεντρώνεται στην πρόληψη συνδρόμων, ασθενειών και συμπεριφορών που ουσιαστικά το ίδιο το σύστημα δερματοστικτεί πάνω στα σώματα που δεν επιλέγουν να θυσιάσουν τις ψυχεδελικές τους συνειδήσεις.

Η καταστολή απλώνεται με την επινόηση κινδύνων για τα αποτελέσματα συμπεριφορών που πολλές φορές παράλληλα είναι και απελευθερωτικές (είδη μέθης, σεξουαλικές πρακτικές) στοχεύοντας στην επιθυμία του σώματος για αδιαμεσολάβητη από τον φόβο επαφή.

Η μισθωτή σκλαβιά είναι ανεκτή από τον άνθρωπο διότι θεωρείται «ανάγκη» η αποταμίευση και η σιγουριά της σύνταξης για τα «δύσκολα» για την σάρκα χρόνια της τρίτης ηλικίας, όπου οι μικροαστοί σκοπεύουν να… ξεζουμίσουν την ζωή.

Τα άτομα που αυτοκτονούν, χαρακτηρίζονται ως δειλά, παρ’ όλο που είναι εκείνα τα οποία επιλέγουν να βιώσουν μια εμπειρία που δεν έχει χαρτογραφηθεί από κανέναν πρίν.

Τέλος, σε συνειδησιακό επίπεδο, η ανθρώπινη σκέψη παύει να επικεντρώνεται στην σαρκική εμπειρία του παρόντος, και περιπλέκεται στην συνεχή και αγωνιώδη σκέψη για καβάτζα, ατομισμό και ρουφιανιά, ώστε να φροντίσει το μακρύτερο και ασφαλέστερο μέλλον για το σώμα που την ενσαρκώνει.

Η επανοικειοποίηση της αντίληψης του χρόνου, και η έξοδος από το ιατρικό σύστημα αξιών, θα φροντίσει να μας οπλίσει με τα εργαλεία εκείνα, που θα εντείνουν την ενσάρκωση της οργής, και της πληθώρας επιθυμιών που θα δολοφονήσουν την αιώνια αυτή συνθήκη των εξουσιαστών.