ΤΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΑ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ
26 Οκτωβρίου, 2008 § 6 Σχόλια
Συζητώντας με έναν διαδικτυακά γνωστό μου περί του εάν η έννοια της ψυχικής ασθένειας είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα, μου δήλωσε ότι ο αυτισμός που βιώνει είναι κάτι που όχι απλά του το διαγνώσαν γιατροί, αλλά κάτι που παρατηρεί ότι τον επηρεάζει σε θέματα αντίληψης πραγματικότητας και πράξης, και εντοπίζει όντως διαφορές με υποτιθέμενα «υγιείς» ανθρώπους. Το ερώτημά του σε εμένα λοιπόν ήταν πως γίνεται εγώ να υποστηρίζω κάτι τέτοιο, αμφισβητώντας την εμπειρία του, και χαρακτηρίζοντας την ασθένειά του μύθευμα.
Αρχικά, οι Καπιταλιστές Γιατροί αυτού του συστήματος, καθώς και όλο το ερευνητικό προσωπικό όλων αυτών των καιρών, κατά κάποια διαβολική σύμπτωση, εντοπίζουν και βαφτίζουν ασθένειες, όλες εκείνες τις συμπεριφορές που θα χαρακτηρίζονταν ως αντιπαραγωγικές. Ουσιαστικά, τα σύνολα της αισθητηριακής εμπειρίας ενός ανθρώπου ο οποίος δεν μπορεί να προσαρμοστεί στο -πραγματικά- άρρωστο σύστημα που ζούμε, βαφτίζονται «παθολογίες», και ανάλογα με την συμπτωματολογία, τοποθετείται και μία ταμπελίτσα η οποία δηλώνει την αντίστοιχη ασθένεια.
Ύστερα, σε μία φανταστική κοινωνία όπου ο χρόνος του ανθρώπου δεν έχει να κάνει με την οποιαδήποτε παραγωγικότητά του, οι άνθρωποι δεν θα χωρίζονταν σε ψυχικά υγιείς και μη, αλλά θα υπήρχε ένα πλουραλιστικό φάσμα ανθρώπινης αντίληψης, αφού και η τρέλα του καθενός δεν θα του ήταν τροχοπέδη για τίποτα, αλλά και το υποτιθέμενα υγιές μυαλό ημών θα είχε εκφράσει ελεύθερα όλες του τις παρεκκλίσεις από την τωρινή κοινωνική νόρμα. Ποιος ξέρει? Ίσως η Σχιζοφρένεια (κατάσταση που εμπειρικά θυμίζει 99% την ψυχεδέλεια από ενθεογενή) να επεκτεινόταν και η κοινωνία αυτή να τρίπαρε ελεύθερα.
Ποιος μας λέει ότι αυτό το σύστημα δεν έχει καταστείλει την φυσική ψυχεδέλεια του ανθρώπου και ότι οι λίγοι που δεν άντεξαν να προσαρμοστούν, φυλακίζονται στα λευκά κελιά των ψυχιατρείων?
Οι «επικίνδυνες» ταμπέλες, όπως η ασθένεια που λέγεται Ψύχωση (αγγλικά: Psychosis), οι οποίες λόγω των παραισθήσεων, της έλλειψης αντίληψης και της συγχυσμένης συνειδητότητας μπορεί να προκαλέσουν βίαιες συμπεριφορές, ουσιαστικά τονίζουν την ανικανότητα προσαρμογής του υγιούς μυαλού στο άρρωστο πολιτικά και πολιτισμικά περιβάλλον, συγχύζοντας το από όλες τις απόψεις.
Το Ιατρικό Καπιταλιστικό Καθεστώς έχει φτάσει στο σημείο να θεωρεί διαταραχή της συμπεριφοράς την επαναστατικότητα του υποκειμένου, δίδοντας της το όνομα «Αντικοινωνική Διαταραχή Προσωπικότητας – Antisocial Personality Disorder». Διαβάζοντας το λινκ για την περιγραφή αυτής της… ασθένειας, θα δείτε ότι ουσιαστικά φωτογραφίζει τα επαναστατικά υποκείμενα.
Οι Ψυχίατροι λοιπόν, είναι οι μπάτσοι στην έμφυτη ψυχεδέλεια του ανθρώπινου όντος, που όταν εντοπιστεί ακόμη και μετά από όλη την εξουσιαστική καταστολή, θανατώνεται οριστικά με τον εγκλεισμό και την νάρκωση.
Η λεγόμενη «συμβουλευτική» υπηρεσία (κοινώς Ψυχολόγοι) είναι ουσιαστικά η «κοινωνικά αποδεκτή» από την Mainstream κοινωνία στρατηγική, ώστε ο κάθε άνθρωπος να συνεχίζει να αντέχει την παράνοια αυτού του συστήματος και των τρεχουσών κοινωνικών σχέσεων χωρίς να χάσει τα λογικά του. Οι Ψυχολόγοι λοιπόν, φροντίζουν να κρατούν το άτομο σε μία παραγωγική συνθήκη, παίζοντας τον ρόλο του δημοτόμπατσου της κατεσταλμένης μας ψυχεδελικής ύπαρξης.
Postmodern Resistance 
Το θέμα σου με ερέθισε γιατί αφενός με απασχολεί άμεσα, αφετέρου νομίζω ότι το αντιμετωπίζεις απλοϊκά.
Συζητώντας με έναν διαδικτυακά γνωστό μου περί του εάν η έννοια της ψυχικής ασθένειας είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα, μου δήλωσε ότι ο αυτισμός που βιώνει είναι κάτι που όχι απλά του το διαγνώσαν γιατροί, αλλά κάτι που παρατηρεί ότι τον επηρεάζει σε θέματα αντίληψης πραγματικότητας και πράξης, και εντοπίζει όντως διαφορές με υποτιθέμενα «υγιείς» ανθρώπους. Το ερώτημά του σε εμένα λοιπόν ήταν πως γίνεται εγώ να υποστηρίζω κάτι τέτοιο, αμφισβητώντας την εμπειρία του, και χαρακτηρίζοντας την ασθένειά του μύθευμα.
Η δική μου γνώμη: το ότι οι ψυχικές ασθένειες είναι κοινωνικά κατασκευασμένες δεν έχει ουδεμία σχέση με το ότι κάποιες από αυτές είναι υπαρκτές, απολύτως υλικές, άμεσα συνδεόμενες με την ψυχή και τα προβλήματά της. Το ότι κάτι είναι κοινωνικά κατασκευασμένο δεν σημαίνει ότι είναι ψεύτικο ή μούφα. Μούφα μπορεί να είναι ότι «οι σχιζοφρενείς είναι επιρρεπείς στην εγκληματική συμπεριφορά», κι αυτό βάση του ότι η «σχιζοφρένεια» κατασκευάστηκε κοινωνικο-ιστορικά μέσα σε ορισμένα συγκείμενα (αυτό έχει να κάνει και με την αντι-παραγωγικότητα αυτών των υποκειμένων αλλά όχι μόνο με αυτό). Ωστόσο, η προαναφερθείσα μούφα δεν μας λέει κάτι για τη συμπτωματολογία της σχιζοφρένειας η οποία είναι απολύτως υπαρκτή (πχ το στάδιο της αποπροσωποποίησης στη σχιζοφρένεια) και παραδεκτή.
Αρχικά, οι Καπιταλιστές Γιατροί αυτού του συστήματος, καθώς και όλο το ερευνητικό προσωπικό όλων αυτών των καιρών, κατά κάποια διαβολική σύμπτωση, εντοπίζουν και βαφτίζουν ασθένειες, όλες εκείνες τις συμπεριφορές που θα χαρακτηρίζονταν ως αντιπαραγωγικές. Ουσιαστικά, τα σύνολα της αισθητηριακής εμπειρίας ενός ανθρώπου ο οποίος δεν μπορεί να προσαρμοστεί στο -πραγματικά- άρρωστο σύστημα που ζούμε, βαφτίζονται «παθολογίες», και ανάλογα με την συμπτωματολογία, τοποθετείται και μία ταμπελίτσα η οποία δηλώνει την αντίστοιχη ασθένεια.
Καμία αντίρρηση. Απλώς να μην πέφτουμε σε γενικεύσεις. Καταρχήν, γιατροί καπιταλιστές δε νομίζω ότι υπάρχουν: ο καπιταλισμός είναι ένα οικονομικό σύστημα κοινωνικών σχέσεων ενώ η ιατρική έχει το δικό τους επιστημονικό σύμπαν. Βρίσκονται, αλληλοτροφοδοτούνται τα δυο τους και ακολουθούν και αυτόνομες πορείες. Νομίζω ότι τα δαιμονοποιείς, βάζοντάς τα μαζί. Εξάλλου, να σου δώσω ένα παράδειγμα: σε οποιαδήποτε κοινωνία, ένα είδος ή πολλά είδη ιατρικών μοντέλων θα υπάρχουν ενώ ο καπιταλισμός υποτίθεται είναι ένα σύστημα το οποίο θέλουμε να παλέψουμε ως τέτοιο, χωρίς να διακρίνουμε πχ τα καλά του και τα κακά του για να το πω απλά.
Η παθολογία στην ιατρική, επίσης, και στην ψυχιατρική είναι ένα πολύ ευρύτερο πεδίο από ένα απλό «βάφτισμα» συμπεριφορών. Είναι σίγουρα εγγενές το πρόβλημα της δυτικής ιατρικής και ψυχιατρικής, δηλαδή το να ορίζουν και να καταδικάζουν ουσιαστικά αυτές οι επιστήμες τους ασθενείς τους, στερώντας τους κάθε έννοια αυτονομίας και αυτενέργειας του σώματός τους. Ωστόσο, στην παρούσα φάση, δίχως τις αναλύσεις περί παθολογίας της ιατρικής και της ψυχιατρικής, ο κόσμος απλώς θα κατέρρεε (δίχως ένα εναλλακτικό μοντέλο).
Ύστερα, σε μία φανταστική κοινωνία όπου ο χρόνος του ανθρώπου δεν έχει να κάνει με την οποιαδήποτε παραγωγικότητά του, οι άνθρωποι δεν θα χωρίζονταν σε ψυχικά υγιείς και μη, αλλά θα υπήρχε ένα πλουραλιστικό φάσμα ανθρώπινης αντίληψης, αφού και η τρέλα του καθενός δεν θα του ήταν τροχοπέδη για τίποτα, αλλά και το υποτιθέμενα υγιές μυαλό ημών θα είχε εκφράσει ελεύθερα όλες του τις παρεκκλίσεις από την τωρινή κοινωνική νόρμα. Ποιος ξέρει? Ίσως η Σχιζοφρένεια (κατάσταση που εμπειρικά θυμίζει 99% την ψυχεδέλεια από ενθεογενή) να επεκτεινόταν και η κοινωνία αυτή να τρίπαρε ελεύθερα.
Αυτό είναι που θα ονόμαζα «αφελή ουτοπία». Με ανατριχιάζει όπως το περιγράφεις, καθώς έχω αλλεργία με τις ουτοπίες (η αλλεργία μου έχει διαγνωστεί :). Ας αρκεστούμε στο ότι δε θέλουμε οι άνθρωποι να διακρίνονται με βάση το αν είναι ψυχικά ασθενείς ή υγιείς, μια διάκριση ούτως ή άλλως άνευ νοήματος και σήμερα και πάντοτε αν δούμε ποιοι επισκέπτονταν τα ψυχιατρεία και ποιοι έμεναν έξω από αυτά.
Ποιος μας λέει ότι αυτό το σύστημα δεν έχει καταστείλει την φυσική ψυχεδέλεια του ανθρώπου και ότι οι λίγοι που δεν άντεξαν να προσαρμοστούν, φυλακίζονται στα λευκά κελιά των ψυχιατρείων?
Αυτό είναι που λέμε ηρωοποίηση-αγιοποίηση της ψυχεδέλειας;
Οι «επικίνδυνες» ταμπέλες, όπως η ασθένεια που λέγεται Ψύχωση (αγγλικά: Psychosis), οι οποίες λόγω των παραισθήσεων, της έλλειψης αντίληψης και της συγχυσμένης συνειδητότητας μπορεί να προκαλέσουν βίαιες συμπεριφορές, ουσιαστικά τονίζουν την ανικανότητα προσαρμογής του υγιούς μυαλού στο άρρωστο πολιτικά και πολιτισμικά περιβάλλον, συγχύζοντας το από όλες τις απόψεις.
Καταρχάς η ψύχωση δεν είναι ασθένεια, είναι παθολογική κατάσταση κατά την ψυχιατρική, την ψυχολογία και την ψυχανάλυση (τις οποίες τρεις κατά καιρούς πρέπει να επισημαίνουμε ότι είναι ολίγον τι άσχετες μεταξύ τους). Εμμένεις σε αυτή την κριτική περί αντιπαραγωγικότητας, υπονοώντας ουσιαστικά πως για καπιταλιστικούς και μόνο λόγους κατασκευάστηκαν οι ψυχικές ασθένειες, ενώ με βάση τις δικές μου γνώσεις οι «τρελοί του χωριού» υπήρχαν προκαπιταλιστικά ενώ στη Σπάρτη, ως γνωστόν, υπήρχε και ο Καιάδας… Διαφωνώ με την άποψη πως όλα τα κακά τα έφερε η νεωτερικότητα και το εργοστάσιο. Εντωμεταξύ κάνεις και μια σύγκριση αν κατάλαβα καλά μεταξύ ψυχικών ασθενειών και καταστάσεων στις οποίες έρχεσαι ηθελημένα μέσω των λεγόμενων ψυχότροπων ουσιών. Είναι μέγα λάθος πιστεύω. Αγνοείς το στοιχείο της συνείδησης, της θέλησης του άλλου να βγει εκτός συνειδητής πραγματικότητας στη μία περίπτωση ενώ στην άλλη περίπτωση δεν είναι συνειδητή αυτή η έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα. Εδώ εγείρονται διάφορα προβλήματα.
Το Ιατρικό Καπιταλιστικό Καθεστώς έχει φτάσει στο σημείο να θεωρεί διαταραχή της συμπεριφοράς την επαναστατικότητα του υποκειμένου, δίδοντας της το όνομα «Αντικοινωνική Διαταραχή Προσωπικότητας – Antisocial Personality Disorder». Διαβάζοντας το λινκ για την περιγραφή αυτής της… ασθένειας, θα δείτε ότι ουσιαστικά φωτογραφίζει τα επαναστατικά υποκείμενα.
Συμφωνώ. Αυτές οι μαλακίες προήλθαν από μια συγκεκριμένη πρόσληψη της ψυχανάλυσης στην Αμερική. Όμως, η ψυχανάλυση ούτε στην υπηρεσία του μάρκετινγκ γεννήθηκε ούτε στην υπηρεσία του Υπουργείου Δημοσίας Τάξης. Πάλι νομίζω, βέβαια, ότι η έκφραση «Ιατρικό Καπιταλιστικό Καθεστώς» είναι ένα φάουλ μανιχαϊκής δαιμονοποίησης ενός κάποιου κοινού συμπαντικού εχθρού, που μας βοηθά να σκεφτούμε πιο απλά αλλά λιγότερο βαθιά.
Οι Ψυχίατροι λοιπόν, είναι οι μπάτσοι στην έμφυτη ψυχεδέλεια του ανθρώπινου όντος, που όταν εντοπιστεί ακόμη και μετά από όλη την εξουσιαστική καταστολή, θανατώνεται οριστικά με τον εγκλεισμό και την νάρκωση.
Η λεγόμενη «συμβουλευτική» υπηρεσία (κοινώς Ψυχολόγοι) είναι ουσιαστικά η «κοινωνικά αποδεκτή» από την Mainstream κοινωνία στρατηγική, ώστε ο κάθε άνθρωπος να συνεχίζει να αντέχει την παράνοια αυτού του συστήματος και των τρεχουσών κοινωνικών σχέσεων χωρίς να χάσει τα λογικά του. Οι Ψυχολόγοι λοιπόν, φροντίζουν να κρατούν το άτομο σε μία παραγωγική συνθήκη, παίζοντας τον ρόλο του δημοτόμπατσου της κατεσταλμένης μας ψυχεδελικής ύπαρξης.
Αυτά που περιγράφεις μου φαίνονται απλοϊκές γενικεύσεις (ψυχίατρος = μπάτσος και ψυχολόγος = δημοτόμπατσος) ενώ φανερώνουν από πλευράς σου μια ιδεολογική, δηλαδή φετιχιστική, αντιμετώπιση του ζητήματος. Δεν μπορούν να εξηγηθούν όλα από το σχήμα καταστολή και εξέγερση όπως διδάσκουν οι αναρχικοί του συρμού.
Το χειρότερο είναι ότι δεν μπορείς να δώσεις μια πειστική απάντηση στον διαδικτυακό γνωστό σου και τον αφήνεις με ένα ξερό αντίστοιχο «οργανώσου στην κνε» και θα την δεις αλλιώς. «Θα χαρείς τον αυτισμό σου, την κατάθλιψή σου κοκ».
Η γνώμη μου είναι η εξής: κάθε κοινωνία σε κάθε κόσμο ανθρώπινο επιλέγει και θα επιλέγει να θεσμίζεται με βάση τις ορισμένες φαντασιακές σημασίες που ενσωματώνει. Αυτό που θέλω εγώ είναι η κοινωνική θέσμιση να γίνεται αντιληπτή από την κοινωνία ως δική της, δηλαδή να είναι συνειδητή, να προτάσσεται ως τέτοια και μην κλείνεται αυτή η κοινωνική θέσμιση σε σχέση με την αυτοαμφισβήτησή της. Αυτό, δηλαδή μια κατάσταση αυτονομίας όπου η ίδια η κοινωνία θέτει τους νόμους που τη διέπουν και τους αναγνωρίζει ως τέτοιους (και δεν τους θέτει κάποια φύση, κάποιος θεός, κάποιος νόμος ιστορίας ή παραγωγής κτλ), θα έχει τους δικούς της νόμους τους οποίους η πλειοψηφία θα οφείλει να τηρεί. Γιατί δίχως νόμους δεν υπάρχει κοινωνία και συνοχή. Έτσι, αυτοί οι νόμοι θα εκφράζουν κάποιες αξίες, κάποιες γνώμες, κάποιες νόρμες για το τι είναι δημόσιο και τι ιδιωτικό, τι συνηθισμένο και τι αξιοπερίεργο, τι είναι ταυτό και τι έτερο κτλ. Νομίζω με λίγα λόγια ότι πάντα θα υπάρχει κάτι διαφορετικό, έτερο, αποκλίνον (ανεξαρτήτως θετικού ή αρνητικού χρωματισμού της απόκλισης) κοκ. Ελπίζω να γίνομαι κατανοητός. Αλλά και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι θα έχουν ψυχικά προβλήματα τα οποία βέβαια σήμερα σε αυτή τη φάση του καπιταλισμού βλέπουμε ή απλώς διαπιστώνουμε να αυξάνονται ραγδαία. Κι εμείς αυτό που θέλουμε είναι ίσως να περιορίσουμε αυτές τις παθήσεις-προβλήματα, που για την ψυχιατρική είναι «νοσήματα», έτσι ώστε να αντιλαμβανόμαστε μόνοι μας αυτούς τους μηχανισμούς έγκαιρα και να αποκτούμε μια μεγαλύτερη εν γένει γνώση για τα του εαυτού μας.
Απλό και συχνό παράδειγμα: η κατάθλιψη με τη συγκεκριμένη συμπτωματολογία της (αϋπνίες, ταχυπαλμίες, κρίσεις πανικού, αίσθηση ματαιότητας, βίωμα ανικανότητας, κρίσεις άγχους, αδιαφορία ή και τάσεις αυτοκτονίας κτλ). Ένας άνθρωπος καταθλιπτικός είναι απολύτως λογικό να υπάρχει σε τέτοιες τρελαμένες εποχές σαν και τη δική μας. Αλλά είναι και απολύτως λογικό να θέλει να αντιμετωπίζει τα συμπτώματα αυτά ο ίδιος έτσι ώστε να τα ελέγχει, να ξέρει τι του συμβαίνει κτλ. Η ψυχανάλυση υποτίθεται ότι έχει έναν τέτοιο σκοπό – να βοηθήσει ο αναλυτής τον αναλυόμενο μέσα από συγκεκριμένα εργαλεία να αποκτήσει ξανά πρόσβαση στα συναισθήματά του, να αποκτήσει μια μερική αυτονομία εντός αυτού του συστήματος, να προσεγγίσει τρόπους επιβίωσης που θα τον κάνουν πιο λειτουργικό και μέσα στις σχέσεις του (όχι μόνο στη δουλειά του). Παράλληλα, η ψυχανάλυση είναι μια αμφίδρομη διαδικασία όπου ο αναλυόμενος κάνει τον αναλυτή να μάθει από εκείνον, τον κάνει πλουσιότερο σε βιώματα και εν τέλει επιτυγχάνεται και η λεγόμενη για τον αναλυτή επώδυνη αντι-μεταβίβαση κατά το πέρας της ανάλυσης. Όλα αυτά προϋποθέτουν μια πολύ βασική παραδοχή από μέρους μας: ότι υπάρχει ψυχή και ότι αυτή λειτουργεί βάση συστημάτων και μηχανισμών, αρχών αλλά και αβύσσου, ή τουλάχιστον κάποιων πραγμάτων που έχουν ερμηνευτεί ως τέτοια.
Θα μου επιτρέψεις να συμφωνήσω, λοιπόν, με τον προηγούμενο συνομιλητή σου και να σου πω πως όταν αρνείσαι το βίωμα σε έναν άνθρωπο που έχει χαρακτηριστεί «καταθλιπτικός» ή ότι έχει «αυτιστικά» ή «οριακά» στοιχεία (όσο χάλια κι αν είναι αυτός ο χαρακτηρισμός, και όσο στιγματιστικός κι αν είναι) και ο ίδιος αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως τέτοιο (καταθλιπτικό, αυτιστικό, οριακό), βάσει πραγμάτων και καταστάσεων δύσκολων στις οποίες έχει έρθει, δεν τον βοηθάς αλλά τον φιμώνεις. Για να το καταλάβει αυτό η κοινωνία στην οποία ζούμε – ακόμη δεν το έχει καταλάβει βασικά – έπρεπε να προηγηθεί εξάλλου μια σειρά ψυχιάτρων, ψυχολόγων και ψυχαναλυτών – πραγματικά επαναστατών – από τους οποίους ίσως έχει εμπνευστεί κι εσύ αλλά χωρίς να το ξέρεις… όπως οι D. Cooper, R. Laing, S. Freud, W. Reich, E. Fromm και πολλοί άλλοι. Θα μου επιτρέψεις, τέλος, να διεκδικώ την ονομασία του βιώματός μου και αφήνω ένα περιθώριο να το περιγράψω και με μη «πολιτικούς» («αντικαπιταλιστικούς», «κομματικούς» το ίδιο κάνει εδώ) όρους.
steile moy to mail sou na sto steilw kalytera ekei… sentoni sou egrapsa
ειμαι ο κανεις λαθος απο το ιντυ. κανε με αντ να τα πουμε καλυτερα. γενικα μου αρεσουν αυτα που γραφεις και η φιλοσοφικη σου σταση. να συζητησουμε για αυτο και για αλλα και ισως καποια στιγμη να βγαλουμε κατι κοινο αφου εχω και εγω παρομοιου ειδους ανησυχιες. δεν θυμαμαι ποιο μεηλ σου ειχα γραψει την προηγουμενη φορα οποτε μην αγχωθεις αμα ειναι αλλο
Εξαιρετικές οι παρατηρήσεις σου και θα συμφωνήσω ότι εν μέρει κάποιες έννοιες και μεθοδολογίες αποτελούν καπιταλιστικά κατασκευάσματα προς την καταστολή ανθρώπων και συνειδήσεων (Το βιβλίο του Τόμας Σαζ, Η βιομηχανία της τρέλας, τα περιγράφει όλα αυτά ενδελεχώς). Και θα συμφωνήσω επίσης για το ότι στο όνομα τη ςψυχικής υγείας έχουν γίνει κατά καιρούς τερατουργήματα (βλ. θεραπείες αποστροφής για παράδειγμα). Εκεί που όμως με βρίσκεις αντίθετο είαι η γενίκευση και η υπεραπλούστευση που κάνεις στο κείμενο σου. Δουλεύοντας μέσα στο χώρο που εσύ αποστρέφεσαι μπορώ με σιγουριά να σου δώσω και μία άλλη εικόνα, του ψυχικά πασχόντος ατόμου, που δεν έχει επιλέξει το ίδιο να βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση της «υπερβατικής συνείδησης». Όσο για το αν οι επιστήμες της ψυχικής υγείας λειτουργούν ως δεκανείκι της παραγωγικής διαδικασίας, και πάλι συμφωνώ μαζί σου, υπάρχει όμως και ο αντίλογος. Ότι από τη στιγμή που ζούμε σε καπιταλιστικό κόσμο, είναι ανήθικο να εξαιρείς από τα καταναλωτικά αγαθά και τις διαδικασίες ανθρώπους που νοσούν. Βοήθησε τους και άστους να επιλέξουν οι ίδιοι αν θα συμμετάσχουν στην καπιταλιστική παραγωγική διαδικασία…
Σε ευχαριστώ για το χώρο κι ελπίζω να υπάρξει συνέχεια γιατί το μπλογκ σου είναι εξαιρετικό
ΕΆΝ ΕΣΕΙΣ ΌΛΟΙ ΘΈΛΕΤΕ ΝΑ ΨΑΚΤΗΤΕ ΒΡΕΙΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΦΑΛΕΛΑΚΗ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΖΕΙ. ΗΤΑΝ ΠΆΣΧΟΝ ΤΗΣ ΣΧΟΙΖΟΦΡΕΝΙΑΣ ΠΕΘΑΝΕ ΤΟ 2006 ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 41 ΕΤΩΝ ΑΠΟ ΑΝΕΒΡΗΣΜΑ. ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ ΠΟΥ ΑΣΧΟΛΕΙΣΤΑΙ ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.
[…] […]