Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΥΠΑΡΚΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Είναι γεγονός πλέον ότι η συνειδητότητα του αυτό-γκόλ του συστήματος οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που ζούμε, έχει περάσει σε μία εντονότερη συνθήκη, αν λάβουμε υπ’ όψιν το απλό γεγονός ότι πλέον εκφράζεται λεκτικά, από λογής καθεστωτικά και μη, μέσα ενημέρωσης, όλου του πλανήτη.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, συχνά μέσα προπαγάνδισης, εκφράζουν όλο και εντονότερα τις ανησυχίες τους για το γεγονός της επερχόμενης ολοκληρωτικής οικονομικής κατάρρευσης, δρώντας -ειρωνικά- ως καταλύτες, αφού ο πανικός που δημιουργούν, στρέφει τους μικροαστούς σε έλλειψη «εμπιστοσύνης», και επομένως σε ρευστοποιήσεις και μετριοπαθείς καταναλωτικές πρακτικές.

Η συνθήκη αυτή, αν και στοχεύει στον φόβο, βοηθά στο να σπαρθεί ένα φαντασιακό «Πτώσης του Καπιταλισμού», ουσιαστικά επηρεάζοντας και την πραγματικότητα των επιλογών του κάθε πολίτη-ανθρώπου. Ο καπιταλισμός πρόκειται όντως να καταρρεύσει (κατά την γνώμη του κάφρου που γράφει αυτό το blog, τουλάχιστον) και η ιστορικότητα του πλανήτη είναι ανεπαρκής ώστε να υποδείξει τι θα ακολουθήσει, καθότι ποτέ η οικονομία δεν ήταν τόσο παγκοσμιοποιημένη, και καθότι οι νέες γενιές των δυτικών αστικών δημοκρατιών, δεν έχουν ζήσει ποτέ την έννοια της απόλυτης ύφεσης και -γιατί όχι- του πολέμου. Η διαδικτυακή συνειδητότητα και κομμούνα μιας μεγάλης μερίδας της σημερινής νεολαίας (εκτός Ελλάδας – εδώ το Internet είναι μόνο για αστεία βιντεάκια) μπορεί να κάνει χρήση της ευέλικτης κοινωνικής αλληλεπίδρασης των πολιτών του κυβερνοχώρου, και να προπαγανδίσει την κατάλληλη συνθήκη για την «ημέρα μετά».

Η εργατική τάξη, καθώς και οι μετα-μοντέρνοι προλετάριοι (νεόφτωχοι που προσκύνησαν τα δάνεια των τραπεζών) θα πρέπει να διαλύσουν κάθε μορφής εθνικισμό και κομματική προσκόλληση, εφόσον θέλουν πραγματικά να καταστρέψουν κάτι και να περάσουν σε μία καινούρια εποχή.

Οι φοιτητές θα πρέπει να απαγκιστρωθούν από την μικρογραφία της ελληνικής κομματικής συνθήκης που είναι το κάθε ΑΕΙ-ΑΤΕΙ και να ξεφύγουν από το αντιδραστικό πρότυπο του επαναστάτη φοιτητή με τον φραπέ.

Οι άνθρωποι που επιλέγουμε να ζούμε σε μία πολιτικά αντιεξουσιαστική συνθήκη, θα πρέπει να σκεφτούμε ότι πλησιάζει η ώρα ενός βίαιου, τελεσίδικου κοινωνικού ανταγωνισμού.

Τέλος, η φαντασία μας, και η δίψα για ελευθερία πρέπει να κατασκευάσουν λογής πρωτοβουλίες, οι οποίες και θα ξεγράψουν αντιδραστικοποιήσεις και την λογική της μη-βίας, αλλά και θα προσπαθήσουν να έχουν την κατάλληλη απεύθυνση, ώστε το μεγάλο πείραμα των εξουσιαστών που λέγεται Καπιταλισμός να είναι και το τελευταίο.

Εξαιρούνται οι κάθε λογής αντιδραστικοί νεοφιλελεύθεροι (αλήθεια, θα μείνουν άραγε αρκετοί τέτοιοι?), οι φασίστες, οι χριστιανοί, και τα εξουσιαστικά όργανα, βεβαίως-βεβαίως.